Вершы аб каханні, шчасці, лёсе і жыцці (601-700)

 

Анатолій Балуценка

http://ab6tt.narod.ru

 

 

601     УПЛЫЎ КАХАННЯ

 

Каханне – моцны рухавiк жыццёвы,

У змозе немажлiвае зрабiць,

Каханым кажуць i такiя словы,

Што могуць зорку з неба падарыць.

 

Да слоў каханне не патрабавальна,

Яны прыгожай музыкай гучаць,

I казкi успрымаюцца нармальна,

Калi не слухаць цягне, а кахаць,

 

Кахаць цудоўна, непрыметна, ўпотай.

Каханай каб прыемнае зрабiць,

Каханню след аддацца ўсёй iстотай

I радасць для каханай падарыць.

 

Калi закруцiць, нiбы вiр, каханне,

Кране пяшчота шчодра, без мяжы,

I радасцi прыходзiць адчуванне,

Такi стан у кахаючай душы.

 

Каханне – нагарода чалавеку,

Дабро даруе сэрцу, гонiць зло,

Яно было узвышаным адвеку,

Душу ўзнiмала хутка на крыло.

 

Кахаючыя добрыя заўсёды,

Бясконца людзi каб маглi кахаць,

Нiколi не чынiлi б iншым шкоды,

Бо ад пяшчоты нельга зла чакаць.

 

7.03.1995

 

Home Page

 

602     ПРАЙШЛО БЕЗ СЛЯДОЎ

 

Няма аб чым мне размаўляць з табой,

Ушчэнт усё ў душы перагарэла,

Бо сытая па горла барацьбой

У час, калi яшчэ вуголле тлела.

 

Пачуцце цалкам без слядоў прайшло,

Няма нi крыўды горкай, нi абразы,

Як быццам бы кахання не было,

Майго жыцця надзеi ды украсы.

 

Душа мая спакойная цяпер,

Але гадоў пражытых вельмi шкода,

Дабра хацела для цябе, павер,

Ды перад намi стала перашкода.

 

Кахала палка я, i ты кахаў,

Ды не стрывала цяжкую абразу,

Больш не было пасля прыемных спраў,

Каханне разбурылася адразу.

 

Душы бясконца хочацца кахаць,

Але яна ад крыўды кволай стала,

Спачатку ўсё патрэбна пачынаць,

Шкада, аддана вельмi я кахала.

 

Ды перайшла трываласцi мяжу,

Таму каханне незваротна згасла,

Не пакарыць мне гордую душу,

Якая падлiвае ў агонь масла.

 

7.03.1995

 

Home Page

 

603     ВЕРШЫ ПРА КАХАННЕ

 

Пра каханне я вершы складаю ўвесь час,

I няма iм канца анi краю,

Самi ўзнёслыя вершы не прыйдуць ураз,

Iх удала пiшу, бо кахаю.

 

Праз жыццё я каханне з юнацтва пранёс,

Па дарозе не страцiў нiчога,

I удзячны, што склаўся шчаслiва мой лёс,

За што шчыра я дзякую Бога.

 

Бо нiколi дабра ад дабра не шукаў,

Зберагаў толькi тое, што маю,

Сваю долю заўсёды пяшчотна кахаў

I цяпер яе ўзнёсла кахаю.

 

У душы касцёр моцны кахання гарыць,

Час мiнае, агонь ўсё палае,

Бо прыемна, што можа цяпло ён дарыць,

Часам спёку ў душы адчуваю.

 

Хай адзiн за другiм пралятаюць гады,

А каханне ў душы ўсё такое!

Мо, каханне дано для мяне назаўжды?

Не пазнаю нiколi спакою.

 

Бо чароўна, калi ёсць каханне ў душы,

Як ў юнацтве, iмпэт адчуваю,

Аб каханнi бясконца складаю вершы,

Бо уяўленне добрае маю.

 

7.03.1995

 

Home Page

 

604     IМКНЕННЕ

 

Дарма не сказана, што кожнаму – сваё,

Панаядацца адным ўдосталь дастаткова,

Я не хачу такiм жыццё зрабiць маё,

Ды iснаваць падобна, як жыве жывёла.

 

Хто сыты, п'яны, стала нос у тытуню,

Жыццём сваiм той задаволены заўсёды,

Але нiколi не пабачыць вышыню,

Ад рамантычнай адмаўляецца нагоды.

 

Як нiзкая мэта, яе ўраз проста ўзяць,

I шчасця дасягнуць ў жыццi без перашкоды,

Калi у неба стала хочацца ўзлятаць,

Заўжды чакае кпiнаў вельмi шмат i шкоды.

 

Хай будзе шкода, толькi ў неба зноў хачу,

Хто задаволены, парыў не падзяляе,

Бо не ўяўляе, для якой мэты лячу,

Калi ён на зямлi ўсё ўдосталь атрымае.

 

Не намагаюсь многа мець зямных даброт,

Хачу ў нябёсы страсна, ўгору рвусь што сiлы,

Даўней адправiўся б ужо у свой палёт,

Ды не даюць пакуль расправiць моцна крылы.

 

Амаль усё жыццё ў блакiт нябёс iмкнусь,

Але мяне бясконца сiлай прызямляюць.

Мо, прыйдзе час такi, што з сiламi збярусь

I больш мяне нiяк нiчым не затрымаюць.

 

7.03.1995

 

Home Page

 

605     ПРАЎДА

 

Няцяжка для людзей дабро рабiць,

Для добрых спраў няма нiякай перашкоды,

Вядома, трэба блiзкага любiць.

Але, чаму яго мы любiм не заўсёды?

 

Адкуль у чалавека столькi зла?

Чаму ў яго такая дрэнная прырода?

З пачатку свету ўжо такой была,

Заўжды адкрыецца яна, як ёсць нагода.

 

Сабе усё бясконца хочам мець,

Ў душы нiколi не жыве к другiм турбота,

Як iншых хтосьцi хоча абагрэць,

То лiчаць ўраз, што з хiтрамудрасцю нагода.

 

З агульных правiл выключэнне ёсць,

Не вельмi многiя на зло дабром адкажуць,

Ды стала кожны праяўляе злосць,

Адзiнкi знойдуцца, што словы ўцехi скажуць.

 

Хаця ёсць вабны прыклад для дабра,

Ды ластаўка адна надвор'я не змяняе,

Няма надзеi, што прыйдзе пара,

I дабрата ў душах людзей святлом заззяе.

 

Злосць людзi з нараджэння набылi,

Статыстыка падзей пра вынiк добра кажа,

Зло будзе вечна правiць на Зямлi,

Знаць праўду трэба, хоць на сэрца камень ляжа.

 

8.03.1995

 

Home Page

 

606     ПРАВА СIЛЫ

 

Чаму нiяк не знойдуць людзi згоды?

Чаму шчаслiва ў мiры нам не жыць?

Чаму ваююць цэлы час народы?

Чаму жыццё ў агнi вайны гарыць?

 

Свет моцныя народы падзялiлi,

Слабым нiяк свбоды не даюць,

Жадаюць, пра свабоду каб забылi,

Як жылi, так далей няхай жывуць.

 

Народ заўжды iмкнецца да свабоды,

Як для яго ганебны рабскi стан,

Iмкнуцца волi дамагчысь народы,

Iм прапануе свет пакуль падман.

 

Цяпер за непарушныя гранiцы

Заўжды дзяржавы моцныя стаяць,

Яны нiяк нязгодны пагадзiцца

Малым народам мiрна волю даць.

 

Хто даў народам моцным гэта права,

Другiх народаў долю вырашаць?

Зямлi сваёй, напэўна, iм замала?

Даваў хто права iншых пакараць?

 

Калi дзяржава моцная, ёсць сiла,

I сiла замяняе шэраг праў.

Народу быць пакораным нямiла,

Пртрэбна, кожны каб свабодным стаў.

 

8.03.1995

 

Home Page

 

607     ПАВАРОТЫ ЛЁСУ

 

Жыцця незразумелы павароты,

Яно шляхамi рознымi бяжыць,

То сэрца цяжка стогне ад маркоты,

То мора шчасця можа падарыць,

 

То на каленi хутка лёс паставiць,

То дасць палёту ў неба пачуццё,

Цi славу прапануе, цi зняславiць,

Такое разнастайнае жыццё.

 

I невядома, ад каго залежыць

Перапляценне ўсiх шляхоў-дарог,

Куды iсцi па iх ў жыццi належыць,

Нiхто i ў думках уявiць не мог.

 

Ў жыццi прамой дарогi не iснуе,

За паваротам зноў ёсць паварот,

Iсцi як лёгка, сэрца радасць чуе,

Як цяжка – залiвае вочы пот.

 

Свой асабiсты шлях бяжыць заўсёды,

Сцяжынка сцiпла ўецца цi шаша,

Пераадольваць трэба перашкоды,

Бо клiча ўперад рухацца душа.

 

Што будзе за наступным паваротам?

Ад горшага нiхто не засцярог,

Дакладна ведаць можна толькi потым,

Цi добры выбар з шэрагу дарог?

 

9.03.1995

 

Home Page

 

608     БОСКАЕ СТВАРЭННЕ

 

Якi ляжыць наўкол прыгожы свет!

Узнёслы, разнаколерны, шыкоўны!

Багата вельмi Боскiх ў iм прыкмет,

Бо вабiць вока дзiўны цуд чароўны.

 

Гляджу i наглядзецца не магу,

Бо радасць ад прыроды адчуваю,

У сэрцы яе пiльна зберагу,

I прыгажосцi лепш яе не знаю.

 

Жанчына можа прыгажэйшай быць,

Ды з часам пачынае краса вянуць

I радасць здатна не заўжды дарыць,

А на прыроду вельмi люба глянуць!

 

Яна мiлуе сэрца цэлы час,

Калi на небе ноччу зоркi ходзяць,

Як месяц ў хмарах выгляне ураз

Або на золку сонейка ўзыходзiць.

 

Зямля! Да болю родная для нас,

Прыемна людзям мець сваю планету,

Жыццё iснуе тут працяглы час,

Яе Бог выбраў з усяго сусвету.

 

Краса на кожным кроцы на Зямлi,

Яна заўжды дае душы натхненне,

Да Бога аб ёй думкi прывялi:

Зямля, бясспрэчна, Боскае стварэнне.

 

9.03.1995

 

Home Page

 

609     НАРОЖНЫ КАМЕНЬ

 

Шчасце! Як яго шукаць?

Дзе яго вытокi?

Шлях к яму як пракладаць,

Каб ён быў шырокi?

 

Як пазнаць, дзе ён ляжыць,

Камень твой нарожны?

I дзе шлях к яму бяжыць,

Каб знайсцi мог кожны?

 

I як шлях пракласцi свой,

Каб не заблукаўся?

Як пазнаць, што гэта твой

Камень адшукаўся?

 

I на iм як збудаваць

Шчасце назаўсёды?

Каб пасля не адчуваць

Горычы нягоды.

 

Ды няпроста вырашаць

Цяжкiя задачы,

Трэба толькi пакахаць,

Не знайсцi iначай.

 

Бо каханне – компас той,

Шчасцю каб адкрыцца,

Каб знайсцi мог камень свой

I не памылiцца.

 

10.06.1995

 

Home Page

 

610     ГОЛАС НЕБА

 

Бясконца лепшае iмкнемся адшукаць,

Але крытэрыi дакладна невядомы.

Як можна оптымум у дзеяннях жадаць,

Калi параметры задач амаль знаёмы?

 

Задач нялёгкiх надта многа ёсць ў жыццi,

Ў такiх умовах i камп'ютэр не дасць рады.

Бо невядома, як да справы падысцi?

Як вырашыць хутчэй? Адкуль чакаць парады?

 

Працяглы час iснуюць людзi на Зямлi,

Бясконца доўжылiсь у iх адны праблемы,

Шляхоў шмат розных у жыццi яны прайшлi

I аптымальныя распрацавалi схемы.

 

Патрэбна ўпарта чужы вопыт вывучаць,

Зусiм нiколi тупiка ў жыццi не будзе,

Набату гора ў лёсе звонка не гучаць,

Бо выйсце без праблем знайсцi у змозе людзi.

 

Як добрых ведаў ў дастатковасцi няма,

Знаёмых i сяброў парады слухаць можна,

Ды, большай часткай, прагучаць яны дарма,

Бо падыходзяць к iм занадта асцярожна.

 

Магчыма лепшае рашэнне адшукаць,

Але уважлiва душу паслухаць трэба,

Яна цудоўна здатна з небам размаўляць,

Каб правiльна рашаць, бо чуе голас неба.

 

10.03.1995

 

Home Page

 

611     РОЗНЫЯ ЖАДАННI

 

Жаданнi! Iх бясконца можна мець,

Пакуль жыццё ў грудзях патроху тлее,

На свет як зацiкаўлена глядзець,

То сэрца бiцца радасна умее.

 

Але жаданняў надта шмат ў душы,

Iх выклiкаюць розныя прычыны,

Да найвышэйшай блiзяцца мяжы,

Калi ўражае прыгажосць жанчыны.

 

Калi цiкавiць навакольны свет,

Знаходзяць ад яго натхненне людзi,

Але, калi няма красы прыкмет,

Жаданне не такiм гарачым будзе.

 

Як смачна есцi хочацца i пiць,

А прыгажосць нiколi не цiкавiць,

Хаця на свеце можна доўга жыць,

Жаданне клiча, ды яно зняславiць.

 

Да ежы абыякавы калi,

Ды сэрца у грудзях з iмпэтам б'ецца,

Жаданнi бескарысна не прайшлi,

Натхняцца можна iмi i сагрэцца.

 

Каб мець, як цуд, цiкавае жыццё,

Патрэбна, мела каб душа жаданне,

Было каб моцным ў сэрцы пачуццё,

Яго даруе палкае каханне.

 

11.03.1995

 

Home Page

 

612     ПАКАРЫЦЦА ДОЛI

 

Ад нас нiчога не залежыць у жыццi,

Ў яго прыходзiм не па ўласнай волi,

Каб шлях прызначаны мог з годнасцю прайсцi,

Не шкадаваць ў апошнi дзень нiколi.

 

Як не старайся, надта Бога не малi,

Не вырвацца нiяк за межы долi,

Сустрэне небыццё, шлях скончыцца калi,

Цi хутка крочыць, цi iсцi паволi.

 

Мо, нешта трошкi i залежыць ад цябе,

Ды ўзяць лепш меркаванне пад сумненне,

Бязглузда надта трацiць сiлы ў барацьбе,

Каб пабароць зямное прыцяжэнне.

 

Мажлiвасць выбару абмежавана ў нас,

Бяжым наперад, як вавёрка ў колi,

Iмкнемся хутка, ды настане сумны час,

Шлях скончыцца, яго хоць недаволi.

 

Бо нельга замкнутае кола разарваць,

Зрабiць жаданы крок не удаецца,

Бясконца спробы нават марна паўтараць,

Бо шлях жыццёвы стала ў колi ўецца.

 

Нiколi долю не пад сiлу нам змянiць,

Яна – жыццёдаючая крынiца,

З яе адной натхненне толькi можна пiць,

Бясспрэчна, долi трэба пакарыцца.

 

11.03.1995

 

Home Page

 

613     ЗАЛАТАЯ ДОЛЯ

 

Як ягады рабiны,

Лёс горкi у мяне,

Салодкiм быць павiнны,

Ды доля не дае.

 

У марах рву малiну,

Наяве – горкi смак,

Ды мару не пакiну

Пакуль яшчэ нiяк.

 

Нарэшце, пакахала,

Чакала: будзе мёд,

Ды стрэлася навала,

Намерз у сэрцы лёд.

 

Чакала, што растане,

Ды доўгая зiма,

Жыць цяжка у падмане,

Бо радасцi няма.

 

Чакаю зноў нагоду,

Каб лёд паплыў вадой,

Змянiў каб лёс прыроду,

Стаў доляй залатой.

 

Каб ягады рабiны

Не сустракалiсь мне,

А толькi смак малiны

Адчула па вясне.

 

11.03.1995

 

Home Page

 

614     ЗНАЮ, ЯК КАХАЦЬ

 

Калi нiшто больш не трымае у жыццi,

Масты як спалены, абсечаны канаты,

Душу падобную удасца як знайсцi,

Ўраз ад яе цяпла становiшся багаты.

 

Бязрадасна на свеце жыць, калi адзiн,

Жыццё кiпiць вакол, але яму не рады,

Ў душы аб шчасцi i аб радасцi ўспамiн,

Ды як лячыць душу, нiхто не дасць парады.

 

Душа другую здатна зразумець душу,

Загоiць раны ўсе, дасць любае натхненне,

Ад адзiноты гiну я, знайдзiсь, прашу,

Заўсёды будзе ў нас з табой паразуменне.

 

Душа ўзлятала, як былi яшчэ масты,

Канаты моцныя надзейна нас трымалi,

Ды разлюбiў мяне цяпер чамусьцi ты.

А як раней салодка хораша кахалi!

 

Людзей вакол багата вельмi, я адна,

Душа крычыць мая, сцiскаецца ад болю,

Бо слёзы ў ёй даўно ўжо высахлi да дна.

Ды хопiць слёз, збяру ў кулак сваю ўсю волю!

 

Абавязкова шчасце вабнае знайду,

I буду лепшай у каханнi, чым другая,

Агонь, ваду i трубы медныя прайду,

Цяпер я знаю як кахаць, бо ўжо не тая.

 

12.03.1995

 

Home Page

 

615     ЦУД ЖЫЦЦЯ

 

Цудоўны дар на белым свеце жыць!

Хай доля горкая i шчасце не спаткала,

Наперадзе канва жыцця ляжыць,

Узоры шчасця вышываць на ёй – нямала.

 

Няма шляхоў, каб ўбок з канвы сысцi,

Ды падабраць узор i нiткi добра можна,

Упартай працай шчасце зноў знайсцi,

Хоць невялiкае, каб не было трывожна.

 

Хоць часам кепска, ды прыемна жыць,

Само жыццё – чароўны цуд i нагарода,

Жыццём бясконца трэба даражыць,

Яно – бясцэнны дар, якi дае прырода.

 

Адносны надта шчасця стан ў жыццi,

Калi здаецца: вельмi цяжка i пагана,

Патрэбна горшы эталон знайсцi,

Без страт загоiцца адразу ў сэрцы рана.

 

Жыццё! Няхай ляцяць яго гады!

Бо шчасце – проста жыць i назiраць прыроду,

Не след у думках наклiкаць бяды,

Iмкненне лепей жыць даруе толькi шкоду.

 

Больш шчасця, чым само жыццё, няма,

Пакуль жывы яшчэ надзённым толькi хлебам,

Бо лепшага шукаць – час марнаваць дарма,

Жыць проста хораша заўжды пад сiнiм небам.

 

12.03.1995

 

Home Page

 

616     З ПЕРШАГА ПОЗIРКУ

 

Незразумела, ды здарылась так,

Хаця быў з ёю нават незнаёмы,

Ды хутка закахаўся, як прастак,

Ў пакутах сэрца ад любоўнай стомы.

 

Яна была б цудоўнай парай мне,

Сустрэцца з ёй шукаю зноў нагоды,

Упэўнены: каханне не мiне,

Змагацца цяжка супраць сiл прыроды.

 

Душа мая – як ў жудасным агнi,

I не магу знайсцi нiяк спакою.

Калi настануць радасныя днi

I буду я, нарэшце, разам з ёю?

 

Бясспрэчна, трэба выйсце адшукаць,

Сустрэну, зраблю сцiплае прызнанне,

Бо цяжка незнаёмую кахаць,

Ды першы позiрк дараваў каханне.

 

Абрыс у марах бачу дарагi,

Мне ад кахання нiкуды не дзецца,

Абавязкова вызначу шляхi,

Каб на самоце, ўрэшце, нам сустрэцца.

 

Я пра каханне палкае скажу,

Ажыццявiцца залатая мара,

Яна адкрые мне сваю душу,

I створыцца ўраз закаханых пара.

 

12.03.1995

 

Home Page

 

617     РАЛЛЯ КАХАННЯ

 

Затрымалась вясна на палетках,

Я даўно зачакалась вясну,

Бо прыемна, калi сады ў кветках

I прачнецца прырода ад сну.

 

Бо вясной ўсё навокал прыгожа,

Крочыць новае кола ў жыццi.

Мне душу хто сагрэць дапаможа,

Каб прачнулiсь мае пачуццi?

 

Нешта доўга ў душы затрымалась

I мая з лютай сцюжай зiма,

Бо хачу, каб хутчэй закахалась,

Ды цяпла ў душы кроплi няма.

 

Хачу, каб мацней сонейка грэла,

Кiну зерне кахання ў раллю,

Каб каханне зрастала i спела,

Хай душу супакоiць маю.

 

Бо стамiлась прыдатная глеба,

Колькi часу яшчэ ёй чакаць?

Я кахання хачу, нiбы хлеба,

Хай вясна дасць мне шанц пакахаць.

 

Завiтае вясна на палеткi,

Без аратага ў стоме зямля,

Хай расквецiць вясна ў душы кветкi,

Каб радзiла кахання ралля.

 

12.03.1995

 

Home Page

 

618     ХЛЕБ ДЛЯ ДУШЫ

 

Багаты надта бедняку не спачувае,

I ў думках мiласэрнасцi няма,

Галодны можа хто, душой не адчувае,

Чакаць дабра ад сытага дарма.

 

Як надта добра, не пячэ душу жаданне,

Здаецца, iншым што шукаць дабра?

А як душа палае стала ад кахання,

Як для спакою не прыйшла пара?

 

Бо кожны Божы дзень патрэбны хлеб надзённы,

Наперад не наесцiся нiяк,

Цi свята будзе, або проста дзень будзённы,

Душы прыемны дзiўны хлеба смак.

 

Як хлеба, трэба для душы парыў кахання,

Бо без яго душа не можа жыць,

Не зведаць радасцi нiколi адчування,

Бо квола без мэты жыццё бяжыць.

 

На потым нельга адкладаць таму каханне,

Яно павiнна быць ў жыццi заўжды,

Не прынясе дабра такое адкладанне,

Бо не вярнуць пражытыя гады.

 

Кахаць заўжды без перапынку моцна трэба,

Жаданне ёсць, няма чаго чакаць!

Як целу, i душы даваць патрэбна хлеба,

Хлеб для душы – кахаць, заўжды кахаць.

 

13.03.1995

 

Home Page

 

619     ЧАРГА ЗА ШЧАСЦЕМ

 

У жыццi чаму шчасця не маю?

Хоць за iм ў чарзе доўга стаю,

Як падыдзе чарга, ўсё чакаю,

Падсалоджваць каб долю маю.

 

Хоць не горшая я, чым другiя,

Ды яны у чарзе не стаяць.

Мо, таму, што яшчэ маладыя?

Вельмi проста iм лёс выбiраць.

 

Мне бясконца не так i не гэтак,

I таму я адна, як заўжды,

Нарадзiлi сяброўкi ўжо дзетак

I не ведаюць горкай бяды.

 

Сабе прынца знайсцi захацела,

Намагалась яго адшукаць,

Цалкам вочы усе праглядзела,

Не змагла сваю мару спаткаць.

 

Не адзiн заляцаўся мужчына,

Ганарлiвая была заўжды,

Хвалявацца цяпер ёсць прычына,

Бо бягуць, нiбы хвалi, гады.

 

Зачакалась ў чарзе, спадзяваюсь

Што падыдзе чарга да мяне.

Мо, камусьцi i я спадабаюсь

Цi кахання цуд зноў абмiне?

 

13.03.1995

 

Home Page

 

620     ТАЯМНIЦА КАХАННЯ

 

Багата ёсць пачуццяў у людзей,

Ды не адразу могуць ўсе адкрыцца,

Такiя ёсць, што пазнаём хутчэй,

Другiя з iх – заўсёды таямнiца.

 

З маленства кожны добра зведаў злосць,

I радасць адчувалась надта стала,

I крыўду перажыць усiм прыйшлось,

Але ў каханнi вопыту замала.

 

Ды таямнiцу хочацца пазнаць,

Каханне не прыйдзе ў душу адразу,

Хвалюе прывiд шчасця – пакахаць,

Не зведаць ад узнёсласцi абразу.

 

Пачуццi ўсе апiсаны даўно,

Занадта вабiць любае чытанне,

Дзе пра пачуццi сказана адно:

Пра моцнае пяшчотнае каханне.

 

Пакуль пара падыдзе пакахаць,

Магчымасцi саспеюць i умовы,

Багата кнiжак можна прачытаць,

Тэарэтычна ўсе кахаць гатовы.

 

Хоць веды ёсць, ды цяжка пакахаць,

Бо часта шчасце можа толькi снiцца,

Яго практычна трэба вывучаць,

Бо ўсё жыццё каханне – таямнiца.

 

14.03.1995

 

Home Page

 

621     ТАК ХОРАША!

 

Так хораша! Каханне надышло,

Яно з вясной на крылах шыбавала,

Ў душы пяшчотай дзiўнай расцвiло

I адчуванне шчасця даравала.

 

Вакол ўсё, нiбы снегам, замяло:

Пялёсткi вiшня белыя скiдае,

Кахання шчасце мне вясной прыйшло,

Вясна – пара кахання залатая.

 

Чамусьцi зацягнулася вясна,

Зiма яе ў сваiх руках трымала,

Была зiмою доўгаю адна,

Вясна прыйшла, пяшчотна пакахала.

 

Цудоўна, што не будзе халадоў,

Што болей не гнятуць душу марозы,

Цяпер ў маёй душы цвiце любоў,

Ад адзiноты больш няма пагрозы.

 

Хачу, працяглай каб была вясна!

Няхай маё каханне не мiнае,

Я хмельная цяпер, як ад вiна,

Каханне, як на крылах, узнiмае!

 

Так хораша! Душа мая пяе!

Ад ўзнёслых нот знiкае перапона,

Няма прыемней твора для яе,

Чым гук вясельны марша Мендэльсона.

 

14.03.1995

 

Home Page

 

622     НЕПАЎТОРНАЯ ВЯСНА

 

Прыгожая чароўная прырода,

Ды болей вабiць дзiўная вясна,

Цудоўная пара любая года,

Але мне падабаецца адна.

 

Вакол дзяўчат было прыгожых многа,

Ды я сп'янеў, як быццам ад вiна,

I потым ўжо не заўважаў нiкога,

Мне стала падабалася адна.

 

Чаруе восень i зiма, i лета,

Але вясною толькi не да сну,

I не зусiм паганая прыкмета,

Калi жадаеш любую адну.

 

Узнёсла я сваю вясну кахаю,

Кахання цуд п'ю доўгi час да дна,

К вясне пяшчоту толькi адчуваю,

Яна мне падабаецца адна.

 

Вясна мяне цяплом ураз сагрэе,

Ёй не ўласцiвы здрада i мана,

Заўжды вясной ў душы каханне спее,

Таму мне падабаецца вясна.

 

Хачу я мець вясну ў душы заўсёды,

З гадамi больш чароўная яна.

Так добра, што iснуе у прыроды

Такая непаўторная вясна!

 

14.03.1995

 

Home Page

 

623     ЗДАЕЦЦА

 

Здаецца: ўсе напiсаны радкi,

Дадаць да iх яшчэ што дапаможа?

Ды ясна чую голас дарагi,

Лагодны, звонкi i гучыць прыгожа.

 

Здаецца: тэм няпiсаных няма,

Нiякiя не скласцi болей вершы,

Ды так, напэўна, думаю дарма,

Пiшу, як быццам верш складаю першы.

 

Здаецца: цалкам вычарпаў ваду,

I ссохла паэтычная крынiца,

Пакуль што смела да яе iду,

Збягае шчодра чыстая вадзiца.

 

Здаецца часам: к вершам страцiў смак,

Бо, каб складаць, патрэбна безлiч часу,

Ды не схавацца ад радкоў нiяк,

Бо зноў яны гучаць ў душы адразу.

 

Здаецца: будзе верш са мной заўжды,

Не вычарпаць цудоўныя вытокi,

Наперадзе для творчасцi гады,

I шлях яшчэ адкрыецца шырокi.

 

Здаецца: вершы поспех будуць мець,

Абавязкова я iх надрукую,

Каб чытача паэзiяй сагрэць,

Маю ён радасць у радках адчуе.

 

14.03.1995

 

Home Page

 

624     РАЗАРВАЦЬ КОЛА

 

Даўно пару знайсцi мне пара,

Ды кахання у сэрцы няма,

Не фарбуе лёс цудам зара,

Вiнавата, напэўна, сама.

 

Як вавёрка, я ў коле бягу,

З яго выйсце патрэбна шукаць,

Бо далей болей так не магу,

Трэба кола хутчэй разрываць.

 

Ды пасля мне падзецца куды?

Шлях да шчасця дзе свой адшукаць?

Мiльгацяць ў коле спiцы-гады,

Ды няма мне каго пакахаць.

 

Бачу, кола патрэбна парваць,

Каб свабоду, нарэшце, здабыць,

Душу ў коле не буду трымаць,

Ёй заўжды вольнай хочацца быць.

 

Да спадобы хай знойдзе душу,

Пару разам каб нам утварыць,

Калi трэба, я ёй падкажу,

Трэба палка каго палюбiць.

 

Вырашаю, што кола парву,

Не хачу, як вавёрка, скакаць,

Без кахання ў душы я жыву,

Але вельмi жадаю кахаць.

 

14.03.1995

 

Home Page

 

625     ВЫХАВАННЕ ДУШЫ

 

Што ў душы, тое ў дзеяннях будзе,

Вельмi рознай душа можа быць,

Бо, якое пачуцце набудзе,

Толькi так цела будзе рабiць.

 

Як душа пра каханне спявае,

То i будзе каханне ў жыццi,

Цела радасцi цуд адчувае,

Да каханай прыемна iсцi.

 

Як пяшчота душу напаўняе,

Губы цягнуцца пацалаваць,

I рука спакваля абдымае,

Бо душа дазваляе кахаць.

 

Як душа абыякавай стане,

То бязвольнае цела заўжды,

На чароўнае нават не гляне,

Не цiкавiць нiшто праз гады.

 

Калi месца ў душы знойдзе вада,

Злочын здатны i рукi чынiць,

Цела можа нашкодзiць багата,

Бо няздольна нiкога любiць.

 

Выхаванне душы крайне трэба,

Каб мець шчасце i сталы спакой,

Для учынкаў цудоўная глеба,

Вырастаюць учынкi на ёй.

 

14.03.1995

 

Home Page

 

626     МАЕ КОНI

 

Маладосць прамiнае iмклiва,

Iмчаць конi, свой ведаюць шлях,

Адлiвае iх золатам грыва,

I слупы мiльгацяць у вачах.

 

Я натхняюсь ад хуткага руху,

Як раней, конi шпарка бягуць,

Як адчуюць ў маiх руках пугу,

Толькi шыi прыгожыя гнуць.

 

Хоць зусiм нiкуды не спяшаюсь,

Ды натхняюсь ад шпаркай язды,

З тройкай добра яшчэ упраўляюсь,

Бо душою зусiм малады.

 

Бег каней безтурботна гуллiвы,

Толькi вецер у грывах гудзе!

Адкуль толькi бяруцца ў iх сiлы?

Не заўжды шлях прыдатны iдзе.

 

Адчуць хуткасць занадта цiкава,

I каней ўжо нiяк не спынiць,

Бо за справай зноў новая справа.

Ад уражанняў хораша жыць!

 

Мае конi бягуць без падману,

Растаюць гады ззаду, як дым,

Маладым я, вядома, не стану,

Ды яны не дадуць стаць старым.

 

15.03.1995

 

Home Page

 

627     МАЯ ДУША

 

Сваю душу прыемна пазнаваць,

Калi адчуць яе удзел наяве,

Ўраз пачынаеш моцна паважаць,

Душа – памочнiк верны ў кожнай справе.

 

Яна заўжды дарадчык любы мой,

Нiчога ад мяне не вымагае,

А напаўняе думкаю жывой,

Параiць добра i дапамагае.

 

Нiякiх не iснуе ёй праблем,

Ўсё зробiць для натхнення i украсы,

Дасць безлiч варыянтаў розных схем,

I на пытаннi ўраз дае адказы.

 

З душой прыемна вельмi размаўляць,

Яна без слоў пытаннi вырашае,

I ў словы можна iх ператвараць,

Чароўныя канструкцыi стварае.

 

Уважлiва паслухаю душу,

А ёй не трэба вельмi многа часу,

Каб даць жыццё прыгожаму вершу,

Бо чую тэкст, радкi пiшу адразу.

 

Душы упарта я даю спакой,

Бо без душы што здатна зрабiць цела?

Бягуць радкi iмклiваю ракой,

Душа кiруе творчасцю умела.

 

15.03.1995

 

Home Page

 

628     УДАЧА ПРЫЙДЗЕ!

 

Цi смяецца душа, або плача,

Жыццё буду бясконца любiць,

Веру, прыйдзе калiсьцi удача,

Без надзеi ў душы цяжка жыць.

 

Ў жыццi моцна надзея трымае

I жыццёвыя сiлы дае,

Кожны шчасця упарта чакае,

Сiла моцная ёсць у яе.

 

Шчасце. Сцiпла чакаць яго трэба,

Спадзяванне не згасне няхай,

Шчасця хочацца стала, як хлеба,

Яно сэрца напоўнiць праз край.

 

Жыццё здатна чынiць перашкоды,

Шчасце зменiцца станам бяды,

Не сагнуцца ад цяжкай нягоды,

Як заўсёды душой малады.

 

Шлях жыццёвы занадта складаны,

Не iдзе ён заўжды па шашы,

Як надзеi бясконца адданы,

Вечна будзе ззяць радасць ў душы.

 

Хай смяецца душа, а не плача,

Прыйдзе вабнае шчасце праз час,

Бо спаткацца у змозе удача,

Як праменьчык надзеi не згас.

 

15.03.1995

 

Home Page

 

629     СВАЁ МЕСЦА

 

Для кожнага ёсць месца у жыццi,

Хоць на Зямлi багата месц прыгожых,

Нялёгка вельмi ўсё ж яго знайсцi,

Усё жыццё трывае часам пошук.

 

У iншым месцы, мо, прывабней лёс?

Дзе ты – не патрабуешся нiколi,

Ўзляцець мог ў iншым месцы да нябёс,

На сталым месцы – нiбы вецер ў полi.

 

Бяруць пад сонцам месца ў барацьбе,

Змянiць каб непрыдатныя умовы,

На горла трэба наступiць сабе,

Адкiнуць каб абрыдлы лёс суровы.

 

Спаткаецца шчаслiвы час цi не,

Сустрэнуцца знаходкi або страты,

Цi шчасце толькi бокам абмiне,

Цi будзеш iм, нiбы кароль, багаты?

 

Ды дзе вытокi шчасця адшукаць,

Каб пагасiць трывалую трывогу?

Шлях вабны можна у каго спытаць,

I як пракласцi да яго дарогу?

 

Знайсцi прыемна месца на зямлi,

Патрэбны час i моцнае цярпенне,

Душу пачуццi ў неба каб ўзнялi

I падарылi сталае натхненне.

 

15.03.1995

 

Home Page

 

630     ДЫЯЛОГ

 

  Не вiнавачу, не хачу зусiм нiчога,

Адно жаданне ёсць: хутчэй цябе забыць,

Я дараваў ў жыццi табе занадта многа,

У розныя бакi цяпер наш шлях ляжыць.

 

Як ранiшнi туман, развеялась каханне,

Прайшло, як лiстапад, мiнула, нiбы дым,

Раней было на шчасце ў марах спадзяванне,

Ды болей ўспамiнаць не хочацца аб тым.

 

Каханне наша, як вясновы цвет, квiтнела,

Здавалась вабным i бязвоблачным жыццё,

Ды, як касцёр, надзея з часам прагарэла,

I шчасце марна адышло у небыццё.

 

Чаму кахання любы цуд не зберагала

I слова гонару ты не змагла стрымаць?

Чаго табе яшчэ для шчасця не хапала,

Што нечакана стала iншага кахаць?

 

– Скажу адкрыта: сваё слова не стрымала,

Ты мог пяшчотна пра каханне гаварыць,

Але галоднаму слоў ўзнёслых надта мала,

Ў каханнi целу стала сытым трэба быць.

 

Душа мая працяглы час цябе кахала,

Адной тэорыяй на свеце не пражыць,

Ды цела доўгi час маё пакутавала,

А год за годам, як рака, ў нябыт бяжыць.

 

16.03.1995

 

Home Page

 

631     АДЗIНЫ ШЛЯХ

 

Рабы. Заўжды адвечныя рабы,

Стаць iншымi не хочам намагацца,

На нашых спiнах выраслi гарбы:

Прад моцнымi мы звыклi нагiбацца.

 

Чаму зусiм не хочам вольна жыць?

Сваёй не трэба нават нам дзяржавы,

Не ведаем, што з воляю рабiць,

Хоць лiчыцца: народ бясконца правы.

 

Ды змагары заўжды ў народзе ёсць!

Для перамогi iх занадта мала,

Але, як кажуць, гэта тая косць,

Дзе б паступава мяса нарастала.

 

Спакон вякоў не быў народ такi,

I змагароў загiнула нямала,

Яны – наш скарб бясцэнны дарагi,

Сумленне i надзея, наша слава.

 

Але клiч продкаў не пачулi мы,

Рабамi зноў жадаем заставацца,

Нiяк не хочам пакiдаць турмы,

З мiнулым не жадаем развiтацца.

 

Але чаму амаль усе рабы?

Такiмi продкi не былi нiколi,

Заўжды, каб жылi ў сэрцы без журбы,

Ёсць шлях адзiны – любы шлях да волi.

 

16.03.1995

 

Home Page

 

632     ШКОЛЬНЫ ВАЛЬС

 

Дзяцiнства i юнацтва тут прайшлi,

Чакае нас са школай развiтанне,

Шмат ведаў мы i сталасць набылi,

Пазналi сваё першае каханне.

 

Усмешак мора радасных вакол!

Цяпер адчулi: школу мы любiлi,

Жыцця перыяд вабны тут прайшоў,

I атэстаты сталасцi ўручылi.

 

Цудоўна ззяе радасць у вачах!

А школьны вальс гучыць ў душы бясконца,

Жыццё прад намi адкрывае шлях,

Ён залацiцца у праменнi сонца.

 

Апошнi школьны развiтальны бал!

I пары ў танцы кружацца шчаслiва,

Дарослым кожны з нас сягоння стаў,

Нам ў невядомасць шлях жыццё адкрыла.

 

Мы дзесяць год са школай пражылi,

I не забудзем, што для сэрца мiла,

Настаўнiкаў, што к ведам нас вялi,

I шчасце, што нам школа падарыла.

 

Вальс школьны ў душах радасна гучыць!

Ноч скончылась, i наступае ранне,

Шчаслiвымi ўсiм хочацца нам быць,

Як ў гэты вечар, вечар развiтання.

 

16.03.1995

 

Home Page

 

633     ТВОРЧАЕ НАТХНЕННЕ

 

Каб моцны творчы iмпульс атрымаць,

Камусьцi трэба, нешта каб здаралась,

Як веды ёсць, то можна апiсаць,

Што за жыццё у сэрцы назбiралась.

 

Ўзнiкае верш нябачна, як туман,

Не трэба ведаць нейкае здарэнне,

Мне невядомы вельмi ўзнёслы стан,

Што называюць «творчае натхненне».

 

Складаю вершы ўжо працяглы час,

Ды творчасцi не ведаю прыроды,

Радкi ў страфу становяцца ураз,

Для тэм не трэба вабнай мець нагоды.

 

Як фенiкс з поплу, паўстаюць радкi

I цалкам змест лагiчны утвараюць,

Аловак трэба, спрытны рух рукi,

I словы лiст паперы запаўняюць.

 

Здаецца, што пiшу апошнi раз,

Што высахае творчая крынiца,

Але агонь ў душы яшчэ не згас,

I не магу пакуль што супынiцца.

 

Таму пiшу, няўрымслiва пiшу,

Для радасцi мне верш занадта трэба,

Настройваю на чулы слых душу,

Струмень радкоў збягае хутка з неба.

 

16.03.1995

 

Home Page

 

634     ЮНАЦТВА

 

Юнацтва час прыйшоў, пара кахання!

Яно, як метраном, ў грудзях гучыць,

З дзяцiнствам адбылося развiтанне,

I па дарослых мерках трэба жыць.

 

Дзяцiнства i юнацтва, сталасць, старасць,

Працяглы час трывае развiццё,

Калi адна пара жыцця сканчалась,

Ў другую пераходзiла жыццё.

 

Юнацтва! Ў iм знаходзiцца цудоўна!

Бо радасць поўнiць грудзi без мяжы,

Ў юнацтве сэрца стукае няроўна,

Каханне спее ўзнёслае ў душы.

 

Ў юнацтве ўсё чароўна i прыгожа,

Бо мора шчасця здатна яно даць,

Пачуцце, нiбы компас, дапаможа

На ўсё жыццё каханых выбiраць.

 

Юнацтва – час адказны i трывожны,

Нялёгка долю вабную знайсцi,

Ды адшукаць яе павiнен кожны,

Ў прыгожай пары разам каб iсцi.

 

Юнацтва час! Чароўны, нiбы казка,

Ды вельмi шпарка праз жыццё бяжыць,

Яму ўласцiвы дабрыня i ласка,

I ў сталасцi прыемна з iмi жыць.

 

17.03.1995

 

Home Page

 

635     ЗАЛАТОЕ ДЗIВА

 

Дарослым быць жадаецца заўсёды!

Чаруе цалкам невядомае жыццё,

Хоць на шляху сустрэнуць перашкоды,

Ды сталасць – вабнае для сэрца набыццё.

 

Дарослым стаць жыве iмкненне ў мары,

Упарта клiча незнаёмы любы гмах,

Пачнуць палаць любоўныя пажары,

Здалёк здаецца дзiўнай казкай ў сталасць шлях.

 

Хаця дарослых мучаюць турботы,

I марнасць грудзi напаўняе цераз край,

У юным сэрцы не згасiць ахвоты

Пазнаць дарослага кахання дзiўны рай.

 

Дзяцей жыццё дарослых моцна вабiць,

Бо спее лепшае у сэрцы пачуццё,

Спяшаюцца пазнаць каханне, мабыць,

Зафарбаваць вясёлкай радаснай жыццё.

 

Жыццё дарослых тайнае такое!

Куды спяшацца? Паступова прыйдзе час.

Юнацтва – нiбы дзiва залатое,

Не трэба з золатам развiтвацца ураз.

 

Дарослым стаць жадаюць ўсе заўсёды,

Хай будуць цяжкасцi наперадзе чакаць,

I шторм жыцця падорыць мора шкоды,

Ды цуд кахання хутчэй хочацца пазнаць.

 

17.03.1995

 

Home Page

 

636     РАШУЧАСЦЬ

 

Стаю на ростанях, даўно на ростанях,

Як быць не ведаю, куды цяпер iсцi?

Не вельмi проста мне, ох, як няпроста мне

Стаяць на ростанях бясконца у жыццi!

 

Змянiць нялёгка мне характар сталы мой,

Ды нерашучасць, пэўна, трэба ўраз забыць,

Як не змяню яе, лёс скажа быць адной,

А час саспеў ужо сям'ю сваю стварыць.

 

Даўно рашучыя спаткалiсь з доляю,

А я нiяк дасюль рашыцца не магу,

Я нерашучая, са слабай воляю,

Бясконца ў сэрца мне яна нясе тугу.

 

Такая прыказка мне ўспамiналася:

Ваўкоў баяцца – непатрэбна ў лес хадзiць,

Яшчэ ад ростаняў не адцуралася,

Жыцця дылему вельмi цяжка мне рашыць.

 

Пара прымусiла, я ў лес збiраюся,

I не пужаюць больш ужо мяне ваўкi.

Мо, доля там мая, я закахаюся

I там сустрэнецца мой любы дарагi?

 

Рашэнне прынята, бывайце, ростанi!

Не буду больш на скрыжаваннi я стаяць,

Цяпер усё рашаць занадта проста мне,

Бо час прыйшоў, мой вабны час кахаць!

 

17.03.1995

 

Home Page

 

637     СЯБРОЎСТВА

 

Надзейнае сяброўства. Дзе яно?

Заўжды сябры, у рэшце рэшт, падводзяць,

Ды марнасць з часам нам пазнаць дано,

Здараецца, што за дабро нашкодзяць.

 

Бо сказана: калi прыгрэць змяю,

Пакласцi як яе сабе на грудзi,

Яна уджалiць за любоў тваю,

Звычайна так i паступаюць людзi.

 

I шчодра за дабро адплацяць злом,

За дапамогу не чакай падзякi,

Бясследна забываюць аб былом,

I робiць кепска так амаль ўсялякi.

 

Чаму так адбываецца заўжды,

Што за дабро наробяць толькi шкоды?

Хоць часам – быццам родныя браты,

Iснуюць процiлегласцi заўсёды.

 

Гарачае сяброўства – шлях гнiлы,

Лепш не страчаць дыстанцыi нiколi,

Як гром магутны, дождж заўжды малы,

I не адчуе болю сэрца болей.

 

Сяброў надзейных у жыццi няма,

Змяю не трэба класцi зноў на грудзi,

Бо намаганне мець сяброў – дарма:

Сагрэецца i джалiць жорстка будзе.

 

18.03.1995

 

Home Page

 

638     ЗНОЎ У КАМЕРЫ

 

Калi наяве любая свабода,

I можна шлях жаданы выбiраць,

Калi вакол цудоўная прырода,

Не трэба сваё месца пакiдаць.

 

Калi пасадзяць ў залатую клетку,

Ў сапраўднасцi ствараецца турма,

I нават, як здарыцца справа ўлетку,

Здавацца будзе, што вакол зiма.

 

Калi абмежаваны вельмi клеткi,

То камеры турэмныя яны,

Не ззяе сонца, не квiтнеюць кветкi,

А бадзякi вакол растуць адны.

 

Раней жылi мы у турме народаў,

Хаця «добраахвотным» быў саюз,

Зазналi ў турме жорсткi боль i шкоду,

Сукамернiкаў ладны быў хаўрус.

 

Пачалi жвава бiтву за свабоду

I сталi сiлай сцены прабiваць,

Не упусцiлi мы сваю нагоду.

Ды што прыйшлося ў вынiку чакаць?

 

Хаця сцяну мы сiлаю прабiлi,

Лiчылi: новы час ў жыццi прыйшоў,

Ды камеры ў турме ўсе поруч былi,

I трапiлi ў такую ж клетку зноў.

 

18.03.1995

 

Home Page

 

639     ДАРЭМНЫЯ АХВЯРЫ

 

Ужо нас паўстагоддзя аддзяляе

Ад светлых дзён, калi перамаглi,

Не жыў хто ў горкi час, i не ўяўляе,

Як цяжка смутны шлях вайны прайшлi.

 

Усе аддана з ворагам змагалiсь,

Да перамогi не усе дайшлi,

Байцы бясконца з смерцю сустракалiсь,

Шмат iх ляжыць даўно ў сырой зямлi.

 

Больш дваццацi мiльёнаў смерць прынялi,

Магчыма, страты марнымi былi?

Калi перамаглi, дабра чакалi,

Але концлагер дома набылi.

 

Даўно ляжаць ў сырой зямлi салдаты,

За што змагалiсь, як цяпер пазнаць?

Надзей даваў багата сорак пяты,

Падняць бы iх з магiл i запытаць.

 

За тое, што мы маем, аддавалi

Яны сваё бясцэннае жыццё.

Цi кепскi вынiк у той час чакалi,

Калi павек пайшлi у небыццё?

 

Ўжо ззаду паўстагоддзя. Перамога.

Але фанфар ў душы зусiм няма.

Не дамаглiся ў барацьбе нiчога.

Ахвяры былi зроблены дарма.

 

18.03.1995

 

Home Page

 

640     ЗАВIРУХА

 

Складаю вершы, вельмi шмат iх ззаду,

I буду жвава iх далей складаць,

Хаця калiсьцi далi мне параду:

Пiсьменства справу трэба пакiдаць.

 

Кiдаў два разы, ды радкi iмкнуцца

Хутчэй на волю вырвацца з душы,

Зноў вымушаны к творчасцi вярнуцца,

Каб запiсаць прыгожыя вершы.

 

Радкi ляцяць, як ў снегапад сняжынкi,

I толькi шасцiгранныя яны,

Як пойдзе завiруха без супынкi,

Ўраз намятае снегу дываны.

 

Сумётаў добры ураджай збiраю,

Цудоўна родзiць снежная ралля,

Душою паэтычнай адчуваю:

Не песня лебядзiная мая.

 

I не спяшаюсь адгуляць дажынкi,

Хай зерне спее, хлеб няхай расце,

Бясконца хай ляцяць мае сняжынкi,

Пакуль ўвесь снег з маёй душы спадзе.

 

Хай завiруха намяце сумёты!

Багата вершаў без праблем пiшу,

Бо завiруху я люблю заўсёды,

Калi радкi спадаюць мне ў душу.

 

18.03.1995

 

Home Page

 

641     БЯСЦЭННАЕ ДЗIВА

 

Я прайшоў цэлы свет, бачыў шмат у жыццi,

Дзіўны цуд ўпершыню сустракаю!

Па жыццю з прыгажосцю жадаю iсцi,

Бо цябе незваротна кахаю!

 

Клiнам свет на табе ўраз сышоўся цяпер,

Ды заўжды клiнам клiн выбiваюць,

Я кахаю цябе, мне, нарэшце, павер,

Тым нялёгка трываць, што кахаюць.

 

Як пабачу цябе, расхвалююсь заўжды,

Бо падобных нiколi не бачыў,

I мiналi мае бестурботна гады,

Ды цябе сярод iншых адзначыў.

 

Залатога валосся цуд дзiўны люблю,

Постаць статная позiрку мiла,

Спадзяваюсь, знайшоў цяпер долю сваю

I хачу, каб мяне палюбiла!

 

Як пабачу цябе, сэрца рвецца з грудзей,

Шчасце ўзнёслае ты падарыла!

Я жадаю ў каханнi прызнацца хутчэй,

Для мяне ты – бясцэннае дзiва!

 

Прычакаю: ў адказ зможаш ты пакахаць,

Няхай сэрца тваё адгукнецца!

Я цярплiва магу вельмi доўга трываць,

Хай мне доля ласкава ўсмiхнецца!

 

18.03.1995

 

Home Page

 

642     АПОШНI МАНАЛОГ

 

У шлях жалобны ўжо даўно збiраюся,

Рыхтуюся у свой апошнi шлях,

I за грахi свае прад Богам каюся,

Заззялi слёзы радасцi ў вачах.

 

Жыццё пражытае, i шлях сканчаецца,

Развiтваюсь, не трэба сумаваць.

Заўсёды кожны з нас iсцi спяшаецца,

Ды для чаго? Хутчэй каб памiраць?

 

Адзiн закон жыцця, да ўсiх дачычыцца,

Бо запар два жыцця не ўдасца жыць,

Жыццё, якое ёсць, не павялiчыцца,

Адзiны вечны шлях ў нябыт бяжыць.

 

Жыццё мiнула ўраз, iмгненне бы адно,

Благое i цудоўнае было,

Выток жыцця не б'е, амаль сухое дно,

Вады ў нябыт багата адышло.

 

На падыходзе смерць, ўсе справы зроблены,

I страху, нават кволага, няма,

Канец бязрадасны, бядой аздоблены,

Не трэба клiкаць, смерць прыйдзе сама.

 

Да пабачэння ўсiм, бывайце, блiзкiя!

Мне дараваць грахi мае прашу!

Ужо iду ад вас, да смерцi блiзка я,

Хай забярэ Гасподзь маю душу.

 

18.03.1995

 

Home Page

 

643     ВАБНАЯ ГАРМОНIЯ

 

Не можа супакоiцца душа!

Яна – як быццам рухавiк магутны,

I рух, i голас яе целу чутны,

Яна – кiрунак целу i шаша.

 

Ўсё поўнасцю залежыць ад душы,

Якое дасць яна матываванне,

Нянавiсць прыйдзе ўраз або каханне,

Лёс будзе ў вечнай буры цi ў цiшы.

 

Душа – пачатак ўсiх спраў у жыццi,

Яна патрабаваннi целу ставiць,

Узнесцi можа або ўраз зняславiць,

Душа даруе шчодра пачуццi.

 

Душа i цела – нiбы не свае:

Яны iснуюць не заўсёды ў згодзе,

I цела пры любой малой нагодзе,

Жадае не паслухацца яе.

 

Душа жаданнi ўзнёслыя дае,

Але яна задужа вымагае,

Усё выконваць цела не жадае,

Таму на дыбкi часам i ўстае.

 

Нiколi шчасця не кранае бiч,

Ў гармонii калi душа i цела,

I як душа чагосьцi захацела,

Ўраз выканаць патрэбна яе клiч.

 

19.03.1995

 

Home Page

 

644     РАДАСЦЬ СПАТКАННЯ

 

Мая зорка! Табою цяпер даражу!

I спаткання з надзеяй чакаю,

Пра чароўнасць кахання табе раскажу,

Хутчэй бачыцца палка жадаю.

 

Завiрухай пялёсткаў зямлю замяло,

Хутка крочыць вясна залатая,

Ў нашы душы каханне вясною прыйшло,

Моцна разам iх зараз трымае.

 

Моц нязгасную стала каханне дае!

Як ў палёце, цяпер адчуваю,

Нiбы крылы чароўныя маю свае

I ў нябёсы з натхненнем ўзлятаю.

 

Бо прыемна парывы кахання пазнаць!

Цуд узнёслы з чым я параўнаю?

Мне каханне шчаслiвым дазволiла стаць,

Цуд вялiкi здарыўся: кахаю!

 

Быццам казка, чаруюць вясновыя днi,

Лепшых дзён у жыццi я не знаю!

Кроў гарачая, сэрца ў любоўным агнi,

Ты прыйшла, цябе шчыра вiтаю!

 

Белым цветам вясной расцвiтаюць сады,

Да грудзей я цябе прытуляю,

Будзем разам iсцi па жыццю праз гады,

Няма сiлы, што нас раз'яднае!

 

19.03.1995

 

Home Page

 

645     СВЕТЛЫ МАЙ

 

Мне прыемна, калi на душы светлы май,

А не цёмны заснежаны студзень,

Крылы хутка растуць, хоць ў паветра ўзлятай,

I тугi зусiм ў сэрцы не будзе.

 

Дзiва шчасця душу ўраз напаўнiць праз край,

I каханне паселiцца ў грудзi,

Ад жыцця толькi светлай дарогi чакай,

Пэўны сэнс iснаванне набудзе.

 

Пралятае iмгненна чаруючы май,

Ды i ў студзенi жыць будуць людзi,

Зiмнi холад ў душу лепш зусiм не пускай,

Бо яна цалкам шчасце забудзе.

 

Не схавацца, як лёд завiтае ў душу,

Абсячэ ён у радасцi крылы,

Пераступiць душа асалоды мяжу,

Будзе ў ёй страшны холад магiлы.

 

Але месяцаў кола няспынна бяжыць

I надзею душы пакiдае,

А з надзеяй прыемна i радасна жыць,

Бо апошняй яна памiрае.

 

Студзень скончыцца, зноў надыдзе светлы май,

Адрастуць ў душы новыя крылы,

Каб яшчэ пры жыццi адчуць радасны рай,

Светлы час дарагi, сэрцу мiлы.

 

19.03.1995

 

Home Page

 

646     ВЯСЕННЯЯ РАДАСЦЬ

 

Высока сонца, хутка снег сыходзiць,

I птушкi зноў вяртаюцца дамоў,

Цудоўная пара жыцця прыходзiць,

Падараваць каб шчодра радасць зноў.

 

Вясна! Што для душы быць можа лепей!

Пачуццi апiсаць не хопiць слоў,

Такi прастор вясной ў блакiтным небе,

А на душы пяшчотнасць i любоў!

 

Прыемна сэрцу ад вясны заўсёды,

Ў праменнi сонца ззяе ўсё наўкол,

Няма чароўней цудаў у прыроды,

Дзiвосны вабны час ужо прыйшоў.

 

Час закаханых, час вялiкай згоды,

Заўсёды вельмi радасна кахаць!

Ды нельга вабнай упускаць нагоды,

Вясною каб каханне адчуваць.

 

Вясна душу красою расхвалюе,

Натхнення мора шчодра надае,

Вясна узнёслы стан душы даруе,

Уплыў магутны надта у яе.

 

Вясна – прыроды дзiўнай каралева,

Даць здатна шчасце сэрцу i душы,

Калi прыйшла вясна, магчыма смела

Кахаць, каб радасць зведаць без мяжы.

 

20.03.1995

 

Home Page

 

647     РАКА ЖЫЦЦЯ

 

Рака жыцця бяжыць, iмчыць бясконца,

Змяняе воды на шляху свае,

Бо частку iх, што выпарала сонца,

Ў раку абавязкова дождж улье.

 

Жыццё людзей! Яно было адвеку,

Рака жыцця к канцу жыццё нясе,

Як дождж, яно прыходзiць к чалавеку,

Ды прыйдзе час, каб звянуць ўраз красе.

 

Ў прыродзе толькi тое будзе вечным,

Рэсурс як ёсць, каб стала iснаваць,

Жыццё павiнна быць таму канечным,

Каб нарадзiцца, быць i памiраць.

 

Каб iснаваць, ўсё рухацца павiнна,

Рацэ як быць, калi няма дажджу?

Як пару акiян дае няспынна,

Мiнае небяспечную мяжу.

 

Зусiм нязначна кропелька для мора,

Цi ёсць яна, або яе няма?

Як знiкне ўраз, другiм не будзе гора,

Бо шкадаваць аб кроплi iм дарма.

 

Не будзе кропель, i ракi не будзе,

Бо толькi кроплi ёй ваду дадуць,

Раку жыцця складаюць тыя людзi,

Што разам стала на Зямлi жывуць.

 

20.03.1995

 

Home Page

 

648     СПАДЗЯВАЦЦА НА БОГА

 

Шлях жыццёвы, нялёгкi такi ён заўжды,

Я iду, цягну крыж свой паволi,

Паўз мяне прабягаюць iмклiва гады,

Не было вельмi лёгкiх нiколi.

 

Кожны крыж асабiста павiнен цягнуць,

Ды залежна, якая дарога:

Аднаму ад цяжару спiну трэба гнуць,

А ў каго лёгкi крыж, то нiчога.

 

А чаму вельмi розная доля у iх?

Шчасця выдзелiць мала цi многа,

Быць не можа аднолькавай доля для ўсiх,

Ўсё залежыць ад Госпада Бога.

 

Трэба крыж свой цягнуць, не глядзець на другiх,

Не чакаць, што прыйдзе дапамога,

Кожны спраў мае вельмi багата сваiх,

Лепш звяртацца з малiтвай да Бога.

 

I з падзякай прымаць ўсё, што ёсць у цябе,

Бо i доля ад Госпада Бога,

Хоць ўсе сiлы аддаць, знемагаць ў барацьбе,

Ды змянiць не ўдаецца нiчога.

 

Моўчкi трэба цягнуць крыж, дарма наракаць,

Можа, лепшая пойдзе дарога?

Не спяшацца скiдаць яго, трэба чакаць,

Спадзявацца на шчодрага Бога.

 

20.03.1995

 

Home Page

 

649     РОЗДУМЫ АБ ДОЛI

 

Намагаюсь знайсцi лепей долю заўжды,

Ды яна толькi жорстка смяецца.

Мо, жартуе таму, што яшчэ малады,

Лёс выдатны яшчэ адгукнецца?

 

Не сустрэць шчасця мне, хоць куды не пайду,

Толькi ў прыцемках доўга блукаю.

Мо, нiколi жаданую я не знайду,

Бо зусiм не там долю шукаю?

 

Можа, ўвогуле долю не трэба шукаць,?

Мо, дарэмна, як ў лесе, гукаю?

Можа, вабны мой час не саспеў пакахаць?

Лепш без шчасця яшчэ пачакаю.

 

Долю, мабыць, зусiм немагчыма знайсцi?

Калi трэба, сама адгукнецца.

Што няшчасцi даруе яна мне ў жыццi,

Можа, збоку так толькi здаецца?

 

Час iдзе, i ляцяць, нiбы птушкi, гады,

А я долю дарэмна чакаю!

Мо, чаканне маё зноўку шлях не туды,

Бо ў жыццi пакуль шчасця не маю?

 

Долi розныя ёсць, i такой трэба быць,

Не аб'ехаць канём сваёй долi,

Намаганне жыве сваю долю здабыць,

Ды яна – нiбы вецер у полi.

 

20.03.1995

 

Home Page

 

650     НЕПРЫГОЖАЯ

 

Цi вiнаватая, што непрыгожая?

Але магу i я прыгожай стаць!

Здарылась дзiва каб, хто дапаможа мне?

Мяне хто можа шчыра пакахаць?

 

Не выгляд буду хай я непрыгожая,

Ды прыгажосць не будзе доўга грэць!

Затое я душой заўжды харошая,

Прыгожую душу патрэбна мець!

 

Каханне ўраз прыйшло, i я змянiлася

I не магу цяпер сябе пазнаць!

Бо змена к лепшаму са мной здарылася:

Цудоўна быць каханай i кахаць!

 

Каханне добрае, заўжды чароўнае,

I здатна дзiўны цуд з людзьмi тварыць,

Каб шчасце мець ў жыццi, яно галоўнае.

З каханнем непрыгожым люба жыць!

 

Хоць непрыгожая, але шчаслiвая,

За прыгажосць нiхто не дасць граша,

Калi прыгожая, але сварлiвая,

Ў прыгожым целе брыдкая душа.

 

Ды прыгажосць, як цуд, не ўсiх знаходзiла,

I не наесцiся з яе блiноў,

Непрыгажосць мая зусiм не шкодзiла.

Краса душы – на ўсё жыццё любоў!

 

20.03.1995

 

Home Page

 

651     Я ТЕБЕ РАССКАЖУ

 

Я гитару возьму, струны станут плясать,

И спою только то, что умею,

Есть сегодня о чём мне тебе рассказать,

Что люблю, ненавижу, жалею.

 

Мне прекрасно с тобой, счастье щедро даёшь,

Тебя нежной любовью согрею,

Я с работы приду, ты давно уже ждёшь,

Хорошо, что тебя я имею.

 

Нам, как раньше, тепло и приятно вдвоём,

Находить себе радость сумеем,

Много лет мы по жизни бок о бок идём,

Но душою пока не стареем.

 

Ведь бывали у нас и размолвки с тобой,

Но путь к миру искать ты умеешь,

Мы повязаны вместе единой судьбой,

Никогда ты о том не жалеешь.

 

Идут годы, а нам хорошо, как всегда,

Любовь наша со временем зреет,

Хоть случается боль и беда иногда,

Но прощать твоё сердце умеет.

 

Мы весь путь до конца вместе рядом пройдём,

Счастлив я, ни о чём не жалею,

Ведь прекрасно всегда быть нам только вдвоём,

Я душою с тобой молодею.

 

20.03.1995

 

Home Page

 

652     ПАРА КАХАННЯ

 

Якi цяпер шчаслiвы я,

Бо шчасце ўзнёслае трывае!

Любоў гарачая твая

Прыемна сэрца сагравае.

 

Каханне моцнае прыйшло,

I ты сказала мне: «Кахаю!»

Яно да шчасця нас вяло,

Душой табе адпавядаю.

 

Хай не спыняецца яно,

Дае нязгасную надзею,

Адданы поўнасцю даўно,

Кахаць iначай не умею.

 

Цвiтуць вясновыя сады,

Цвет ў кронах, нiбы снег, бялее,

Каханне прынясе плады,

Як шчодра цуд яго саспее.

 

Кахання дзiўная пара

Бясконца хай нам цветам ззяе!

Душы даруе шмат дабра,

Натхненнем шчодра аздабляе,

 

Дае цудоўнае святло,

I будзе зоркай пуцяводнай.

Каханне ўзнёслае прыйшло:

Ты стала любай мне i роднай!

 

21.03.1995

 

Home Page

 

653     ШЛЯХI ЖЫЦЦЯ

 

Шлях да шчасця ў жыццi як хутчэй адшукаць?

Дзе сцяжынка к яму падыходзiць?

Як пазнаць, дзе дабром будзе лёс сустракаць,

А дзе будзе зняважлiва шкодзiць?

 

Вельмi шмат ўецца розных шляхоў у жыццi,

Невядома, як iх выбiраюць,

Па якому з шляхоў трэба сёння iсцi,

I назаўтра якi пакiдаюць?

 

Аптымальны як выбраць шлях з вабных шляхоў,

Каб не мучыла сэрца трывога,

Час шчаслiвы ў душу назаўжды каб прыйшоў?

Невядома наперад нiчога.

 

Памылковы нярэдка сустрэнецца шлях,

Ды iдуць iм упарта без стомы,

Будзе цяжка, i слёзы заззяюць ў вачах,

Не падкiнеш наперад саломы.

 

Iсцi трэба, другiя закрыты шляхi,

Немагчыма ў пачатак вярнуцца,

Каб знайсцi лепшы шлях, для душы дарагi,

Выбраць трэба прыдатны iмкнуцца.

 

Каб з пачатку прайсцi новы шлях у жыццi,

Мо, са шчасцем чакае сустрэча?

Бо, калi былым шляхам паганым iсцi

У душы будзе сталай галеча.

 

21.03.1995

 

Home Page

 

654     ДАЎЖЫНЯ ЖЫЦЦЯ

 

Калi ў вандроўках быць не намагацца,

Жыццё амаль аднолькава iдзе,

Гады бягуць, як хвалi па вадзе,

Няма прыкмет, маглi каб вылучацца.

 

Бягуць бяскнонца чарадою хвалi,

Ды адразнiць не вельмi проста iх,

Не распазнаць таму гадоў сваiх,

Калi гады уражанняў не далi.

 

Калi б мiнулы час не ўспамiналi,

Адзiны быў бы вобраз у вады,

Асобных хваль сцiраюцца сляды,

Злiваюцца гады ў вялiкай хвалi.

 

Жыццё працягласць дзiўную набудзе,

Калi збярэцца успамiнаў шмат,

Iх памяць можа адкруцiць назад,

I кожны год адметным надта будзе.

 

Запомнiцца дзiвоснае здарэнне,

Калi багата радасных прычын,

Ёсць ўзнёслы i прыемны успамiн,

Жыццё iначай – як адно iмгненне.

 

Патрэбна змены мець ў жыццi заўсёды,

Каб доўга жыць, цiкава трэба жыць,

Прыкметны час iмгненна не бяжыць,

Бо бачны хвалi ўсе без перашкоды.

 

21.03.1995

 

Home Page

 

655     IДУ ПА ЖЫЦЦЮ

 

Я iду па жыццю,

I не трэба зусiм мне спакою,

Бо цябе я люблю,

Мне прыемна i ўтульна з табою.

 

Ў сэрцы песня гучыць,

Як ў юнацтве, яно палка б'ецца,

Вельмi радасна жыць,

Калi доля ласкава ўсмiхнецца.

 

Радасць ў сэрцы кiпiць,

Бо каханне не згасне нiколi,

Вечна буду любiць,

Мне для шчасця кахання даволi.

 

Будзем разам iсцi,

Бо адзiная наша дарога,

Шчасце маем ў жыццi,

Бо iмпэту i радасцi многа.

 

Як настаў час кахаць,

I каханне ўрываецца ў грудзi,

Радасць можна спаткаць,

Як жаданне кахаць моцным будзе.

 

Па жыццю я iду,

А душа мая стала кахае,

Мора шчасця знайду,

Калi поплеч iдзе дарагая.

 

22.03.1995

 

Home Page

 

656      СЛУХАЦЬ ДУШУ

 

Памыляюсь цi проста здаецца:

У жыццi каб шчаслiвым мог стаць,

Слухаць лепш, як душа адгукнецца,

Бо ад ведаў дабра не чакаць.

 

Многа ведае хто – ганарлiвы,

Хоча шмат ў жыццi перабiраць,

Выбiраць трэба, сэрцу хто мiлы.

Нашто ведаць, каб моцна кахаць?

 

Веды робяць любога няшчасным,

Яны цiснуць сваiм цяжаром,

Як ўсё ведаць ў iмкненнi нязгасным,

Не заўжды вынiк будзе дабром.

 

Лепей шчасце мець стала, не веды,

Каб спаткаць ў жыццi болей удач,

Бо ад ведаў здараюцца беды,

Рашаць трэба шмат цяжкiх задач.

 

Навучэнне – святло, ўсiм вядома,

Ды святло можа яркае быць,

Ад святла ў вачах доўжыцца стома,

I яно жыццё здатна згубiць.

 

Ведам цяжка заўжды навучацца,

Ды цяжэй значна з ведамi жыць,

Мара клiча ўвесь час намагацца

Птушку сiнюю ў небе лавiць.

 

22.03.1995

 

Home Page

 

657     ЧЫСТАЯ МОВА

 

Сваю мы мову доўгi час губiлi,

Цяпер аб здрадзе цяжка ўспамiнаць,

Яе амаль нiколi не вучылi,

Не намагалiсь нават размаўляць.

 

Калi нам трохi мову дазвалялi,

Iначай словы пачалi гучаць,

Бо рускiмi амаль цяпер ўжо сталi,

Iнакш пачалi словы называць.

 

Пабедай стала звацца перамога,

Супынку астаноўкай сталi зваць,

Каб роднага не ведалi нiчога

I мову перасталi паважаць.

 

Перахрысцiлi краму магазiнам,

Саветам сталi раду называць,

Не гума цяпер стала, а рызiна –

Упарта мову пачалi знiшчаць.

 

Спрадвеку мовы цуд – душа народа,

Якая мова, i такi народ,

Забрудзiлi мы мову, вельмi шкода,

Таму i шмат здараецца нягод.

 

Хачу, хутчэй каб мова стала чыстай!

А з ёю будзе чыстая душа,

I, як вясёлка, каб была iскрыстай,

Гучала ўзнёсла, быццам у вершах.

 

22.03.1995

 

Home Page

 

658     ХТО ГАЛОЎНЕЙ?

 

Галоўней хто ў жыццi: душа цi цела?

Матэрыя або нябачны дух?

Адказ дакладны можна даваць смела:

Павiнны быць галоўнымi удвух.

 

Яны сумесна i жыццё складаюць,

У мёртвым целе не жыве душа,

Нiколi цалкам людзi не пазнаюць,

Дзе памiж iмi пралягла мяжа.

 

Душа на цела моцна уплывае,

Бадзёрасць або стомленасць дае,

Калi пакуты цела адчувае,

Заўсёды кепскi настрой у яе.

 

У цела i душы уплыў ўзаемны,

Галоўнага сярод iх не знайсцi,

Супольныя дзве часткi неад'емны,

Заўсёды неразлучныя ў жыццi.

 

А як, нарэшце, цела смерць спаткае,

Ўраз з целам развiтаецца душа,

Як дух, на неба мiгам узлятае,

Так, як ў радках бiблейскага верша.

 

Адмовiцца ад срэбраннiкаў трэба,

Душу упарта пiльна зберагаць,

Не спадзявацца, што ўзляцiць у неба,

У пекле каб яе не пахаваць.

 

22.03.1995

 

Home Page

 

659     ?

 

Невероятно был я удивлён,

Не ожидая чудного начала,

Прекрасный зал, а в нём со всех сторон

Торжественная музыка звучала.

 

И в звуках были радость и весна,

А также нежность и любовь большая,

Открыла душу музыка до дна,

Играла пианистка молодая.

 

Она к себе тянула, как магнит,

Красавицу я слушал молодую

И понял, что душа моя не спит

И хочет душу разбудить другую.

 

Я ласковый её встречаю взгляд

И улыбаюсь ей в ответ счастливо,

Несказанно случайной встрече рад,

Передо мной не женщина, а диво.

 

Смутился вмиг от красоты такой,

Мгновенно в сердце теплота разлилась,

Привычный сразу потерял покой,

Хочу, чтобы она в меня влюбилась.

 

Любовь внебрачная. Наверно, это грех?

У всех он есть, и у меня пусть будет.

Не знаю, ждёт ли впереди успех?

Но сердце этой встречи не забудет.

 

23.03.1995

 

Home Page

 

660     ОБЪЯСНЕНИЕ ЛЮБИМОЙ

 

Я страстно целовать тебя хочу,

Душа других стремлений не имеет,

Не знаю, что в награду получу,

Но сердце от желаний нежно млеет.

 

Ты создана, бесспорно, для меня,

Прекрасная, любимая, родная,

Не проживу теперь уже и дня,

О красоте твоей не вспоминая.

 

Возможно, что-то разделяет нас,

Но ты – моя, я это твёрдо знаю!

Хоть холодна, как стылый лёд, сейчас,

Твоей любви горячей ожидаю.

 

Влюбись и ты, с покорностью молю!

Желанны мне твои душа и тело,

Ночами я от дум почти не сплю,

Хочу, чтобы любовь в тебе горела.

 

Желаю страстно преданно любить,

Отдать навек признательность и нежность,

Ты море счастья можешь подарить,

Надеюсь твёрдо – это неизбежность.

 

Родной ты стала мне уже теперь,

Хочу и нежить, и к груди прижаться,

Ты в душу мне открой скорее дверь,

Войду, чтоб никогда не возвращаться.

 

23.03.1995

 

Home Page

 

661     Я ЦЕЛОВАТЬ ТЕБЯ ХОЧУ

 

Я целовать тебя хочу,

Твоё я имя повторяю,

Любви своей зажёг свечу

И за собой мосты сжигаю.

 

Свеча со временем сгорит,

И воск слезой с неё прольётся,

Но страсть могучая кипит,

Любовь для счастья нам даётся.

 

Я целовать тебя хочу,

Ласкать и нежить твоё тело,

Чтоб не задуть свою свечу,

Чтобы не зря она горела.

 

Гори, моя свеча, гори!

Так, чтобы воск не проливался,

К губам чтоб губы путь нашли,

Скорее чтобы целовался.

 

Я целовать тебя хочу!

Сказать о цели не умею,

Свеча горит, а я молчу,

Пускай горит, я не жалею.

 

Свеча любви даёт тепло,

Надежду дарит мне большую,

Пока горенье не прошло,

Тебя я нежно поцелую.

 

24.03.1995

 

Home Page

 

662     ВЕСЕННИЕ ГРЁЗЫ

 

Я смотрю на тебя, просмотрел все глаза,

И горит в моём сердце надежда,

Привлекает меня грёз весенних краса,

Не мешает их видеть одежда.

 

Вся фигура твоя наяву предо мной,

Ты не хуже прекрасной Венеры,

Оторвать не могу взгляд восторженный свой,

Рад смотреть бесконечно, без меры.

 

Грудь налилась уже, ты стройна, словно лань,

Хороша, как весна молодая,

Свою гордость уйми и поласковей стань,

Чтоб любил я тебя, не страдая.

 

Как расстанусь с красой, вижу в грёзах твой лик

И незримо тебя ощущаю,

Разбудила любовь, я к плененью привык,

Что ответишь ты, твёрдо не знаю.

 

Счастлив я, что люблю, расцвело всё вокруг,

В моём сердце любовь расцветает,

Но услышать хочу, что ты скажешь мне вдруг,

Что по мне твоё сердце страдает.

 

Скоро счастья дождусь, душу нежит любовь,

Два ручья в одну реку сольются,

И река побежит, сердца радуя вновь,

Пусть всегда в унисон они бьются.

 

24.03.1995

 

Home Page

 

663     IДУ ПА ЗЯМЛI

 

Я iду па зямлi

I цяпло ад яе адчуваю,

Мае ногi прайшлi

Шлях працяглы ад краю да краю.

 

Мне цiкава iсцi,

Хоць раней прыгажосцi шмат бачыў,

Бо шанцуе ў жыццi,

I не можа здарыцца iначай.

 

Калi песцiць мэту,

Стала клiча наперад натхненне,

Ў такi шлях не пайду,

Калi ў сэрцы iснуе сумненне.

 

Я iсцi знаю дзе,

Вядзе к шчасцю бясконца дарога,

Хаця побач iдзе

I другiх пуцявiн вельмi многа.

 

Шчасце хутка знайсцi

Цуд кахання заўжды дапаможа,

Праз жыццё каб прайсцi

Разам з любай у шчасцi прыгожа.

 

Радасць ззяе ў жыццi,

I зусiм не пужаюць нягоды,

Бо прыемна iсцi,

Пульс жыцця адчуваю заўсёды.

 

24.03.1995

 

Home Page

 

664     ШТО ЛЕПЕЙ?

 

Як вышыня жыццёвая твая

Наперадзе яшчэ, яшчэ не ўзята,

Больш працаваць патрэбна удвая,

Бо вынiк вымагае сiл багата.

 

Вяршыня вабiць, клiча ўпарта ў бой,

I не дае нi кропелькi спакою,

Калi незадаволены сабой,

Дамоклаў меч завiсне над табою.

 

Мэта натхняе сэрца, як любоў,

Бо шлях лягчэй, калi жыццё з мэтою,

Як здасца вышыня, то i слядоў

Мэты не будзе. Доля стане злою.

 

Чакае ў жыццi прэснае меню,

Калi пабыў ужо на сёмым небе,

Iмкненне пакарыць зноў вышыню,

Нiбы патрэба аб надзённым хлебе.

 

Але, на вышыню сваю зайсцi

Не кожнаму паўторна удаецца,

I будзе зноў благi цяжар ў жыццi,

Зноў доля вельмi горка пасмяецца.

 

У выпадку любым ў душы бяда,

Не ўзяць вяршыню або ўзяць пагана,

Калi яшчэ наперадзе мэта,

Заўсёды значна меншая загана.

 

25.03.1995

 

Home Page

 

665     ФИЛОСОФИЯ ЛЮБВИ

 

Твоё тело я нежно ласкаю,

Прикасаюсь к прекрасной груди,

Без сомнений уверенно знаю:

Счастье будет у нас впереди.

 

Я люблю тебя верно и нежно,

Хоть пришлось слишком долго страдать,

Воздержанье в любви неизбежно,

Наступил звёздный час целовать.

 

Настоящей любви нет без неги,

Ведь любить – значит душу ласкать,

Но в любви ожидают успехи,

Если страстно всегда обнимать.

 

Так чудесно любить твою душу!

Но блаженство и тело любить,

Я не думал, что вдруг обнаружу,

Что тебя мне уже не забыть.

 

Сердце бьётся, когда обнимаю,

И в ответ ты ласкаешь меня,

Ничего в своей жизни не знаю

Лучше этого майского дня.

 

Я любил тебя нежно и страстно,

Но нежнее ещё любить стал,

Всё в судьбе и светло, и прекрасно,

Ты теперь мой надёжный причал.

 

25.03.1995

 

Home Page

 

666     НЕ ЗГУБIЦЬ ШЧАСЦЯ

 

Калi ў душы любоў, пяшчота, вернасць,

Яны у змозе шчасцем абдарыць,

Ды трэба мець вялiкую майстэрнасць

Заўчасна шчасце цалкам не згубiць.

 

Ды часта шчасце вабнае губляюць

I клiчуць горкi смутак у душу,

Шчаслiвыя зусiм не заўважаюць

Бяспечнасцi нябачную мяжу.

 

Як добра ўсё, не адчуваюць гора,

А шчасце варта добра ацанiць.

Куды пасля дзяваць няшчасця мора,

Калi з туманам шчасце адляцiць?

 

Як шчасце стала ззяе, нiбы сонца,

Хоць i здаецца: можа лепей быць,

Як ад дабра дабра шукаць бясконца,

Наяўнасць можна спакваля згубiць.

 

Бо шчасце надта крохкае заўсёды,

Яно – як быццам кубак з хрусталю,

Кiдаць яго не след шукаць нагоды,

Бо долю можна разбурыць сваю.

 

Калi ў душы любоў, пяшчота, вернасць,

Як зрэнку вока, лепш iх зберагаць

I набываць уменне i майстэрнасць,

Каб знiкнуць шчасцю любаму не даць.

 

25.03.1995

 

Home Page

 

667     СПАКОЙНЫ НЕСПАКОЙ

 

Адвечны падабаецца мне рух,

Мая душа не ведае спакою,

Яна здаўна вандроўны мае дух,

I згодны ў вабным выбары я з ёю.

 

Ды палка ненавiджу неспакой,

Бо ён душу упарта раз'ядае,

Паганай долi не хачу такой,

Абразiць можа ён або скрыўджае.

 

Мая мэта – спакойны неспакой,

Калi нястрымна можна рвацца ўперад,

Бо без спакою моцнаю рукой

Зацягне неспакой рашуча ў нерат.

 

Як радасць ад спакою на душы

I для турбот зусiм няма нагоды,

Iмклiвы рух, як быццам па шашы,

Ад неспакою шлях бяжыць ў балоты.

 

Цiкава вельмi новае пазнаць!

Жаданне ведаць шмат дае натхненне,

Прыемна хуткi рытм жыцця трымаць,

Ад неспакою мець супакаенне.

 

Жадаю адчуваць iмклiвы рух,

У неба стала неспакойна рвацца,

Каб мець ў жыццi уражанняў за двух,

З спакойным неспакоем заставацца.

 

26.03.1995

 

Home Page

 

668     КАХАННЕ I ВЯСНА

 

Вясна. Каханне. Птушак пералiвы.

Душы вясною хочацца спяваць,

Бо вабны час цудоўны ды iмклiвы

Даруецца, каб песцiць i кахаць.

 

Як абмiнула палкае каханне,

Хаця вясна, ў душы вясны няма,

Вакол iдзе ў прыродзе мiлаванне,

Цвiце вясна, а на душы зiма.

 

Вясна iдзе, а на душы маркотна,

Яе гнятуць бясконца халады,

Кахаць вясною хораша i модна,

Бо ў сэрцы не павiнна быць бяды.

 

Вясну паслухай, голас яе дзiўны!

Натхненне дорыць шчодрая вясна,

Цвiценне i спеў птушак пералiўны,

Душу красой хвалюе навiна.

 

Калi прыйшло жаданае каханне,

Цудоўнае яно ў любы сезон,

Вясновае прыемней адчуванне,

Яму не пагражае хуткi скон.

 

Вясна. Каханне. Радасць i натхненне.

Душа вясною голасна пяе,

Вясна даруе палкае iмкненне

I здатнасць пакахаць душы дае.

 

26.03.1995

 

Home Page

 

669     ВЕРШЫ I ДУША

 

Складаю верш, як радасць ў душы чую,

На ўсiх актавах запяе душа,

Абразу або крыўду як адчую,

Змаўкае песня, i няма верша.

 

Душа у смутку размаўляць не можа,

Няма гаворкi, каб яшчэ спяваць,

Ад радасцi калi ў душы прыгожа,

Упарта будзе вершы дыктаваць.

 

Для радасцi патрэбны стан спакою,

Бо творчая крынiца шчодра б'е,

Як доля для душы бывае злою,

Ураз выток заглеiцца яе.

 

Прыемна, калi радасць ёсць заўсёды,

Па струнах лiры малатком не б'юць,

Знiкаюць ўраз любыя перашкоды,

Радкi з глыбiнь крынiчанькi плывуць.

 

Хачу, бясконца каб душа спявала,

Каб не забрудзiць творчасцi выток,

Каб стала абыходзiла навала,

I вершаў моцны доўжыўся паток.

 

Спакою не адбудзецца нiколi,

Не трэба нават марнага чакаць,

Радкоў шукаць ў душы, як ветру ў полi,

Калi на лiры струны гнеўна рваць.

 

27.03.1995

 

Home Page

 

670     ПРАШУ ВЯСНУ

 

Гляджу на каляндар: вясна павiнна быць,

А холад ўсё нiяк не адпускае,

Даўно пара прыйшла, каб гнёзды птушкам вiць,

Вясна умоў прыдатных не стварае.

 

I на душы пакуль незразумелы сум,

Не ведаю, яго як пазбаўляцца,

Хачу, ад холаду хутчэй мiнуў каб глум,

Цяпло сагрэе, можна закахацца.

 

Вясна, але зiмовы холад у душы,

I сонейка не хоча паказацца,

Даўно стаю каля жаданай ўжо мяжы,

Пара вясне цудоўнай пачынацца.

 

Працяглы час надвор'я добрага няма,

Ад холаду душа мая сумуе,

Хутчэй здае сваю уладу хай зiма,

Кахання радасць сэрца хай пачуе.

 

Душа хай вельмi не сумуе i не спiць,

Каханне прыйдзе, i яна прачнецца,

Вясна заўсёды здатна вабны цуд стварыць,

Душа на поклiч iншай адгукнецца.

 

Вясна, хутчэй прыходзь ў маю душу!

Наяве каб ажыццявiлiсь мары,

Кахаць жадаю i вясну маю прашу,

Далей не засталася каб без пары.

 

27.03.1995

 

Home Page

 

671     ЖЕЛАНИЕ

 

Мне не сходился клином свет,

Не раз я горячо влюблялась,

Жизнь позади, а счастья нет,

Итог плохой: одна осталась.

 

Ждала возвышенной любви

И парня лучшего искала,

Прошли, как дым, года мои,

Уже влюбляться перестала.

 

Ведь без любви нелепо жить,

Но нет в кого теперь влюбиться

И нежность некому дарить,

Грусть камнем на душу ложится.

 

Любила я перебирать,

Немало лет с тех пор прожито,

Нельзя старухою назвать,

Но у разбитого корыта.

 

Внебрачная любовь моя

Казалась страстной и блестящей,

Но поняла с годами я:

Любовь не стала настоящей.

 

Я очень разную любовь

На жизненном пути встречала,

Но, если б жизнь началась вновь,

Хотела б одного причала.

 

27.03.1995

 

Home Page

 

672     БОСКIЯ КРЫНIЦЫ

 

Дзе невядомага гранiцы?

Цi можа з часам ўсё вядомым стаць?

Дзе руху вечнага крынiцы?

Хто гэтым рухам здатны кiраваць?

 

Чаму адвечны рух ў сусвеце?

Ў прасторы хто дакладна рух вядзе?

Хто iмпульс руху даў камеце?

Куды, з якой мэтой яна iдзе?

 

У атамаў свае законы,

Усiм вядома, што яны жывуць,

Бо па арбiтам электроны

Бягуць i збоеў не даюць.

 

Не можам вырашыць загадку,

Не ведаем таксама рух планет,

Не дакапалiсь да пачатку,

Амаль зусiм не ведаем сусвет.

 

Не можам распазнаць асновы,

Нiхто стварэння апiсаць не змог.

Цi для пазнання ёсць умовы,

Як дзiўны свет стварыў магутны Бог?

 

Навука веды атрымала,

Ды ў ведаў невялiкая цана,

Бясконца ведаў людства мала,

Пазнаць крынiцы Боскiя да дна.

 

28.03.1995

 

Home Page

 

673     СВАРКI ЗАКАХАНЫХ

 

Без цябе вельмi цяжка сумую,

Хаця вольны, як птушка цяпер,

Адзiноту як сэрца адчуе,

Пакутуе, як загнаны звер.

 

Цесна часам, калi з табой разам,

У каго няма сварак ў жыццi?

I здаралася нават абраза,

У каханнi ўсё трэба прайсцi.

 

Як ў душы абыякавасць будзе

То халодны спакой, як зiма.

Як каханне запоўнiла грудзi,

То нiколi спакою няма.

 

Як кахаеш аддана i палка,

То напята душа, як струна,

Рэагуе на ўсё, як запалка,

Да чуллiвасцi здатна яна.

 

Як кахаеш, не страшна сварыцца,

Без кахання i сварак чым жыць?

Пасля сварак прыемна мiрыцца,

Як спачатку, пяшчоту дарыць.

 

Быць кахання не можа без сварак,

Немагчыма спакойна кахаць,

Хоць са сваркай жыццё не падарак,

Як кахаеш, патрэбна трываць.

 

28.03.1995

 

Home Page

 

674     УРАДЛIВАЯ ВОСЕНЬ

 

Калi душа парой зiмовай спiць,

Вясна яе, без сумнiву, узбудзiць,

Вясна каханне здатна запалiць,

Пяшчотней, чым зiмой кахаюць людзi.

 

Прыйшла вясна, каб дараваць цяпло,

I подыхi яго душа адчула,

Каханне, ўрэшце, палкае прыйшло,

Натхненне мне вясна ў душу ўдыхнула.

 

Хаця цудоўна на душы вясной,

Калi ўрадлiвай восенi не будзе,

Не адгукнецца як каханы мой,

I росквiту каханне не набудзе.

 

Занадта мала, каб самой кахаць,

Патрэбна, каб цябе яшчэ кахалi,

Сваю вясну жадаю сустракаць,

Каб кветкi пустацветам не апалi.

 

Ў каханнi адчуваю шчасце я,

Iмкнецца к шчасцю кожная дзяўчына,

Узрадвана цяпер душа мая,

Ўзаемнае каханне ў тым павiнна.

 

Хай восень дорыць для мяне плады,

Дачка ў мяне народзiцца, мажлiва,

Дарэмна не цвiтуць вясной сады,

А, можа, сына Бог пашле на дзiва!

 

28.03.1995

 

Home Page

 

675     ХАЛАСЦЯК

 

Я халасцяк, адвечны халасцяк!

Каханне сэрца мне не зачапiла,

Ды зараз закахаўся, як прасцяк,

Сапраўднае сустрэў, нарэшце, дзiва.

 

Ласкава ў сiнь яе вачэй гляджу

I ад красы не ў змозе адарвацца,

Адразу ёй адкрыў сваю душу,

Прыйшла пара пяшчотна закахацца.

 

Багата ведаў розных я дзяўчат,

Але яна маю душу кранула,

Цяпер наяве вабны рэзультат:

Мая душа ў каханнi патанула.

 

I зараз па цячэнню я плыву,

Няма жадання нават супынiцца,

Каханне закруцiла галаву,

I што здарыцца, хай хутчэй здарыцца.

 

Ад радасцi танцуй хоць i спявай,

Душа няспынна хоча весялiцца,

Напоўнiлася шчасцем цераз край,

Кахання б'е магутная крынiца.

 

Быў халасцяк, адвечны халасцяк,

Але цяпер жадаю ажанiцца!

Чаму прыйшло каханне позна так?

Каханнем палкiм буду ганарыцца!

 

28.03.1995

 

Home Page

 

676     КАХАННЕ ДАПАМОЖА

 

Як чорнай коўдрай ноч душу накрые,

Калi няма амаль зусiм надзей,

I сэрца стала ад бяссiлля ные,

След выйсце да святла шукаць хутчэй.

 

Туга i сум, i цяжкiя пакуты,

Што дапаможа, чым лячыць душу?

Бясконца нiбы закаваны ў путы,

Ды як да шчасця перайсцi мяжу?

 

Душы што ў цяжкiм стане дапаможа,

Растопiць ў ёй цяплом халодны лёд,

Святло каб ззяла ярка i прыгожа,

Каб зноў iмкнуцца ў радасны палёт?

 

Як вельмi цяжка i святла нябачна,

Душу ў бядзе каб трохi палячыць,

I боль не адчуваўся вельмi значна,

Вiно не ў меру пачынаюць пiць.

 

Каб радасць мець жаданую бясконца

I д'яблу каб душу не прадаваць,

Каб зноў ў жыццi заззяла шчасця сонца,

Патрэбна толькi моцна пакахаць.

 

Ад суму i тугi адно лякарства,

Каб шчасце мець i не пакутаваць,

Ў душы было каб весялосцi царства:

Не ненавiдзець трэба, а кахаць!

 

29.03.1995

 

Home Page

 

677     ПЯШЧОТНЫ МАНАЛОГ

 

Нарэшце, мы сустрэлiся з табой!

Душа мая даўно цябе чакала,

Хоць сцюжа небывалая зiмой,

Сустрэча дала нам цяпла нямала.

 

Зiма цяпер здаецца мне вясной,

Не адчуваю моцныя марозы,

Бо вельмi цяжка быць ў жыццi адной,

Не ведаю цяпер такой пагрозы.

 

Бо ўраз адлiга для душы прыйшла,

I расцвiло зiмовае каханне,

Яго святло i ўзiмку я знайшла,

Ў душы гасцюе толькi мiлаванне.

 

Як вiшнi цвет, спадае белы снег,

Зiма вясной чароўнаю здаецца,

Каханне хутка набрало разбег,

Ў яго праменнi ў сцюжу можна грэцца!

 

Прыемна мне i радасна кахаць,

Зiмой ажыццявiлiсь цалкам мары,

Вясновы цуд я буду сустракаць

Ўжо не адна, з табой, каханы, ў пары!

 

Кахай мяне, каханы мой, кахай!

Прыход вясны ў душу я стала чую,

Ды не цяпер, а трошкi пачакай,

Сама цябе пяшчотна пацалую.

 

29.03.1995

 

Home Page

 

678     СЛАДОСТЬ ЛЮБВИ

 

Какая сладкая любовь!

Она намного слаще мёда,

Я удивляюсь вновь и вновь,

Как мудро скроена природа.

 

Не уходить любовь прошу,

Ведь без любви душа страдает,

Свою любовь в душе ношу,

Она, как сахар, нежно тает.

 

Безмерно сладкая душа,

Когда любовь в неё ворвётся.

Пора любви так хороша!

Она не каждому даётся.

 

Ведь от любви бывает боль,

Пока она ещё несмела,

Быть может жертвенной любовь,

Когда душа не жаждет тела.

 

Сольются вместе две души,

Они друг друга понимают,

Без слишком ярких слов в тиши

Лишь наслажденье ощущают.

 

Какая сладкая любовь!

Какое счастье с ней приходит!

Как сладко сердцу, когда вновь

Другое отзвук в нём находит.

 

30.03.1995

 

Home Page

 

679     ЯК ЗАЎЖДЫ

 

Не заўжды ў сэрца радасць прыходзiць,

Вельмi часта спаткае туга,

Каб мог ведаць, дзе моцна нашкодзяць,

У той бок не ступала б нага.

 

Ды наперад зусiм невядома,

Бо няясна, як долю пазнаць?

I дарога жыцця незнаёма,

Як найлепей яе пракладаць?

 

Шчасце любае ўсiм да спадобы,

Непатрэбна нiякай бяды,

Сустрэць лепшае робяцца спробы,

Вынiк сталы: такi, як заўжды.

 

Задае жыццё безлiч загадак,

Невядома, з якой пачынаць?

Як знайсцi iх таемны парадак?

Мо, нiколi яго не пазнаць?

 

Доля крыўду дае i абразу,

Сам на вынiк не ў стане ўплываць,

I загадка не мае адказу,

Ды не ў змозе нiхто падказаць.

 

Шмат пачуццяў ў душы быць павiнна,

Хай бягуць, як струменьчык вады,

Чарадою праходзяць няспынна,

Не змянiць iх парадку заўжды.

 

30.03.1995

 

Home Page

 

680     КАХАННЕ IНШЫХ

 

Каханне iншых трэба паважаць,

Як хто цябе пяшчотна пакахае,

Цудоўны рай бязглузда разбураць,

Няхай агонь бязлiтасны палае!

 

Як немажлiва даць прамы адказ,

Не дазваляюць пакахаць умовы,

Знiшчаць няварта цуд пачуцця ўраз,

I не казаць абразлiвыя словы.

 

Касцёр кахання цiха дагарыць,

Як дроў ў яго зусiм не падкiдаюць,

Але няўцешна сэрца забалiць,

Калi касцёр вадою залiваюць.

 

Каханых вельмi цяжка выбiраць,

Як цуд кахання пышна расцвiтае,

Душа не можа у другой спытаць:

Цi здатна пакахаць, цi ўжо кахае?

 

Таму i загараюцца кастры,

Каля якiх душою не сагрэцца.

Касцёр кахання! Найбыстрэй гары!

Бо iншы запалiць не удаецца.

 

Каханне iншых трэба паважаць,

Красу каханне стала выбiрае,

Яго пакуты прыйдзецца пазнаць,

Калi касцёр без сэнсу дагарае.

 

30.03.1995

 

Home Page

 

681     ДЗЯКУЮ ЛЁС

 

Каханне палкае прыйшло,

I вельмi прагну твайго цела,

Але цудоўна б як было,

I ты каб любасцi хацела!

 

Цуд надзвычайны пакахаць,

Як ты пяшчотна паглядзела!

Цябе жадаю цалаваць!

Хачу, i ты каб захацела.

 

Прыемна дотык адчуваць,

Як да рукi маёй кранулась,

Цярплiва буду зноў чакаць,

Каб ты пяшчотна усмiхнулась.

 

Не пакахаеш хоць мяне,

Твой стан прыгожы не забуду!

Хай чарада гадоў мiне,

Кахання цуд я помнiць буду!

 

Удзячны застанусь заўжды,

Што мне каханне падарыла!

Хоць не кахала – не бяды,

Ды я адчуў кахання дзiва!

 

За шчасце дзякую свой лёс,

Што у жыццi з табой сустрэўся!

Ён цуд кахання мне прынёс,

Я ад цяпла твайго пагрэўся!

 

31.03.1995

 

Home Page

 

682     ЗБУДУЕМ МАСТЫ

 

Няма аб чым зусiм цяпер тужыць,

Бо цалкам мiж сабой масты спалiлi,

I разам болей не жадаем жыць,

Хоць аб каханнi вечным гаварылi.

 

Хацелi толькi сталага дабра,

Намеры i жыццё не супадаюць,

Таму прыйшла халодная пара,

Наперадзе марозы прычакаюць.

 

Чамусьцi шчасце цалкам не прыйшло,

Ад дзiўных мар няма амаль нiчога,

На сэрца гора цяжкае лягло,

Сканчаецца агульная дарога.

 

Чаму прыйшлi ў трывожны горкi стан?

Дзе грубую памылку дапусцiлi?

Чаму спаткаў ў адносiнах падман?

А як раней мы горача любiлi!

 

Ды што далей? Гарэць цi не мастам?

А, мо, мы iх зарана запалiлi?

Спачатку трэба добра думаць нам,

Напэўна, i не так няшчасны былi?

 

Яшчэ не вечар, можна дараваць,

I новыя цяпер масты збудуем!

Хай назаўжды старыя дагараць,

Каханне па-ранейшаму адчуем!

 

31.03.1995

 

Home Page

 

683     ЖЫЦЦЁ I КАХАННЕ

 

Усё жывое, што наўкол iснуе,

Каб жыць i род бясконца прадаўжаць,

Ў душы заўжды чароўны поклiч чуе,

Да кожнага прыходзiць час кахаць.

 

Кахаюць ўсе: раслiны i жывёлы,

Бо без кахання не было б пладоў,

Кахаюць дужы, слабы, нават кволы,

Да ўсiх павiнна завiтаць любоў.

 

Каханне яблынь белае цвiценне

Або пяшчотнасць белых лебядзей,

У кожнага ў жыццi жыве iмкненне,

Каб пару адшукаць сваю хутчэй.

 

Ў душу чужую ўлезцi мы не можам,

Любоў раслiн не зведаць нам павек,

Але з пачуццем радасным прыгожым

Знаёмы добра кожны чалавек.

 

Каханне i жыццё ў адзiнстве разам,

Не падзялiць каханне i жыццё,

Бо без кахання i жыццё – абраза,

А цуд кахання – лёсу набыццё.

 

Хто зведае чароўнае каханне,

Пачуцце ў сэрцы будзе зберагаць,

Бо з iм не пажадае развiтання,

Кахаць – жыць ўзнёсла, жыць – заўжды кахаць.

 

1.04.1995

 

Home Page

 

684     ПАДАБАЦЦА ЖАНЧЫНАМ

 

Як надта малады i ганарлiвы,

Наперадзе яшчэ жыцця гады,

Прынц прыгажун, цудоўны ды iмклiвы,

Жанчынам падабаецца заўжды.

 

Капрызам каб бясконца патуралi,

Былi нiжэй травы, цiшэй вады,

Аддана каб i горача кахалi,

Жанчынам падабаецца заўжды.

 

Каб камплiменты толькi гаварылi

I ў сэрца не прыносiлi бяды,

Букеты руж зiмою каб дарылi,

Жанчынам падабаецца заўжды.

 

Памылкi каб без лiку даравалi,

I вельмi смела бралi гарады,

Каханне для адзiнай зберагалi,

Жанчынам падабаецца заўжды.

 

I шчодрымi, i шчырымi каб былi,

Ды не хадзiлi з дому нiкуды,

I нават працу хатнюю рабiлi,

Жанчынам падабаецца заўжды.

 

Як доўгае жыццё ужо пражылi,

А муж душой застаўся малады,

Каханне каб былое не згубiлi,

Жанчынам падабаецца заўжды.

 

1.04.1995

 

Home Page

 

685     НЕ ШУМI БОЛЕЙ, ЛЕС!

 

Лес ад ветру шумiць, аж гудзе, як прыбой,

Я прытулак ў зацiшку шукаю,

Ды зацiшку няма, i стаю пад сасной,

Сталы сум у душы адчуваю.

 

Не шумi болей, лес! Цяжка сэрца балiць,

Не знаходзiцца кроплi спакою,

Без спакою ў душы дыхаць цяжка i жыць,

Трэба ў буру стаяць пад сасною.

 

Бо прыемна, калi няма ветру амаль,

Ты пяшчотна са мной размаўляеш,

Ды здараецца вецер заўсёды, на жаль,

I ў журбе маё сэрца трымаеш.

 

Я люблю з табой быць, калi радасць наўкол,

Сонца ззяе i птушкi спяваюць,

Голас дрэў дарагi, зразумелы без слоў,

Бо з пяшчотай са мной размаўляюць.

 

Я люблю цябе, лес, i хачу з табой быць,

Але ветру i буры не трэба,

Ды яшчэ гарачэй стане сэрца любiць,

Калi будзе блакiтнае неба.

 

Мне прыемны блакiт, я люблю супакой,

Як душу цiшынёй зачаруеш,

Ад натхнення быць хораша разам з табой!

Мо, маё ты жаданне адчуеш?

 

2.04.1995

 

Home Page

 

686     НЕПАРАЎНАЛЬНАЯ КРАСА

 

Прыгожы свет раскiнуўся чароўна,

Вакол краса – вачэй не адарваць!

Ды не магу яго красу ўсё роўна

З дзявочай прыгажосцю параўнаць!

 

Дзiвосны цуд усход i захад сонца

Цi чарада бялюткiх аблакоў!

Але краса жаночая бясконца

Даруе i натхненне, i любоў.

 

Як прыйдзе ноч, у яркiх зорках неба,

Яны чаруюць, вабяць i гараць!

Але далёкiх зорак мне не трэба,

Жанчыну значна лепей пакахаць!

 

А як цудоўна выглядае мора,

Глядзiш на хвалi – хочацца спяваць!

Хвалюе невядомая прастора,

Жанчыны болей здатны хваляваць!

 

Красою клiчуць горныя вяршынi,

Калi на iх яшчэ ляжаць снягi,

Так i каханне палкае астыне,

Выбраннiцу як пакахаў другi.

 

Прыгожы свет, як вабны цуд, чароўны,

Каб шчасце мець, iснуе для мужчын

Сярод усiх адзiн аб'ект галоўны:

Краса непараўнальная жанчын!

 

3.04.1995

 

Home Page

 

687     ЛЕПЕЙ ГАРЭЦЬ

 

Калi сабраць ў касцёр сырыя дровы,

А тонкiх i сухiх амаль няма,

Стварацца непрыдатныя умовы,

Распальваць – сiлы вытрачаць дарма.

 

Як дроў сухiх накласцi, але грубых,

Таксама iх нялёгка падпалiць,

Калi накласцi тонкiх дроў, то люба:

Запалку кiнуў, i агонь гарыць.

 

Аналагiчна i кастры кахання:

Як грубая душа, i хiбы ёсць,

Агонь здабыць – складанае заданне,

Каханне будзе, як нязваны госць.

 

Як тонкая душа i марыць можа,

Ёй без агню кахання не пражыць,

Ў жыццi каханне моцна дапаможа

Мець радасць i бясконца шчасным быць.

 

Калi ж сырыя дровы загарацца,

Такi касцёр працяглы час чадзiць,

Што запалае, лепш не спадзявацца,

З душой нясталай цяжка палюбiць.

 

Як якасныя дровы ў кастры будуць,

Цяплом каханне здатна шчодра грэць,

Калi галлё – такi касцёр забудуць,

Ды лепей ўсё ж, хоць хутка, ды гарэць.

 

3.04.1995

 

Home Page

 

688     СПЯШАЦЦА ЖЫЦЬ?

 

Куды наперагонкi ўсе бяжым?

Навошта ў невядомае iмкнуцца?

Чамусьцi iсным мала даражым,

Спяшаемся ў магiле апынуцца.

 

Жыццё, як ход гадзiннiка, iдзе,

Рытм кожны утварае асабiсты,

Ды толькi шчасця не знайсцi нiдзе,

Хоць стала вабiць цуд яго квяцiсты.

 

Магчыма, i спяшаемся ў жыццi,

Бо шчасце недаступнае шукаем,

Перыяд нешчаслiвы каб прайсцi,

Падчас iмклiва бегчы пачынаем.

 

Мэты ад бегу цяжка прычакаць,

Бо не заззяе шчасце, нiбы сонца,

Замест таго, каб шчасце будаваць,

Рух ў нiкуды працягваюць бясконца.

 

Каб адшукаць хутчэй шчаслiвы лёс,

Лепш прыпынiцца, пiльна аглянуцца,

Навошта падымацца да нябёс

Або ўдалечыню за iм iмкнуцца?

 

Павольна лепей па жыццю iсцi,

Бо шчасце побач, трэба намагацца

Каля сябе яго хутчэй знайсцi,

Ў жыццi не трэба нiкуды спяшацца.

 

3.04.1995

 

Home Page

 

689     СIНЯВОКАЕ ШЧАСЦЕ

 

Адбiваецца неба ў спкойнай вадзе,

I аблокi па ёй праплываюць,

Маё шчасце жаданае хутка прыйдзе,

Мары стала яго наблiжаюць.

 

Вабяць мары, свiтае ад iх на душы,

Добра шчасце у марах пабачыць,

Не iснуе для мар забароннай мяжы,

Дзiва шчасця знайду, не iначай.

 

Шчасце грэе душу, я чакаю яго,

Сiнявокае з русай касою,

Мне на свеце яна даражэй усяго,

Ды сплыло маё шчасце з вадою.

 

Зрэдку шчасце чамусьцi чакае мяне,

Ды, нарэшце, душа закахалась,

За каханне я ўдзячны чароўнай вясне

I хачу, каб яно зберагалась.

 

Сiнявокае шчасце далёка цяпер,

Ды заўсёды яе ўспамiнаю,

Мая любая зорка, каханню павер,

Бо цябе я аддана кахаю!

 

Адбiваецца неба ў спакойнай вадзе,

I твой вобраз ў ёй бачу выразны,

Шчасце з русай касой, можа, хутка прыйдзе,

Бо iначай я буду няшчасны.

 

4.04.1995

 

Home Page

 

690     НОЧ I ЗОРКI

 

Ноч прыйшла, на Зямлю зоркi ясна глядзяць,

Я люблю вераснёвае неба!

Зоркi шчыра з нябёс для мяне зiхацяць,

Большай радасцi нават не трэба!

 

Пагляджу угару, вабiць дзiўны сусвет,

Зоркi надта гуллiва маргаюць,

I бяздоннем уражвае велiчны свет,

Ды памеры бязмежжам здзiўляюць!

 

Безлiч думак iдзе ад пачуццў ў душы,

Дзе сусвету праходзiць гранiца?

Прыгажосць шчодра радасць дае без мяжы,

Ноч к канцу, ды нi кроплi не спiцца.

 

Ў вераснёвую ноч так прыемна не спаць,

Калi зоркi са мной размаўляюць!

I не хочацца ранку зусiм сустракаць,

Паступова ў iм зоркi знiкаюць.

 

Ўдзень нябачныя зоркi, ды ў небе яны,

I святло на Зямлю пасылаюць,

I пачуццi такiя ж у душы даны:

Непрыкметна, як моцна кахаюць.

 

Дзень каханне скрывае, як далеч туман,

Заўжды будзе ўдзень сцiплым каханне,

Ноч не церпiць ў каханнi хлусню i падман,

Бо ад зорак ў душы хваляванне.

 

4.04.1995

 

Home Page

 

691     ЦУД МАЛАДОСЦI

 

Так хораша, калi ў душы каханне,

Пакуль яго агонь яшчэ гарыць,

Калi, як ў маладосцi, адчуванне,

Калi душа бадзёрая не спiць!

 

Калi красу душа пабачыць можа

I адэкватна ўраз рэагаваць,

Калi душы прыемна i прыгожа,

Каб злёгку ап'янелым адчуваць,

 

Каб здольнасць не мiнула i жаданне

Ў каханнi быць на вабнай вышынi,

Каб не прыйшло з каханнем развiтанне,

Не ўспамiнаць пасля былыя днi.

 

Няхай гады змяняюць трохi цела,

Але, калi душою малады,

Як старыцца душа не захацела,

Спаткаў цуд маладосцi назаўжды.

 

Быць можа вельмi маладое цела,

Але амаль састарылась душа,

Кахаць няздатна радасна i смела,

Цана яго ў каханнi менш граша.

 

Душа, як цуд дзiвосны, маладая

Не лiчыць ўзросту сталага гадоў,

Мiнаць пара не хоча залатая,

I, пэўна, будзе вечнаю любоў!

 

4.04.1995

 

Home Page

 

692     КРЫЛЫ КАХАННЯ

 

Што трымае ў жыццi i што сiлы дае

Для душы – дзiўны цуд чаравання,

Ў невядомае клiча бясконца яе?

Безумоўна – вялiкасць кахання!

 

Без кахання жыццё хутка сэнс страцiць свой,

I скуе абыякавасць сiлы,

А каханне даруе душы неспакой,

Для палёту дае моц i крылы.

 

I цудоўным святлом ачышчае душу,

Каб нясмеласцi зняць перашкоду,

На каханую страсна з пяшчотай гляджу,

Для сустрэчы шукаю нагоду.

 

Мора шчасця каханне дае для душы

I даруе узнёсласць адразу,

Шлях жыццёвы бяжыць па цудоўнай шашы,

У жыццi няма лепшага часу.

 

Цуд кахання – як цвет яблыневых садоў,

Краса сэрцы ў пяшчоце трымае,

I з душою душа размаўляе без слоў,

Аб каханнi хутчэй абвяшчае.

 

I цудоўна, i радасна сэрцу кахаць,

Ды кахання заўжды недаволi,

Каб павек стала шчасце ў душы адчуваць,

Не мiне хай каханне нiколi!

 

5.04.1995

 

Home Page

 

693     МОЙ КАСЦЁР

 

Цяпло ў душу ты шчодра мне давала,

Бо без цяпла кахання нельга жыць,

Пагрэўся ўжо каля агню нямала,

Ды хваль цяпла яшчэ шмат можа быць.

 

Быць можа хваля кволай цi празмернай,

Касцёр цi лепей або горш гарыць,

Але заўжды ў каханнi была вернай,

Цяпло i зараз здатна падарыць.

 

Каля свайго кастра бясконца грэўся

I не шукаў цяпла другiх кастроў,

Ў юнацтве касцёр палка загарэўся,

I полымя палае моцна зноў.

 

Як добра мець знаёмае кастрышча:

Дзе дроў падкласцi, дзе падварушыць,

Агонь палае моцна так, аж свiшча,

Касцёр любвi нiколi не дымiць.

 

Кастры чужыя паляць хай другiя,

Ля кожнага кастра свой кастравы,

Быць могуць сярод iх кастры такiя,

Дзе можна боль знайсцi для галавы.

 

Раздзьмухваць свой касцёр заўжды дарэчы,

I варушыць, i дровы падкiдаць,

Не зведаць для душы ў жыццi галечы,

Калi аддана горача кахаць.

 

5.04.1995

 

Home Page

 

694     АПТЫМАЛЬНАЕ

 

Я чакаю цябе, дзе ты, мiлы мой, дзе?

Час прыйшоў, а каханне спазнiлась,

Зачакалась, але любы мой не iдзе.

Можа, ў выбары зноў памылiлась?

 

Мне хацелася сiнюю птушку злавiць,

Ды ў яе, мо, падрэзалi крылы?

Бо яна у мой бок больш цяпер не ляцiць,

Не знаходзiцца нешта мне мiлы.

 

Хаця птушку не раз зблiзку бачыла я,

Ды яна ўсё далей адлятала.

Мо, бязглуздая доля такая мая?

Мо, дарэмна зноў птушку шукала?

 

Ад кахання далёка мяне завяла,

Хаця ў сэрца надзею давала,

Яна жорсткай занадта са мною была,

Я нягод нацярпелась нямала.

 

Больш за птушкай жаданай цяпер не iду,

Мне, напэўна, патрэбна вяртацца,

Каб з душы цалкам выгнаць, нарэшце, бяду,

Вельмi хочацца зноў закахацца.

 

Птушку сiнюю цяжка дзяўчыне злавiць,

Бо ўзлятае ў высокае неба,

Каб аддана, прыгожа i стала любiць

Выбiраць аптымальнае трэба.

 

5.04.1995

 

Home Page

 

695     УДЗЯЧНАСЦЬ

 

Адкахаю цябе, калi прыйдзе вясна,

I каханне спадзе белым цветам,

Зварушыла душу ты да самага дна,

I я вельмi удзячны за гэта.

 

I цябе нават я нi аб чым не прашу,

Без адказу аддана кахаю,

Ды кахання святло струменiцца ў душу,

Цеплыню ад яго адчуваю.

 

Мне прыемна глядзець на красу доўгi час,

Стала ты для мяне iдэалам,

Нечакана каханне спаткалася ўраз,

Падарыла мне шчасця нямала.

 

Ад агню маладосцi сагрэюсь цяпер,

Хай нястала, няхай толькi трохi,

Ты каханню майму хочаш вер цi не вер,

Развядуць нас па свету дарогi.

 

Ты спаткалася мне на жыццёвым шляху,

Хоць сустрэча кароткая будзе,

Ды пяшчоту у сэрцы адчуць зноў магу,

I душа ўдосталь шчасця набудзе.

 

Развiтаюсь з каханнем, як пройдзе вясна,

Бо яно – як альпiйскае лета,

Людзям радасць кахання для шчасця дана,

I табе вельмi ўдзячны за гэта.

 

6.04.1995

 

Home Page

 

696     ХАЛОДНАЯ ДУША

 

Твая душа халодная чаму?

Каханне разагрэць яе не можа,

Не адгукнулась поклiчу майму,

Табе нiчога больш не дапаможа.

 

Чаму душа твая вясною спiць

I радасцi зямной не адчувае?

Вясна iдзе, каханне каб дарыць,

Увесну сталы лёд ў душы знiкае.

 

Хто столькi лёду у душу паклаў,

Што i вясною раставаць не хоча?

Таўшчэзны лёд адвечны холад даў,

I доля злосна над табой рагоча.

 

Вясна iдзе, растаялi снягi,

I лёд вадой празрыстаю збягае,

Калi ў душы ёсць хтосьцi дарагi,

Сваiм цяплом душу адагравае.

 

Няхай ў тваёй душы растане лёд

I возерам чароўным разальецца,

Ды песнi заспявае ў iм чарот,

Душа майму каханню адгукнецца.

 

Таму, як вечны холад у душы,

Яе вясна – прыгожае каханне,

Яна цяплом сагрэе без мяжы,

I з холадам надыдзе развiтанне.

 

6.04.1995

 

Home Page

 

697     БУДУ ВЯРТАЦЦА

 

Краса роднай зямлi палка вабiць мяне,

Бо чароўны яе краявiды,

I любоў да Радзiмы павек не мiне,

Таму сэрцам мой край не забыты.

 

Не жыву трэць стагоддзя на роднай зямлi,

Часам ў госцi я к ёй наязджаю,

Бо далёка шляхi мяне ўбок завялi,

Ды Радзiму пяшчотна кахаю.

 

Дзе б нi быў у жыццi i на што б не глядзеў,

Вынiк з роднай зямлёй параўнаю,

Ды нiдзе больш натхнення нiколi не меў,

Як на роднай зямлi адчуваю.

 

У дзяцiнстве прайшлi мае ногi зямлю:

I лясы, i лугi, i балоты.

Любы Сож мой, цябе я бязмежна люблю!

Ты багата мне даў асалоды.

 

Ад Радзiмы жыву я далёка цяпер,

Ды заўжды яе ў думках трымаю.

Я вярнусь да цябе, дарагая, павер!

Ды магчымасцi зараз не маю.

 

Зямля родная клiча даўно да сябе,

Хопiць блуднаму сыну бадзяцца,

Iрвусь сэрцам, каб зноў прытулiцца к табе!

Хутка буду, нарэшце, вяртацца.

 

6.04.1995

 

Home Page

 

698     ПЕРШЫ

 

У жыццi быць жадаю наперадзе я

I бясконца iрвуся у неба,

Як ва ўсiх летуценнiкаў доля мая,

Бо нiкому парываў не трэба.

 

Без падстаў не жадаю ва ўсiм першым быць,

А падстава мая – толькi веды,

Ды карысцi няма навiну гаварыць,

Бо ад ведаў трываць трэба беды.

 

У навуку пайшоў, вельмi творчасць любiў,

Прада мною адкрылась прастора,

У сваёй галiне хоць нямнога зрабiў,

Ды ад вынiку мне толькi гора.

 

Навiна замiнае чамусьцi усiм,

На кастры за яе падымалi,

Хто не ведае – веды, як косць ў горла, iм,

Але ж мары навуку трымалi.

 

Разабраўся пасля i ў стварэннi Зямлi,

Ды зноў працу прыняла палiца,

Ў неспакой мяне веды бясконца вялi,

Бо спакой летуценнiкам снiцца.

 

I цяпер, каб зусiм супакоiць душу,

Я складаю цудоўныя вершы,

Вельмi шмат яшчэ iх для людзей напiшу,

I ў паэзii быць хачу першы.

 

7.04.1995

 

Home Page

 

699     СЛУХАЦЬ РОЗУМ

 

Так верыць я каханаму хацела!

Здавлась, што i ён мяне кахаў,

З надзеяй ў вочы сiнiя глядзела,

I ён мяне пяшчотна цалаваў.

 

Ад пацалункаў хутка затрымцела,

Мяне, мо, пацалункi падвялi?

Зусiм бязвольным станавiлась цела,

Салодкую з iм ночку правялi.

 

А зараз я сыночка калыхаю,

Такiм не быў, як бацька, я малю,

Ў душы кахання больш не адчуваю,

Цяпер сыночка любага люблю.

 

Каханне дзiўны цуд ў жыццi стварае,

Кахання кветка вырасцiць плады,

Пылок як без кахання прападае,

Для кветкi шмат напередзе бяды.

 

Ў жыццi каб шчасце адчувалi дзеткi,

Была да iх бацькўская любоў,

Зарана апыляць не трэба кветкi,

Каб пацалунак не нашкодзiў зноў.

 

Хоць розуму не хоча слухаць цела,

Ды, каб былi жаданымi плады,

Пазбегнуць каб бяду ў жыццi умела,

Лепш скарыстацца розумам заўжды.

 

7.04.1995

 

Home Page

 

700     НЯМА ДЫЛЕМЫ

 

Шмат вершаў склаў. Цi многа iх, цi мала?

Як завiталi, трэба запiсаць,

Iдуць узапар вершы, як навала,

I не магу iх ад сябе прагнаць.

 

Я музыку ў душы выразна чую,

Спяваю верш пад музыку сваю,

Умоў пiсаць сабе не патрабую,

Пiшу, калi ляжу, сяджу, стаю.

 

Я оптымум пазычыў у прыроды:

Складаю шасцiстрофныя вершы,

Яны такiя, як для мёду соты,

Iх напаўняю мёдам для душы.

 

Хаду жыцця дакладна адчуваю

I пра жыццё заўжды радкi пiшу,

Не для сваёй забавы верш складаю,

А каб цяпло даць ў iншую душу.

 

Люблю пiсаць я вершы пра каханне,

Пачуцця цуд – магутны акiян,

Надзея ў iм, пяшчотнасць i прызнанне,

Таксама жорсткасць, здрада i падман.

 

Прыцягваюць красой другiя тэмы,

Хацеў раней паэзiю кiдаць,

Цяпер перада мной няма дылемы:

Складаў, складаю i хачу складаць!

 

7.04.1995

 

Апошні верш     Home Page

 

 

 

Hosted by uCoz