Вершы аб каханні, шчасці, лёсе і жыцці (501-600)

 

Анатолій Балуценка

http://ab6tt.narod.ru

 

 

501     СВЯТЛО ДУШЫ

 

Праменьчык сонца ў цёмны кут загляне,

Адразу надае магчымасць жыць,

Няхай ў душы, нарэшце, сонца ўстане,

Каб цеплыню кахання падарыць.

 

Без сонца цемра, быццам ў падзямеллi,

Пануе смерць, не доўжыцца жыццё,

Не вырасце нiколi нават зелле,

Паўстаць ў душы няздатна пачуццё.

 

Няхай кахання сонца не заходзiць,

Пяшчотна прамянямi зiхацiць,

Ўзаемнасць каб жаданую знаходзiць

I ў iншым сэрцы сонца запалiць.

 

Святло душы! Яно ўсiм неабходна,

Бо шчодра здатна дараваць дабро,

Ад цемры прыйдзе сцюжа верагодна,

Нянавiсць будзе панаваць i зло.

 

Душу каханне робiць залатою,

Цудоўнае для шчасця набыццё,

Душа з каханнем будзе маладою,

Каханне здатна асвятляць жыццё.

 

Калi прамень святла на час знiкае,

Душы у цемры вельмi цяжка жыць,

Няхай святло ў душы не затухае,

Каханне яркiм полымем гарыць.

 

1.01.1995

 

Home Page

 

502     ПIШУ СЭРЦАМ

 

Складаць я вершы не вучыўся,

А слухаю сваю душу,

Мо, дзе ў памеры памылiўся,

Ды сэрцам вершы я пiшу.

 

На форму не звяртаў увагi,

Калi пачаў радкi складаць,

Шукаў для зместу перавагi,

Каб зразумелы сэнс надаць.

 

Мо, стыль яшчэ мой недакладны,

Не меў традыцый я мяжы,

I норме быў непадуладны,

Пiсаў заўсёды ад душы.

 

Як змога ёсць, так i складаю,

Мо, спадабаецца каму?

Але пiшу, што адчуваю,

I люба сэрцу што майму.

 

Пiшу радкi i маю радасць,

Заўсёды буду iх складаць,

Яны з душы змываюць гадасць

I могуць мора шчасця даць.

 

Пiшу, бо голас музы чую,

Радкi святло ў душу нясуць,

Я долю не прашу другую,

Хачу бясконца вершы чуць.

 

1.01.1995

 

Home Page

 

503     ХАЙ ГРЭЧКА

 

Грукоча мора, ўгору хвалi падымае,

I кожная на бераг прыбяжыць,

Прыбой на беразе пясок перамяшчае,

Ды ў скалы моцна з гулам будзе бiць.

 

Пясок пасунецца, ды зноў на месца ляжа,

Як быццам хвалi нават не было,

Упарты камень моц вялiкую пакажа,

Трымае хвалi, колькi б не прыйшло.

 

Як шторм мiне, вакол ляжыць пясок прыгожы,

Ў праменнi сонца вабна зiхацiць,

А моцны камень з кожным штормам больш нягожы,

Патроху ад напружання трашчыць.

 

Калi шторм часты, i аб скалы хвалi б'юцца,

Няздатны камень сiлы хваль трымаць,

Над моцным камнем хвалi ўедлiва смяюцца,

Пясок жадаюць дробны атрымаць.

 

Як супраць будзе надзвычайна моцнай сiла,

Заўсёды значна лепей саступiць,

Наогул, каб яна ўсё ўшчэнт не разбурыла,

Скалой нiколi ўжо пасля не быць.

 

Таму, калi пачнецца раптам супярэчка,

Пяском драбнюткiм неабходна стаць,

I пагадзiцца, хай заўсёды будзе грэчка,

У цэласцi сябе каб захаваць.

 

2.01.1995

 

Home Page

 

504     НАША ДОЛЯ

 

Нiчога вечнага няма на белым свеце,

Бо не адвечным Бог сусвету цуд ствараў,

Старэюць людзi, хоць былi калiсьцi дзецi,

Такая доля вабных зорак i дзяржаў.

 

Хада гiсторыi дакладна паказала:

Дзяржавы моцныя стваралiсь i жылi,

Было iмперый ў свеце створана нямала,

Ды без слядоў ў свой час у Лету паплылi.

 

Саюз Савецкi ўсiм заўжды здаваўся вечным,

Краiна моцная стаяла, як скала,

Ды ў будучыню шлях быў тупiком канечным,

Краiна рад павольна к смерцi падышла.

 

Але жывуць, як i раней тут жылi, людзi,

Няма дзяржавы, нiбы нават не было,

Калi дзяржава турбавацца пра iх будзе,

Не зробяць людзi для сваёй дзяржавы зло.

 

Цяпер стварылiсь незалежныя дзяржавы,

Ды надта кепска ў тых краiнах людзям жыць,

З такой палiтыкай яны не знойдуць славы,

Прыйдзецца долю iм Саюза паўтарыць.

 

Заўжды дзяржава моцнай каб была i вечнай,

Патрэбна ёй народ любiць i шанаваць,

Быць для людзей прывабнай, добрай i сардэчнай,

Такой дзяржаве у вяках скалой стаяць.

 

2.01.1995

 

Home Page

 

505     ПАЛЮБIЦЬ ЛЁС

 

Бяда прыйшла, душа ўраз пакутуе,

Але не трэба ў роспач упадаць,

Бо тое, што хвалюе i турбуе,

Праз час зусiм нязначным можа стаць.

 

Нiколi i гнявiць не трэба Бога,

Што ў даны час жаданага не даў,

Бо лепш жыцця няма зусiм нiчога,

След дзякаваць, што iснага не браў.

 

Калi яшчэ вiруе ў мышцах сiла,

Пакуль зусiм някепска можна жыць,

Ўдалечынi халодная магiла,

Лепш Госпада за дабрату малiць.

 

Што Бог дае, такiм жыццё i будзе,

Хаду жыцця няздатны мы змянiць,

Бо толькi Бог, а не слабыя людзi,

Любому здатны iншым лёс зрабiць.

 

Заўжды патрэбна мець задавальненне,

Дарма сваю душу не турбаваць,

Не адбылось якое бы здарэнне,

Патрэбна яго з ўдзячнасцю прыймаць.

 

Не трэба наракаць на рэчаiснасць,

Калi што ёсць, так i павiнна быць,

Хто добра зразумее жыцця iснасць,

Той лёс свой здатны песцiць i любiць.

 

4.01.1995

 

Home Page

 

506     ЮНАЦКАЕ КАХАННЕ

 

Як выйсцi на спатканне адвячоркам,

Агонь кахання полымем гарыць,

Прыемна паглядзець у вочы зоркам

I аб каханнi з любай гаварыць.

 

Цудоўна прадугледзела прырода,

Што сэрца здатна палка пакахаць,

Каханню не замiнка перашкода,

Бо радасна каханых сустракаць.

 

Што ў свеце лепш юнацкага кахання?

Яно вядзе на незвычайны шлях,

Бо радасна ад першага прызнання,

I сэрца б'ецца, аж гудзе ў вушах.

 

Цудоўна за руку каханай ўзяцца,

Праз рукi пабяжыць кахання ток,

I хочацца бясконца цалавацца,

Ды не ўдаецца хоць адзiн разок.

 

З каханай быць жадаю болей разам,

А зоркi ў ясным небе зiхацяць,

Шчаслiвы не глядзiць зусiм за часам,

Каханую нялёгка адпускаць.

 

Прайшло юнацтва, толькi успамiны

Адведваюць у сталыя гады,

Юнацкаму каханню мы павiнны

За цуд дзiвосны дзякаваць заўжды!

 

5.01.1995

 

Home Page

 

507     УСЁ ПАДУЛАДНА?

 

Ўглядаюсь рамантычнымi вачамi,

Здзiўляе моцна свету прыгажосць

I ясным днём, i зорнымi начамi.

Прыемна, што краса такая ёсць!

 

Але адной красы недастаткова,

Каб свет раслiнны i жывёльны жыў,

Бо, сярод iншых, першая умова,

Каб для жывога корм ў дастаку быў.

 

Бязлiтасным стаў свет з часоў стварэння,

Такiм ён застанецца i павек,

Каб пракармiцца, у адно iмгненне

Жыццё другое згубiць чалавек.

 

Ўсё створана у свеце звышдакладна,

Жывёльным чалавек бы жыў жыццём,

Калi б усё, што трэба, неадкладна

Ўраз не было б цудоўным набыццём.

 

Хiмiчных болей сотнi элементаў

I цэлы шэраг ўсiх фiзiчных з'яў,

Каб ў вынiку сваiх эксперыментаў

Прагрэс тэхнiчны чалавек ствараў.

 

Усё для чалавека падуладна,

Што пажадае, можа ўраз зрабiць.

Цi вытрымаць прырода нацiск здатна?

Ў вяках як без прыроды можна жыць?

 

5.01.1995

 

Home Page

 

508     АДХIЛIЦЬ КАТАСТРОФУ

 

Дзiўныя раслiны, што стаяць у полi,

Травы, што займаюць вабныя лугi,

З нежывой прыроды не ўзрастуць нiколi,

Толькi пераходзiць вiд адзiн ў другi.

 

Чалавек умовы стала паляпшае,

За рахунак iншых хоча добра жыць,

Пад сябе прыроду ўраз ператварае,

Не жадае iншых вiдаў баранiць.

 

I нiхто увагi нават не звяртае,

Што чакае час, i грознай быць бядзе,

Колькасць жывых вiдаў, як iльдзiнка, тае,

Доўгi час працэс руйнуючы iдзе.

 

Зрабiць сабе лепей знойдзем мы нагоду,

Клопату аб iншых i далей няма,

I бясконца чыняць людзi Зямлi шкоду,

Мiласэрнасць нават прывiваць дарма.

 

Бог людзям даў розум, каб ўсё разумелi,

Як у вабным мiры можна ў свеце жыць,

За рахунак iншых людзi жыць хацелi,

Бiямасу iх ў сябе ператварыць.

 

Не стварыць нiколi новай бiямасы,

Тая, што iснуе, будзе i павек,

У жывёльным свеце знiкнуць вiды, класы,

Цалкам бiямасай стане чалавек.

 

6.01.1995

 

Home Page

 

509     ЦЫВIЛIЗАЦЫЯ

 

Мiльёны год ужо Зямля такая,

Жыццё стварылась амаль ўраз на ёй,

Яго старонкi хутка час гартае,

Дасюль жыццё лунае над Зямлёй.

 

Раней i людзi жылi, як жывёлы,

Хаця ужо разумнымi былi,

Ды род людскi яшчэ быў надта кволы,

Магутнасць паступова набылi.

 

Даў толькi розум чалавеку сiлу,

Каб мог цывiлiзацыю ствараць,

Шмат iншых вiдаў адышло ў магiлу,

Не склалася умоў, каб iснаваць.

 

Пяць тысяч год таму цi трохi болей

Цывiлiзацыя пачала узнiкаць,

Згубiлi людзi вiдаў ўжо даволi.

Далей прыродзе можна што чакаць?

 

Стваралi людзi для сябе умовы,

Ды iншым вiдам стала горай жыць,

Бо руйнавалi вечныя асновы,

Адзiнствам не жадалi даражыць.

 

Прыроду ўжо грунтоўна разбурылi,

Жывёльны свет як будзем шкадаваць,

Калi яшчэ свой вiд не палюбiлi,

Працягваем бязглузда ваяваць.

 

6.01.1995

 

Home Page

 

510     НОЧ I ДЗЕНЬ

 

Душа, як скрыпка, тонкая заўсёды,

Чуллiва адчувае свет наўкол,

Ёй нарабiць багата можа шкоды

I нават пара вельмi брудных слоў.

 

I паступова ноч ў душу прыходзiць,

Святло знiкае цалкам у яе,

Ды, каб душу занадта не пашкодзiць,

I ноч запалiць зорачкi свае.

 

Ды ноч не можа доўжыцца бясконца,

Дзень надыдзе заўжды на змену ёй,

Цудоўным ранкам узыходзiць сонца,

Падорыць цеплыню душы маёй.

 

Мiнае ноч, раскiне ранак крылы,

I неба гасiць зорачкi заўжды,

Паднiмiцца дыск сонца, сэрцу мiлы,

Каб болей не трываць душы бяды.

 

Святло душы дасць добрыя умовы,

Каб людзям шчасце вабнае дарыць,

Пяшчотныя цяплом сагрэюць словы,

Каб сонейка магло ў душы свяцiць.

 

Хоць ноччу зоркi ў душах ззяюць ярка,

Ды лепей дзень хай будзе ў iх заўжды,

Бо сонца грэе, ад яго падарка

Знiкаюць крыўды горкiя сляды.

 

7.01.1995

 

Home Page

 

511     ЛЕПШАЕ

 

Цi можа быць жаданага даволi,

Iснуе задавольвання мяжа?

Мэта як ззаду, мець iмкнемся болей,

Пабудавана так ў людзей душа.

 

Ў iмкненнi стан заўжды неаптымальны,

На жаль, мэта на месцы не стаiць,

Яна – як гарызонт недасягальны:

Наблiзiшся, а ён далей бяжыць.

 

Бясконца невядомае хвалюе,

Яго заўсёды хочацца пазнаць,

I чалавек няспынны поклiч чуе,

Каб новае пазнаць i паспытаць.

 

Душа не супакоiцца нiколi,

Здавалась: прага згасла на гады,

Ды добрага ўсё роўна недаволi,

Бо мроi клiчуць к лепшаму заўжды.

 

Да новага чаму такая цяга?

Незадаволен iсным чалавек,

Закладзена ў душы прыродай прага,

I вабiць невядомае павек.

 

Бясконца толькi лепшага жадаем,

На iснае не хочацца глядзець,

Ды, каб не страцiць тое, што трымаем,

Не трэба надта вабнага хацець.

 

9.01.1995

 

Home Page

 

512     МОЦ ЗЯМЛI

 

Не трэба адрывацца ад зямлi,

Якая змалку шчодра ўзгадавала,

Ў дзяцiнства зараз думкi завялi,

Я па Радзiме сумаваў нямала.

 

Радзiму мне прыемна ўспамiнаць,

Там любыя жыццёвыя крынiцы:

За Сожам залiўная сенажаць,

Сасновы лес, чырвоныя сунiцы.

 

Прыемны сэрцу Сожа берагi,

Рыбалка незабыўная на золку,

У кветках, нiбы дываны, лугi,

Спеў конiкаў не поплаве без змоўку.

 

Пакiнуў ўжо даўно сваю зямлю,

Шмат год не пражываю ў краi родным,

Ды па-сыноўскi я свой край люблю

I буду далей сынам яго годным.

 

Фiзiчна адарваўся ад зямлi,

Але адзiны з ёю я духоўна,

Шляхi жыцця ў чужыну прывялi,

Ў зямлю быцькоў вярнуся безумоўна.

 

З сваёй зямлёю разам назаўжды,

Дае мне сiлы вабная iдэя,

Я моцны духам, хоць прайшлi гады,

Ды не жадаю лёс спаткаць Антэя.

 

9.01.1995

 

Home Page

 

513     АДЧУВАННЕ ВЯСНЫ

 

Як вопраткай, зiма зямлю накрые,

Сумёты хоць бялюткiя ляглi,

Але душа ад холаду заные.

Увесну кветкi хораша цвiлi!

 

Зiма красу чароўную хавае,

Бо снегам ўсё занесена наўкол,

Душа мацней з падзякай адчувае

Да кветак i пяшчоту, i любоў.

 

Ад сонца снег збягае ручаямi,

Зямля ляжыць ў чароўнай галiзне,

Ды цуд красы адкрые прад вачамi

I расквiтнее зноўку па вясне.

 

Душа ад зiмняй спячкi зноў прачнецца,

Вясной у жылах закiпае кроў,

На прыгажосць нiяк не наглядзецца,

А прыгожосць ў душы i ёсць любоў!

 

Так i жанчыны у зiмовых шубах

Няздатны хваляванне падарыць.

Як распране вясна iх, глянуць люба,

Ў душы кахання полымя гарыць!

 

Няхай вясна цудоўная прыходзiць,

Жанчыны скiнуць вопраткi свае,

Пачуццяў палкiх шмат вясна народзiць,

Бо кроў ад iх у скронях моцна б'е!

 

10.01.1995

 

Home Page

 

514     ДУША I ТВОРЧАСЦЬ

 

Душа нiяк не знойдзе супакою,

На рызыку я для яе iду,

Хадзiў па бездарожжу многа з ёю,

А, часам, i па тонкму iльду.

 

Але, як ёй магу не пакарыцца,

Як абсалютна згодны я заўжды?

Яна занадта часам ганарыцца,

Шмат нацярпеўся ад душы бяды.

 

Але душу ад бед абараняю,

Ад продкаў гэта спадчына мая,

Яе падказак з радасцю жадаю,

Душа – маё унутранае Я.

 

Яна мне i памочнiк, i дарадчык,

Таму нiколi не крыўлю душой,

Бо для яе зусiм я не загадчык,

Наадварот, згаджаюсь толькi з ёй.

 

Душа хлуснi нi кропелькi не хоча

I вымагае мне сумленным быць,

Наперад ўсё дакладна напрароча.

Ды прадказанне будзе хто любiць?

 

Паводжу так, як мне душа падкажа,

Рабiць стараюсь справы ад душы,

Як на душу радок i рыфма ляжа,

Для творчасцi амаль няма мяжы.

 

11.01.1995

 

Home Page

 

515     ДАВАЙ РАЗБЕРЁМСЯ

 

Я в ссоре не виню тебя нисколько,

Виновного искать не будем вновь,

Лишь одного мне очень жалко только,

Что рано наша отцвела любовь.

 

И не с одними нами так случилось,

Что малый дождь, хоть был могучим гром,

Мгновенно счастье напрочь развалилось.

Как раньше было хорошо вдвоём!

 

О нашем счастье радостно мечтали,

Порукой твёрдой в том любовь была,

Цветы любви безвременно увяли,

И, наконец, любовь, как дым, ушла.

 

С любовью, может, грубо обращались,

Когда была, её не берегли?

Так неужели с нею мы расстались,

Как в море расстаются корабли?

 

Нелепо на ошибках нам учиться,

Ведь жизнь одна, не скажешь: «Погоди!»

Не знаешь, что в судьбе ещё случится,

Что на иной дороге впереди.

 

Давай в ошибках лучше разберёмся,

Чтоб больше никогда не повторить!

Друг другу, как и прежде, улыбнёмся,

Ведь счастье – быть любимой и любить!

 

11.01.1995

 

Home Page

 

516     ЖЫЦЬ У ВЯКАХ

 

Сваёй гiсторыi не зналi,

Адкуль i хто ўвесь наш народ,

З якiх часоў лiчыць пачалi

Свой адмысловы радавод?

 

Усiх манкуртамi рабiлi,

Хутчэй каб рускiмi былi,

Сваю гiсторыю забылi

I зберагчыся не змаглi.

 

З нас беларускасць выбiвалi,

I поспехаў хоць дасяглi,

Але мы рускiмi не сталi,

Бо баранiлiсь, як маглi.

 

Былi ў прыгнёце безлiч часу,

Менталiтэт свой збераглi,

Ўспрымаць патрэбна, як абразу,

Каб знiклi назаўжды з Зямлi.

 

Нам зберагчы дзяржаву трэба,

Свабоду каб павек здабыць,

Было каб сiнiм наша неба,

Каб нам Чэчню не паўтарыць.

 

Хоць мы гiсторыю не знаем,

Але народ павiнен жыць,

У рабства болей не жадаем,

След беларусамi нам быць.

 

12.01.1995

 

Home Page

 

517     ЗОВ ЛЮБВИ

 

В душу ты пролила дивный радостный свет

И нарушила жизни порядок.

Позови, я пойду за тобою вослед,

Зов любви удивительно сладок!

 

Не зовёшь, чтобы пить уст твоих сладкий мёд

И быть пьяным, как будто от хмеля,

Судьба счастья пока испытать не даёт,

За неделей проходит неделя.

 

Терпеливо я жду удивительный зов,

Он волнует безмерно, как прежде,

Коль приходит большая, как море, любовь,

Всегда место найдётся надежде.

 

Я пока лишь надеждой на счастье живу,

Ни взаимной любви нет, ни ласки.

А хотелось бы встретить мечту наяву,

Чтоб быстрей приходила из сказки!

 

Трудно ждать, нетерпенье тревожит уже,

И весна наступила, тем паче,

Зова нет, и печаль у меня на душе,

Поступать, видно, нужно иначе.

 

Я её позову, не стесняясь ничуть,

Надо нежно сказать лишь три слова,

Может, ищет она к моему сердцу путь,

Моего ждёт любовного зова.

 

13.01.1995

 

Home Page

 

518     НЕПАКОРНЫЯ СОСНЫ

 

Калi бура здарыцца, не шкодзiцца бэз,

Бо галлё яго гнуткае значна,

Але церпiць магутны няўступчывы лес,

Перад сiлай ратунку нябачна.

 

Вецер нiшчыць сукi, шапкi пышныя крон,

Выгляд лесу жахлiвы i жалкi,

Нечакана да сосен наблiзiўся скон,

Разлятаюцца трэсак кавалкi.

 

Непакорнасць не хоча цярпець ураган,

Па душы яму гнуткi i кволы,

А магутны пакуты трымае ад ран,

Лес загiнуў. Цi вырасце новы?

 

Бэз жыве, ды не iм толькi поўнiцца свет,

Бо галлё непрыгодна на дровы,

З яго зрэзаць магчыма цудоўны букет,

Ды нiкчэмна галлё для будовы.

 

Ў непакорных злятае заўжды галава,

На расправу сатрап вельмi хуткi,

Для яго любы бэз, да спадобы трава,

У пашане i кволы, i гнуткi.

 

Ды палац не збудуеш з травы i галля,

Хоць загад на будову даць грозны,

Разуменне памылкi, мо, прыйдзе пасля:

Непакорныя знiшчаны сосны.

 

14.01.1995

 

Home Page

 

519     АДМЕТНЫЯ ДНI

 

Не абысцi закон жыцця сусветны,

Ён пакладзе апошнi свой вянец,

Чым болей дат становiцца адметных,

Хутчэй тым наблiжаецца канец.

 

Ўсяму пачатак ёсць i заканчэнне,

Але прыемна толькi адзначаць

Дзень радасны i светлы нараджэння,

Чым галаву ў дзень смерцi нахiляць.

 

Ў жыццi патрэбна вельмi людзям свята,

Iх сустракалась вельмi шмат раней,

Як знамянальных дат яшчэ багата,

Жыццё заўжды здаецца весялей.

 

Ды час бяжыць, i чорнай стане дата,

Ў жыццё прыйдзе бяда яшчэ адна,

Знiкае цалкам назаўсёды свята,

Журба запоўнiць ўраз душу да дна.

 

I замест свята стрэне дзень паганы,

Жыццё iдзе, стае ўсё болей iх,

Жалобны дзень вярадзiць ў сэрцы раны

Ад успамiну родных ўсiх сваiх.

 

Не абысцi закон жыцця сусветны:

Ўсё меней свят i болей смутку дзён,

Апошнi дзень, для кожнага адметны,

Гатуе спакваля жыцця закон.

 

14.01.1995

 

Home Page

 

520     КОЖНАМУ СВАЁ

 

Каму прыемней, як салодка,

Камусьцi горыч лепш штодня,

Ляцiць увышынi лябёдка,

Ляжыць у лужыне свiння.

 

З часоў бiблейскiх ўжо вядома:

Для кожнага сваё заўжды.

Ад выхавання толькi стома,

Хоць марна страчаны гады.

 

Адзнакi у асоб нязменны,

Адзiны не стварыць хаўрус,

Iх вызначаюць толькi гены,

Якiх не зменiць i прымус.

 

Мацнее пустазелле ў полi,

Ды не яго ў бядзе вiна,

Што ў добрай глебе ўжо нiколi

Саспець не можа збажына.

 

Бо цалкам знiшчылi насенне

Рэвалюцыйныя гады,

Не дачакацца ўваскрэсення,

Не будзе жыта з лебяды.

 

Не паляцяць ў блакiт лябёдкi,

Няма каму быць ўвышынi,

I крок няспешны i кароткi,

Бо побач лужына ў свiннi.

 

15.01.1995

 

Home Page

 

521     ТЁПЛЫЙ ДОЖДЬ

 

Тучи в небе, словно два крыла

Распустила сказочная птица,

Осень незаметно подошла

И в окно уверенно стучится.

 

В стёкла бьют холодные дожди,

Даль вокруг подёрнулась туманом,

Гневно ветер северный гудит

Или разразится ураганом.

 

В золото окрасились сады,

Осень позолоту дать умеет,

Но от холодов и от воды

Золото стремительно чернеет.

 

Ветер дует непрерывно пусть,

Дождь холодный в стёкла барабанит,

Осень в душах вызывает грусть

И унылым видом сердце ранит.

 

Солнышко появится на час,

Коль окно прорубит в небе случай,

Но оно упрямо каждый раз

Прячется решительно за тучи.

 

Но пленяет душу красота,

Светлых есть достаточно мгновений,

Чтобы ожила опять мечта:

Встретить тёплый дождь порой весенней.

 

15.01.1995

 

Home Page

 

522     АДНА

 

Прыйшлося мне цяпер адной застацца,

Вакол цвiце чароўная вясна,

Няма на што занадта спадзявацца,

Бо я адна, цяпер заўжды адна.

 

Душа мая няшчадна пакутуе,

Павысахалi слёзы ў ёй да дна,

Але нiхто мой горкi плач не чуе,

Бо плачу толькi я ў тузе адна.

 

Ўначы павекi нават не змыкаю,

Не сплю, трывожыць любага мана,

Бо долю нежаданую я маю,

Кладуся спаць цяпер заўжды адна.

 

Не трэба мне сукенкi з крэпдэшыну,

Спаднiца трэба з чорнага сукна.

I як знайсцi сваю мне палавiну,

Няўжо павек застануся адна?

 

Калi да ўсiх прыходзiць радасць свята,

Я нават i не прыгублю вiна,

Мне радасцi ад свята небагата,

Бо за сталом сяджу заўжды адна.

 

Хачу, пажар ў душы каб разгарэўся,

Што холад ў ёй, ў тым не мая вiна,

Жадаю, каб каханы мне сустрэўся,

Каб не была, нарэшце, я адна.

 

16.01.1995

 

Home Page

 

523     ПАМЯТЬ СЕРДЦА

 

Вспоминается радость промчавшихся дней,

Как на дом посмотрю и ограду,

Здесь встречали надёжных и верных друзей,

Для души находили отраду.

 

О! Какие застолья у нас были здесь,

Каждый праздник для встречи был шансом,

Не старались коньяк выпивать до дна весь,

Увлекаясь всегда преферансом.

 

Весьма радостно было у милых людей,

Сердцем здесь доброту ощущали,

Крепла верная дружба трёх наших семей,

Часто весело мы пировали.

 

Но безжалостно время в потоке несёт,

Всех, кто жил, называют – что жили,

Наступил и печальный, и горький черёд:

Мы друзей дорогих хоронили.

 

Посмотрю я на дом и ограду теперь,

Словно птицы, года летят мимо,

Вспоминается тяжесть минувших потерь,

Друзей лица всплывают незримо.

 

Бежит время, уносит в могилы друзей,

В моём сердце им место найдётся,

Ведь живут они в памяти вечно моей,

Память сердца всегда отзовётся.

 

16.01.1995

 

Home Page

 

524     ДАЖДЖЫ КАХАННЯ

 

Маленькi ў рове бег ручай,

Не замiналi дождж i слота,

Але к яму прыйшоў адчай,

Калi пачалася спякота.

 

Дарыць не мог ваду выток,

Бо ссаў яе сухi пясочак,

Ад сонца знемагаў паток,

Чакаў халаднаватых ночак.

 

Не мог спачыць спакойна, ў сне

Яго турботы хвалявалi,

З натхненнем ўспомнiў аб вясне,

Як па паверхнi беглi хвалi.

 

Мо, хутка цяжкi час мiне,

Плынь будзе бегчы, як ў прадвесне,

I зноў каменьчыкi на дне

Спяваць з iмпэтам будуць песнi.

 

Але пакуль вады няма,

Дажджы не падаюць таксама,

Ручай заплакаў нездарма,

Бо горш яго жыццё, чым драма.

 

Паўзе ў душу сум, як змяя,

Няма нi кроплi спадзявання,

Калi даўно, як ў ручая,

Ўжо не было дажджэй кахання.

 

17.01.1995

 

Home Page

 

525     НЕСБЫВШАЯСЯ НАДЕЖДА

 

Я в облаках стремительно лечу,

Испытываю чудные мгновенья,

И утонуть в твоей любви хочу,

Не надо ни пощады, ни спасенья.

 

Но ты, как ночь в июне, холодна,

Пройти со мною не желаешь рядом,

И утихает нежная струна,

Смотрю на красоту спокойным взглядом.

 

Хотел тебя лелеять много раз,

Была ты лучшей для меня на свете,

Теперь огонь в моей душе угас,

И только пепел развевает ветер.

 

Угас костёр, не загорится вновь,

Однако, время пламенных желаний,

Которые дарила мне любовь,

Всегда приятно для воспоминаний.

 

Лететь чудесно было в облаках,

Любовь давала для полёта крылья,

Но это только в сказочных мечтах,

Не суждено мне сказку сделать былью.

 

Прошли года, я в юность улечу

В мечтах и снах стремительно, как прежде,

И радуюсь, как светлому лучу

Прекрасной, но несбывшейся надежде.

 

18.01.1995

 

Home Page

 

526     КАЛЕЙДОСКОП ЖИЗНИ

 

Как счетовод, за годом год

Считают быстрые недели,

То дождь осенний слёзы льёт,

То зимние шуршат метели.

 

Весна несётся, как стрела,

И лето мчится вслед галопом,

В мгновенье жизнь почти прошла,

Раскрасив всё калейдоскопом.

 

То детства видится узор

Цветастый, радостный и яркий,

То юность в радуге. С тех пор

Такие кончились подарки.

 

Всё больше серые тона

В картинах попадаться стали,

И даже светлая весна

Рассеять не смогла печали.

 

Случалась серость не всегда,

Хоть небеса влекли и горы,

Вкраплялась часто чернота

В калейдоскопные узоры.

 

Считает годы счетовод,

Теперь уже лишь только днями,

Картинка чёрная грядёт:

Жизнь встретит зиму со снегами.

 

19.01.1995

 

Home Page

 

527     АЛЫЙ ЦВЕТ

 

Душа в плаче горестном и стоне,

Сердце изнывает от тоски,

Что завяла красота в бутоне,

Не распустит роза лепестки.

 

Розы куст, на нём одни бутоны,

Роза необычно хороша!

Но у жизни жёсткие законы:

Красота погибла от ножа.

 

И не будет больше аромата

У прекрасных, как заря, цветов,

Красота величием чревата:

Для неё нет добрых чувств и слов.

 

С красотой жестоки и суровы,

В мир она приходит на беду,

Уничтожить лучшее готовы

За величье и за красоту.

 

Не стоят при выборе вопросы,

Всегда сила чёрная права:

Гибнут замечательные розы,

Процветает пышно крапива.

 

Алый цвет – для серости угрозы,

Чёрный ей приятней без затей,

Потому ножи срезают розы

И беду готовят для людей.

 

19.01.1995

 

Home Page

 

528     БИТВА ЗА СВОБОДУ

 

Невероятно! Быть того не может,

Бомбит Россия собственный народ,

Теперь Чечня оружия не сложит,

От горцев месть кровавая грядёт.

 

Солдаты, танки, пушки, самолёты

Шли в Грозный, словно на Берлин, вперёд,

Приказы отдавали патриоты,

Боёв им не изведать и невзгод.

 

История России показала,

Что верить ей не стоит никогда,

Шестую часть Земли завоевала,

Народам многим встретилась беда.

 

В руины город Грозный превратили,

Теперь там современный Сталинград,

Народы мира честь свою забыли,

И, как набрали в рот воды, молчат.

 

И говорят, что внутреннее дело.

Но где же совесть? Гибнет ведь народ.

И почему так действуют несмело?

Фашизм вновь над Европою встаёт.

 

Народ Чечни – чеченцы, нет другого,

Войну крупномасштабную ведёт,

Им всем свобода стоит дорогого,

Но честь неустрашимо в бой зовёт.

 

20.01.1995

 

Home Page

 

529     ПОМНIЦЬ АБ СМЕРЦI

 

Той, хто жыве, не думае аб смерцi,

Цi вельмi добра гэта або не?

Ад думкi будзе толькi боль у сэрцы,

Калi не думаць – горай удвайне.

 

Жыццё здаецца доўгiм i бязмежным,

Замест таго, каб iншага любiць,

Паводзiм часам зверам мы драпежным,

Камусьцi каб паганае зрабiць.

 

I пераважна ўсiх цiкавяць рэчы,

А колькi трэба iх, каб добра жыць?

Так мала трэба, каб прыкрыць чым плечы,

Рабом у рэчаў каб зусiм не быць.

 

Жыць нецiкава для уцехi цела,

Здабыць лепш стала радасць для душы,

Iржа яе каб злосная не з'ела,

Аб смерцi трэба думаць у цiшы.

 

Як на гадзiннiк глянуць электронны,

То бачна, як iдзе жыццёвы час,

Суровыя жыццёвыя законы,

Бо кожны мiг штурхае к смерцi нас.

 

Жывым аб смерцi помнiць стала трэба,

Каб добрымi з людзьмi бясконца быць,

Галоднаму каб даць скарынку хлеба,

Не ненавiдзець, а заўжды любiць.

 

20.01.1995

 

Home Page

 

530     РАЗУМЕННЕ

 

Прыемна вельмi, разумеюць як душою,

Дакладна думку можна i без слоў сказаць,

Як субяседнiка сустрэць з душой другою,

Не зразумее, калi нават напiсаць.

 

Каб зразумець, быць трэба душам адэкватным,

Ў адной танальнасцi бясконца каб гучаць,

Бяда, як звонам загучыць адна набатным,

Другая будзе тонкай скрыпкаю спяваць.

 

Зусiм нiколi не знайсцi агульнай мовы,

Як словы ясныя, ды iх не зразумець,

Бо разумення даць не могуць толькi словы,

Душу, падобную сваёй, як не сустрэць.

 

Калi сустрэуцца аднолькавыя душы,

Заўсёды знойдзецца падстава для размоў,

Хоць словы добра адчуваюцца праз вушы,

Ўсё добра зразумела i без слоў.

 

Падобным душам слоў амаль зусiм не трэба,

Праз бiяполе iнфармацыя iдзе,

Магутнасць хвалi бiяполя тая глеба,

Што ўраз прыём без слоў з душы ў душу вядзе.

 

Таму i зразумець бязглузда намагацца,

Як душы розныя занадта у людзей,

Страчаць не трэба сiл, без сэнсу завiхацца,

Душу падобную лепш адшукаць хутчэй.

 

21.01.1995

 

Home Page

 

531     АРОМАТ УТРА

 

Осень оказалась златокудрой,

Грустные дожди не моросят,

Я встречаю солнечное утро,

Пью его целебный аромат.

 

Не колышет ветер даже лозы,

Замерли на небе облака,

Как алмазы, засияли росы,

Стала, словно зеркало, река.

 

Теперь дни горячие, как страсти,

Не придут до будущей весны,

Впереди холодное ненастье

И о тёплом звонком лете сны.

 

Но пока лишь осень золотая,

Нет дождя и даже ветерка,

И на землю лист златой слетает,

В душу поселяется тоска.

 

Хоть зима уже не за горами,

Небеса, как летом, высоки,

Солнце Землю балует дарами

В первые осенние деньки.

 

Всё в природе правильно и мудро,

Поры года движутся подряд,

Я встречаю солнечное утро,

Ощущаю жизни аромат.

 

22.01.1995

 

Home Page

 

532     КАХАННЕ ПРЫЙШЛО!

 

Каханне прыйшло! Каханне прыйшло!

I ў сэрцы б'е магутная крынiца.

Каханне прыйшло! Каханне прыйшло!

Не можа цуд дзiвосны супынiцца.

 

Ты так хараша! Ты так хараша!

Красе тваёй няма з чым параўнацца.

Ты так хараша! Ты так хараша!

Ў красуню кожны хоча закахацца.

 

Кахаю цябе! Кахаю цябе!

Душа твая – крынiчная вадзiца.

Кахаю цябе! Кахаю цябе!

Бясконца любай буду ганарыцца.

 

Сустрэнемся мы! Сустрэнемся мы!

Каб радасцю i шчасцем падзялiцца.

Сустрэнемся мы! Сустрэнемся мы!

У нас свая цяпер ёсць таямнiца.

 

Чакаю даўно! Чакаю даўно!

З табою не магу нагаманiцца.

Чакаю даўно! Чакаю даўно!

Абавязкова марам трэба збыцца.

 

Вяселле у нас! Вяселле у нас!

Нам лёс наканаваў заўжды быць разам.

Вяселле у нас! Вяселле у нас!

Не адцвiце каханне наша з часам.

 

22.01.1995

 

Home Page

 

533     СВОБОДНЫЙ РУЧЕЙ

 

Бежал в далёкий край ручей,

Свободный был и был ничей,

Увидел он издалека:

Течёт прекрасная река.

 

Он заскучал один в пути,

Решил поближе подойти,

У речки лучше берега,

Вокруг зелёные луга.

 

А у него несчастный рок,

И в русле только лишь песок,

Ему хотелось красоты,

Прозрачной голубой воды.

 

Но он бежал один пока,

Ни солнце и ни облака

Не видел в зеркале своём,

Грустил сильнее с каждым днём.

 

Он за свободу вёл борьбу,

Но трудно обмануть судьбу,

Соединиться с речкой рад,

Ведь больше не было преград.

 

Последний смело сделал шаг,

Покинул свой родной овраг

И потерял навек покой:

Свободы нет, течёт с рекой.

 

22.01.1995

 

Home Page

 

534     СВЯТАЯ ВЕРА

 

Я свято верил, как дитя,

Когда мне открывались дали,

Надежды, слабые хотя,

Мне к счастью путь не закрывали.

 

Я был от умиленья пьян,

Не раз уж так случалось прежде,

Но обещания – обман,

Лишь только жизнь дают надежде.

 

Но всё же проливает свет

В душе надежда-паутинка,

Прискорбно, коль надежды нет,

Душа замёрзнет, словно льдинка.

 

В неё стрелой ворвётся ночь,

Вмиг звёзды закрывают тучи,

И трудно чем-нибудь помочь,

Иметь всегда надежду лучше.

 

Пусть очень слабая она,

Но дорога – как золотая,

Согреет душу, как весна,

На смену ей придёт другая.

 

Считать возможно за изъян,

Коль верить призрачной надежде,

Надежда – праведный обман,

Я свято верю ей, как прежде.

 

23.01.1995

 

Home Page

 

535     БЕДА ОТ ПРЕКРАСНОГО

 

Я пить хочу, берёзонька шептала,

Но дуб не смог попотчевать водой:

Листва у дуба рыже-бурой стала,

С берёзы лист ссыпался золотой.

 

Ошибки редко делает природа,

Хоть далека осенняя пора,

Но нет дождя, наверно, четверть года,

И стала грозной, как палач, жара.

 

Земля не может дать желанной влаги,

Но небосвод чист, ярок и высок,

Журчал когда-то ручеёк в овраге,

Сейчас на дне лежит сухой песок.

 

Когда случалась долгое ненастье,

Все радовались солнечному дню,

Но ливня ожидает, словно счастья,

Трава, что стала сеном на корню.

 

И в лучшем могут прятаться угрозы,

Чрезмерность даёт радость не всегда,

Ведь сушь уничтожает, как морозы,

Приходит от прекрасного беда.

 

Иметь всего необходимо в меру,

Чтоб радость ощущалась вновь и вновь,

Надежду может погубить и веру

Горячая, как засуха, любовь.

 

23.01.1995

 

Home Page

 

536     НЕ ОБИЖАЙ!

 

Не обижай меня, не надо,

Покой желанный будет пусть!

На сердце от обид прохлада,

И быстро в душу входит грусть.

 

И капля пущенного яда

Наполнит чашу через край.

Не обижай меня, не надо,

Прощай меня, не обижай!

 

Бывает, я тебе не рада,

Мою ты душу не терзай.

Не обижай меня, не надо,

Цени меня, не обижай!

 

Случится, не бывает лада,

Мне всё равно с тобою рай.

Не обижай меня, не надо,

Люби меня, не обижай!

 

Ты для меня всегда отрада,

Покрепче только обнимай.

Не обижай меня, не надо,

Жалей меня, не обижай!

 

От твоего согреюсь взгляда,

Своих обид не возвращай.

Не обижай меня, не надо,

Не обижать мне обещай!

 

24.01.1995

 

Home Page

 

537     КУДА?

 

Нет покоя осенней листве,

Её ветер срывает упрямо,

Рассыпает по жёлтой траве,

Уходящая жизнь всегда драма.

 

Хоть прекрасен ковёр золотой,

От дождей разрушается злато

И становится вмиг чернотой,

Никому и бесплатно не надо.

 

Или лист рос вверху на виду,

Иль внизу на поломанной ветке,

Вместе встретить придётся беду

На грязи, теперь близкой соседке.

 

Ведь недавно промчалась весна,

Листья, как изумруд, зеленели,

Их дорога пряма и ясна,

Шли упорно к намеченной цели.

 

Быстро лето минуло с тех пор,

У природы суровы законы:

В золотой легли листья ковёр,

Стали голыми чёрные кроны.

 

Для чего устремляться, куда?

Время ведь удержать нельзя силой,

Пробегут, словно серна, года,

Ветер будет свистеть над могилой...

 

24.01.1995

 

Home Page

 

538     ПОСТУП ЖЫЦЦЯ

 

Жыццё на сэрцы робiць раны

I чынiць здзекi над душой,

Як настрой кепскi цi паганы,

Адразу холад будзе ў ёй.

 

Але жыццё не толькi шкодзiць,

Шчаслiвы будзе той, хто змог

Даброты у жыццi знаходзiць

I ў сэрцы хто цяпло збярог.

 

Жыццё, як i медаль, заўсёды

Два мае розныя бакi,

Адзiнства – сутнасць iх прыроды

Бясконца, ў момант будзь якi.

 

Таму не вельмi след здзiўляцца,

Як надта моцна б'е жыццё,

У меру лепш супрацiўляцца,

Каб не пайсцi у небыццё.

 

Хаця бясконца час паганы,

Ды лепшы можа надысцi,

Каб загаiлiсь ў сэрцы раны

I пачала душа цвiсцi.

 

Не след заўжды глядзець сурова

На факт, калi паб'е жыццё,

Бо сiнусоiда – аснова:

Iдзе па хвалях развiццё.

 

25.01.1995

 

Home Page

 

539     ИНОЙ МИР

 

В мечтах лещи и карп бродячий,

Прекрасный, словно в сказке, клёв,

В реальной жизни всё иначе,

Закон реальности суров.

 

Иной мир дома, на диване,

И на рыбалке у реки,

Удача прячется в тумане,

Молчат рыбацкие звонки.

 

Глухонемыми стали донки,

Вновь будет нулевым улов,

Сентябрь, как будто лето, звонкий

С собою холод не привёл.

 

Хотя рыбацкой нет удачи,

Спокойна тихая река,

Осенний дождь ещё не плачет,

В голубизне лишь облака.

 

Прекрасно быстрое теченье,

Осенний небосвод высок,

И улучшает настроенье

Сентябрьский солнечный денёк.

 

Мечту не обвинишь в обмане,

Всегда ей трудности легки,

Иной мир дома на диване,

Чем на рыбалке у реки.

 

26.01.1995

 

Home Page

 

540     МЕЦЬ ЦЯРПЛIВАСЦЬ

 

Паэт iмя меў, за сумленнасць,

Запал якой ў душы не згас,

Ён атрымаў ў жыццi адменнасць:

Жыў, дзе Макар цялят не пас.

 

Мець трэба сiлу i адвагу

Пiсаць, як нельга друкаваць.

Нiхто не мог пад ўплывам страху

Паэта прозвiшча назваць.

 

Працяглы час ужо вядома,

Што рукапiсы не гараць,

Паэт прыйшоў з турмы i дома

Стаў вершы зноў публiкаваць.

 

Ды трэба мець якую волю,

Каб асабiстасць зберагчы!

Каб не расслабiцца нiколi

I чалавекам быць змагчы.

 

Заўсёды трэба мець цярплiвасць,

Гасiць мэту публiкаваць,

Бог дасць, i будзе Яго мiласць,

Галоўнае – каб верш складаць.

 

Таму не трэба намагацца

Да друку вершы пасылаць,

Лепш долi шчаснай дачакацца:

Час прыйдзе, каб iх друкаваць.

 

27.01.1995

 

Home Page

 

541     ПРЕЖНЯЯ ЛЮБОВЬ

 

Прекрасно всё, и дочке уж три года,

Всегда не чает муж во мне души,

У сердца, видно, есть своя природа:

Не все мужчины сердцу хороши.

 

Прошли года, а сердце тяжко ноет,

В тревожных мыслях я в былых годах,

Ведь бесконечно сердце беспокоит

Моя любовь, вернее, её прах.

 

Всё хорошо, всё в праведном порядке,

Но сердце по любимому болит,

Ответ хочу найти такой загадке,

Ответа мне никто не говорит.

 

Не радуют меня любовь и ласки,

Я всматриваюсь в дочкины черты,

Смотрю в родные ласковые глазки,

Хотелось, чтоб отцом её был ты.

 

Тебя люблю и в том не виновата,

Двойная жизнь измучила меня,

Мне за ошибку вечная расплата,

Забыть не в силах расставанья дня.

 

Всё хорошо, ведь я живу неплохо,

Но Бога всё же каждый день молю,

Мою любовь уменьшил чтоб немного,

Но я тебя по-прежнему люблю.

 

29.01.1995

 

Home Page

 

542     ЗМЕНЫ Ў ДУШЫ

 

Так хораша, як радасна жывецца!

Але, ў жыццi стаiм ля той мяжы,

Як сэрца раптам болем адгукнецца,

Святло знiкае цалкам у душы.

 

Зусiм не будзе болей супакою,

Халодны вецер у грудзях гудзе,

I боль цячэ магутнаю ракою,

Як чорнай хмарай ноч ў душу прыйдзе.

 

Як ў сэрцы сум, i ноч душу знаходзiць,

Зусiм святло знiкае у яе,

Ды настрой каб занадта не пашкодзiць,

Душа запалiць зорачкi свае.

 

Але не вечна ноч ў душы блукае,

Мiнае чорны i трывожны час,

За ноччу светлы ранак наступае,

I сонейка душу сагрэе ўраз.

 

Бо хутка светлы ранак надыходзiць,

I меней боль ад крыўды i абраз,

З-за гарызонту сонейка ўзыходзiць,

Душы жаданы прымiрэння час.

 

Хоць хораша i радасна жывецца,

Ў душы адвечны дзень не можа быць,

Яна ад сонца здольна перагрэцца,

Але душу ноч здатна астудзiць.

 

30.01.1995

 

Home Page

 

543     МУКI КАХАННЯ

 

Знаходзiць дзе супакаенне?

Па любаму душа балiць,

Бо закахалася ў iмгненне,

Але з каханнем цяжка жыць.

 

Не ведае, што я кахаю,

Сама аб мары не скажу,

Кахаю, але гонар маю,

Не перайду дабра мяжу.

 

Але каму патрэбна пыха?

Жыць без яго я не змагу,

Няхай мне нават будзе лiха,

Сваё каханне зберагу.

 

Прызнаюсь, што яго кахання

Хачу, iначай не магу,

Жадаю хуткага спаткання,

Каб ў сэрцы пагасiць тугу.

 

Яму, напэўна, спадабаюсь

I будзем разам назаўжды,

На шанц цудоўны спадзяваюсь,

Здаюцца смелым гарады.

 

Не сплю, хвалююсь, хутка ранне,

Шапчу, што трэба мне сказаць,

Пакуль замучала каханне,

Ды шчасце любага кахаць.

 

30.01.1995

 

Home Page

 

544     РАДКI ГIСТОРЫI

 

Адкуль ўзялiся беларусы?

Ляжаць дзе нашы каранi?

Ў адказах досыць ёсць спакусы,

Ды трэба веды ў нашы днi.

 

Гiсторыю свайго народа

Павiнен добра кожны знаць,

Мы – невукi, i вельмi шкода.

Хто мы? Адкуль? I што чакаць?

 

Радкi гiсторыi заўсёды

Хавалi поўнасцю ад нас,

Але ёсць памяць у народа,

I не змянiць яе ураз.

 

Абмежаваць няпроста памяць,

Народа памяць – скарб святы,

Хаця хлуснi пранеслась замець,

Скарб агалiцца залаты.

 

Хай добрае або благое –

Шляхi гiсторыi сваёй,

Шляхетнае цi надта злое,

Але усё належыць ёй.

 

Таму павiнны ведаць людзi

Сваёй гiсторыi радкi,

Iнакш яна няздатнай будзе

Сказаць: адкуль ты, хто такi?

 

31.01.1995

 

Home Page

 

545     МАЕ МУЗЫ

 

Калi не прыйдзе муза ў час, не стрэнуць вершы,

Адна мэта ў чароўных муз – дапамагаць,

Бог Апалон меў спадарожнiц дзiўных першы,

Было iх дзевяць, каб пра ўсё маглi спяваць.

 

I зараз музы зноў прыходзяць да паэтаў,

Каб песнi iм свае чароўныя дарыць,

Спяваюць гiмнаў шмат, од, вершаў i санетаў,

Паэтаў справа, што пачулi, не згубiць.

 

Як прыйдзе ў госцi Калiопа, то бясконца

Iмкнецца верш эпiчны доўгi дыктаваць,

Эўтэрпа здатна запалiць кахання сонца,

Душу каб лiрыкай цудоўнай ўсхваляваць.

 

Прыемна вельмi, калi з'явiцца Эрата,

Бо струны лiры пра пяшчоту гаманяць,

Любоўных песень прапяе яна багата,

Як можна палка цi зняверлiва кахаць.

 

Не вельмi добра, як гасцюе Мэльпамена,

Трагедый шэраг адбываецца ў жыццi,

Ў душы ад радасцi да суму iдзе змена,

Таму павiнна, хоць калi, яна прыйсцi.

 

Хай вельмi рэдка, але Талiя прыходзiць,

Хаця камедыя – вакол усё жыццё,

Пакуль жывы, то пасмяяцца не пашкодзiць,

Бо клiча будучыня толькi ў небыццё.

 

Цiкава надта, як сустрэну Тэрпсiхору,

Дапамагчы мне музу танцам папрашу,

Як музыка ў радках, для танцаў шмат прастору,

Бо вершы толькi я на музыку пiшу.

 

Цi могуць разам быць гiсторыя i рыфма?

Але, як Клiа калi-небудзь забяжыць,

Адзначыць можна ход жыцця i змену рытма,

I хутка гiстарычны верш ў душы гучыць.

 

Падорыць што паэту муза Уранiя?

Аб зорках ў небе кожны шмат пісаў паэт,

Бо сэрцу i душы ўсе тэмы дарагiя,

Пра астраномiю пішу і пра сусвет.

 

Свяшчэнных гiмнаў не пiсаў амаль нiколi,

Ды Палiгiмнiя усё ж дапамагла,

I вершы склаў, як наш народ iшоў да волi,

Каб песня волi ўзнёслым гiмнам стаць магла.

 

Сябрую з музамi, ўсе да мяне прыходзяць,

Каб вершы мог я пад iх музыку складаць,

Але Эрата болей часу ўсё ж знаходзiць,

Каб пра каханне песнi дзiўныя спяваць.

 

Таму люблю я складаць вершы пра каханне,

Iграе мне Эраты лiра доўгi час,

Яна ў душы гучыць i вечарам, i ўраннi,

I пра каханне вершы пiшуцца ураз.

 

1.02.1995

 

Home Page

 

546     ЧАС КАХАННЯ

 

Ўсё мiне: пяшчота i каханне,

Хваляванне пойдзе ў небыццё,

Час наблiзiць хутка развiтанне,

Стане абыякавым жыццё.

 

Шчодра ўсе надзелены iстоты

Пачуццём, каб працягнуць свой род,

Ды не абмiнуць закон прыроды:

I каханне ўтворыць антыпод.

 

У жыцця час розны i ў кахання,

Хочацца, каб дзiўны цуд не згас,

Доўжыцца працягла красаванне,

Ды пялёсткi ападаюць ўраз.

 

Як сагрэе цеплынёй каханне,

Ўпершыню калi яно прыйшло,

Ранiцы прыходзiць адчуванне,

Нiбы сонца у душы ўзышло.

 

Ды, калi ёсць ранак, вечар будзе,

Безаглядна след хутчэй кахаць,

Як кахання цуд напоўнiць грудзi,

Пульс жыцця прыемна адчуваць.

 

I таму, пакуль яшчэ не вечар,

Лепей палымяна пакахаць,

Цяжар жалю каб не лёг на плечы,

Страчаны каб час не шкадаваць.

 

1.02.1995

 

Home Page

 

547     АДНОСНАСЦЬ ЧАСУ

 

Па-рознаму свет бачыцца ад часу,

I выпадак аднолькавы хаця,

Iстотна ён змяняецца адразу

У розныя перыяды жыцця.

 

Дзень нараджэння радасны дзiцячы,

Жаданы, самы лепшы з усiх свят,

Ды з часам успрымаецца iначай,

Бо святу асабiстаму не рад.

 

Зафарбуе толькi марнасць свята,

Спаткаюць калi сталыя гады,

Святочнага у свяце небагата,

Было iнакш, калi быў малады.

 

Як дачакаўся старасцi далёкай,

I шмат гадоў ў жыццi ужо прайшло,

Не радуе амаль зусiм нiчога,

I лепей дня такога б не было.

 

Бо пачынаюць бегчы днi няроўна,

Адразу бачна, што адносны час,

Залежыць моцна вынiк, безумоўна,

Калi дзень нараджэння быў у нас.

 

Днi нараджэння лiчаць час бясконца,

Бягуць неўтаймаваныя гады,

Дзень асаблiвы ззяе, нiбы сонца,

Пакуль яшчэ занадта малады.

 

2.02.1995

 

Home Page

 

548     ВЕСЕННЯЯ ЛЮБОВЬ

 

Кружат волшебно лепестков метели,

Оделись кроны в свадебный наряд,

И зазвучали в ветках птичьи трели,

Весны едва дождался зимний сад.

 

Весна. Пора любви, пора цветенья,

Когда для чувства нет почти преград,

Но радость продолжается мгновенья,

Её весной ещё познает сад.

 

Вновь кроны будут слышать голос птичий,

Цветущий сад безмерно будет рад,

Не повторить никак весны девичьей,

Судьбу уже не повернуть назад.

 

Когда любовь умчалась, как метели,

И растворилась, как туман иль дым,

Приходят только серые недели,

Коль плохо дорожить могли святым.

 

Любовь. Она всегда, как недотрога,

Ей бесконечно нежность по душе,

От грубости единая дорога:

Отдельно две тропы пойдут уже.

 

Весенняя любовь неповторима,

Лишь нежность может отвратить беду,

Не пробежит, как незнакомка, мимо

И будет вечно в радостном цвету.

 

3.02.1995

 

Home Page

 

549     ЧАКАННЕ

 

Каханне дзе мяне чакае,

Дзе пройдуць вабныя шляхi?

Каму я стану дарагая,

I хто мне будзе дарагi?

 

Каханне i жыццё адзiны,

Як без кахання можна жыць?

Свет стане шэрым для дзяўчыны,

Калi пяшчотна не любiць.

 

Але яно якое будзе:

На час цi сталым, на гады?

Палюбiць i пасля забудзе

Цi стане верным назаўжды?

 

Каханне будзе як шчаслiвым,

Заззяе шчасцем i жыццё,

Прыемна надта разам з мiлым,

Бо сэрца песцiць пачуццё.

 

Хачу цудоўнага кахання,

Хачу прыгожага кахаць,

Бо маладосцi маёй ранне,

I я яшчэ магу чакаць.

 

Але знайдзiсь хутчэй, мой мiлы!

Каб назаўжды каханым стаць,

Не будзь занадта ганарлiвым,

Каб я магла цябе кахаць.

 

3.02.1995

 

Home Page

 

550     АСНОЎНЫ IНСТЫНКТ

 

У маладосць вяртаюся упарта,

Бягуць гады, але ўсё маладзею,

Заўсёды вызначаю ўзрост, хоць жартам,

Не пашпартам, а як кахаць умею.

 

Каханне i жыццё ў адзiнстве разам,

Цудоўна жыць, калi гарыць каханне,

Бо без кахання – для душы абраза,

I не жыццё iдзе, а iснаванне.

 

Вядома, не ўвайсцi ў раку два разы,

Адна рака, ды iншая заўсёды,

Ёсць глыбiня i сэнс прывабнай фразы,

Каханне дае новыя нагоды.

 

Так створан чалавек: ў любым узросце

Жадае моцна палкага кахання,

Душа iмкнецца пакахаць кагосьцi,

Чакае часу ўзнёслага прызнання.

 

Абавязкова прыйдзе час цудоўны,

Агонь кахання апануе грудзi,

Праявiцца iнстынкт жыцця асноўны,

Ў iм сутнасць, каб жылi на свеце людзi.

 

Час дзiўны прыйдзе, расцвiце каханне,

Красой ў палон захопiць назаўсёды,

Бягуць гады, душа ў юнацкiм стане,

I для сустрэч жадае зноў нагоды.

 

5.02.1995

 

Home Page

 

551     ГАЛОЎНАЕ

 

Што здатна радасць дараваць ў жыццi:

Прыгожая жанчына i каханне.

Цi iншыя каштоўнасцi знайсцi,

Каб адчувалась радасць iснавання?

 

Грашэй калi багата у цябе,

Ўсё будзе, ды душа чаму ў пакуце?

Жыццё iдзе ў турботах i журбе,

Як ў сэрцы не запалiцца пачуцце.

 

I гаспадарка будзе хай свая,

Калi адзiн – у ёй занадта цiха,

Патрэбна, побач каб была сям'я,

Бо без жанчыны ў хаце жыве лiха.

 

Як шмат дабра i безлiч ёсць сяброў,

I нават ад iх радасцю багаты,

Ды прыйдзе вечар, трэба з сумам зноў,

Як кожны дзень, iсцi да цёмнай хаты.

 

Прыемна, калi ўсё ў дастатку ёсць:

Сябры i грошы, хата, гаспадарка,

Але ў душы знаходзiць месца злосць,

Жыццё не дасць жаданага падарка.

 

Бязрадасна бягуць жыцця гады,

Ды лёд у сэрцы ад цяпла растане,

Калi каханне прыйдзе назаўжды,

Галоўнае – жанчына i каханне.

 

6.02.1995

 

Home Page

 

552     НАДЗЕЙНАЯ ДУША

 

Як сэрца сум i неспакой турбуе,

I радасцi нi кропелькi няма,

Хто чула нежаданы стан адчуе?

Нiхто, калi адзiн, чакаць дарма.

 

Нярэдка горкi сум ў душу прыходзiць,

Бо цяжка жыць з самотнаю душой,

Яна нiдзе прытулку не знаходзiць,

Нягоды перажыць нялёгка ёй.

 

Як не адзiн, i крылы дасць каханне,

Хоць цяжкасцi ў каханнi могуць быць,

Душа заўжды ва ўзнёслым добрым стане,

Лягчэй ёй недарэчнасцi забыць.

 

Таму бясконца трэба намагацца

Надзейную падтрымку стала мець,

Ганебна каб ў жыццi не ашукацца,

Цябе павiнен хтосьцi разумець.

 

Нiхто не зразумее лепш каханай,

Такой падтрымкi не дадуць сябры,

Як будзе стала любая адданай,

Не прыйдзецца пазнаць благой пары.

 

Зусiм не прыйдзе ў сэрца адзiнота,

Як ёсць душа надзейная заўжды,

Сум адвядзе бясконцая пяшчота,

Каб доўжылiсь шчаслiвыя гады.

 

8.02.1995

 

Home Page

 

553     НЯЎЖО?

 

Шляхi людзей, шляхi народаў!

Iх не пазнаць, не зразумець:

Адным – бясконца перашкоды,

Другiм гучыць аркестраў медзь.

 

Стаяць нялёгкiя пытаннi,

Ды не знайсцi на iх адказ,

Адны жывуць у працвiтаннi,

А iншым несцi крыж ўвесь час.

 

Чаму здарылась так адразу,

Што падзялiў няроўна Бог?

Але дасюль няма адказу,

Чаму раўней дзялiць не змог.

 

Народы моцныя заўсёды

Малым народам неслi боль.

Адкуль жаданне надаць шкоды

I быць вытокамi нядоль?

 

Але вайна iдзе бясконца,

Як свет iснуе, з тых часоў,

Хто моцны, месца ўзяў пад сонцам,

А слабы ў небыццё пайшоў.

 

Няўжо жывуць на свеце людзi,

Каб ваяваць i забiваць?

Няўжо вайна надалей будзе,

Нiколi мiру не чакаць?

 

10.02.1995

 

Home Page

 

554     ЗОЛАТА ЦI СЕРАБРО?

 

Цi можа быць так, што нiхто не разумее?

Адной хоць мовай з людзьмi сцiпла размаўляць,

Ад добрых слоў неразуменне толькi спее,

Ў канцы размовы адчужэнне каб пажаць.

 

Не толькi можа быць, здараецца заўсёды,

Каб зразумець, не трэба доказаў i слоў,

Заўжды ў размове будуць толькi перашкоды,

Не па сабе як суразмоўнiка знайшоў.

 

Каб адгукнулась ўзнёсла ўраз другое сэрца,

Заўжды падобнаю душа павiнна быць,

I словы здатны утвараць размовы скерца,

Бо iх паток узнёслы радасна гучыць.

 

Але не словы чыняць настрой, толькi людзi,

Якiм патрэбна слоў тырады гаварыць,

Заўжды ад слоў цудоўны ўзнёслы водгук будзе,

Калi душа душы адкрытай можа быць.

 

У iншых выпадках не чуюць словы вушы,

Ў размове шэраг аргументаў церпiць крах,

Калi вядуць размову тоесныя душы,

То зацiкаўленасць палае у вачах.

 

Сказаць няпроста свае думкi чалавеку,

Размова цяжкая каб скончылась дабром,

Для розных душ маўчанне – золата адвеку,

Падобным душам словы льюцца серабром.

 

11.02.1995

 

Home Page

 

555     УПЕРШЫНЮ

 

Было раней так, ўсё старое, нiбы свет,

Якiя б грамаду не хвалявалi тэмы,

Як толькi возьме у руку пяро паэт,

Прад iм ўзнiкаюць надта цяжкiя дылемы.

 

Пiсаць на тэму верш цi лепей не пiсаць,

Бо ўсё раней паэты добра апiсалi?

Сказаць аб сказаным яшчэ цi не сказаць,

Бо цалкам аб усiм ужо даўно сказалi?

 

Хоць факты iншыя, ды вынiкi адны,

Калi звычайна вершы пiшуцца аб вечным.

Дзе думкi новыя? Раней былi яны,

Як верш прысвечаны адносiнам сардэчным.

 

Калiсьцi людзi, што любiлi, ўжо жылi,

Яны свет дзiўным адчувалi i нятленным,

Хоць час iдзе, ўсё вельмi стала на Зямлi,

I гэтак сама далей будзе ўсё нязменным.

 

Як мы кахаем, будуць iншыя кахаць,

Што пра пачуццi можна новага адзначыць?

Таму аб новым немагчыма напiсаць,

Бо хуткi час iдзе, ды новага не ўбачыць.

 

Што зараз ёсць, раней калiсьцi ўжо было,

Ды невядома для людзей нiколi гэта,

Пад вечным небам шмат разоў усё прайшло,

Ды ўпершыню яно сустрэлась для паэта.

 

11.02.1995

 

Home Page

 

556     ЧОРНАЕ I БЕЛАЕ

 

Чаму, каротка дзе, iрвецца?

Як кепска, дык чакай бяды,

Няшчасце к звыкламу iмкнецца,

Бо ходзiць парамi заўжды.

 

Як не шанцуе, то нiколi

Не дачакаешся дабра,

I трэба пакарыцца долi.

Мо, прыйдзе лепшая пара?

 

Абрыдла быць заўжды ў пакуце,

Хоць цяжка, але трэба жыць,

Абавязкова змена будзе,

Зiгзагам шлях жыцця бяжыць.

 

Як пройдзе паласа няшчасцяў,

Мiне i чорнай ночы цень,

Гатуе зноўку мора шчасця

Цудоўны новы светлы дзень.

 

Такi звычайны шлях жыццёвы:

Цi чорны, або белы зноў,

Заўжды змяняюцца умовы:

Пячэ нянавiсць цi любоў.

 

Але, калi не будзе ночы,

То не пазнаць i дня красу,

Хто вабнай прыгажосцi хоча,

Хай церпiць гора паласу.

 

12.02.1995

 

Home Page

 

557     СIНЯЯ ПТУШКА

 

Як стаць шчаслiвым у жыццi, я добра знаю,

Каб абсалютнае мог шчасце адчуваць,

Замала вельмi, што каханы i кахаю,

Нiколi трэба i нiчога не жадаць.

 

Бо шчасце, як заўжды, бывае птушкай сiняй,

Але нiкому не дано яе злавiць,

Здаецца: ўжо тваё, ды нечакана згiне,

На iншым месцы птушка ўжо ў красе сядзiць.

 

Калi аддаць на лоўлю шчасця цалкам сiлы,

Не дасягнуць нiяк жаданага ў жыццi,

Не заспакоiцца нiхто i да магiлы,

Хоць ўсё жыццё за сiняй птушкаю прайсцi.

 

Чым болей ёсць, тым значна болей не хапае,

Нiколi шчасця гонка к шчасцю не дае,

I марна толькi любы час жыцця сплывае,

Бязглузда трацiць сiлы кволыя свае.

 

Як надта мала ёсць, то небагата трэба,

Блiжэй адразу стане вабная мэта,

Надзея тлела каб, скарынкi хопiць хлеба,

Ў тры пальцы солi ды крынiчная вада.

 

Чым менш жадаць ў жыццi, тым болей шчасця будзе,

I птушка сiняя у рукi прыляцiць,

Ў жаданнях маюць непамерны попыт людзi.

А як маглi б цудоўна ў шчасцi вабным жыць!

 

14.02.1995

 

Home Page

 

558     НЕ ТРЭБА АДЗIНОТЫ

 

Гнялi пакуты цёмнымi начамi

Ад адзiноты, не ад крыўды, як заўжды,

Бяссоннiца з вiльготнымi вачамi,

Без спадарожнiка жыцця iшлi гады.

 

Калi такi этап ў жыццi мiнае,

I пойдзе сум ад адзiноты ў небыццё,

Душа бясконца радасць адчувае,

Бо здатна ацанiць сямейнае жыццё.

 

Была жыццёвай нормай адзiнота,

Ды доля цяжкая, памучыўшы, прайшла,

Таму спакою вабнага ахвота,

Бо шчасце спроба адзiноты зберагла.

 

Як цяжкасцей душа не адчувала,

Без адзiноты вабным быў сямейны шлях,

Iснуючага шчасця вельмi мала,

I сум па вольнiцы паўстане, нiбы гмах.

 

Нiхто не цэнiць iснае належна

I плача горка, калi згубiць назаўжды,

Ў адносiнах стан цяжкi непазбажна

Вядзе да спрэчак, потым да бяды.

 

I будзе горка на душы ад шкоды,

Што па сваёй вiне прыйшлося нарабiць,

Няхай не будзе у жыццi нагоды

Ад адзiноты на падушку слёзы лiць.

 

14.02.1995

 

Home Page

 

559     КАЛI ПАЧЫНАЦЬ?

 

Як ў шэсцьдзесят пачаць складаць паэту?

Хаця не кожны iм ў пятнаццаць стаў,

Не зразумець нiколi людзям свету,

Нiяк не зведаць тайны Боскiх спраў.

 

Я не займаўся творчасцю нiколi,

Паэзii таксама не чытаў,

Ды сам пiшу, пiшу, i недаволi,

Ужо стос добры вершаў напiсаў.

 

Нiколi верш праз сiлу не складаю,

А проста словы чую i пiшу,

Адкуль iдуць, дакладна сам не знаю,

Але яны прыходзяць мне ў душу.

 

Пiшу я i гадоў не адчуваю,

Як пра каханне ў шэсцьдзесят пiсаць?

Але яго пакуль яшчэ што маю,

Бо шэсцьдзесят – цудоўны час кахаць!

 

Паэты пачынаюць у пятнаццаць

I спелымi у дваццаць пяць гучаць,

Але, як будзе тры разы па дваццаць,

Не позна спраў вялiкiх пачынаць.

 

Нiчога пачынаць ў жыццi не позна,

Хаця ўсяму свой чын, ўсяму свой час,

Глядзяць на пачаткоўцаў вельмi грозна,

Заўсёды доля цяжкая у нас.

 

14.02.1995

 

Home Page

 

560     СКАРБ НАРОДА

 

Як напiсаць захочаш верш або радок,

Не напiсаць яго амаль нiколi,

Ён адзiнокi будзе, нiбы каласок,

Якi ў тузе стаiць на зжатым полi.

 

Як штучна верш не намагаешся пiсаць,

Калi складаць напiсана на долi,

То можна хутка шчодра поле засяваць,

I збожжа будзе ў вынiку даволi.

 

Як з добрай сеялкi, без страт, бягуць радкi,

На ўгноеным кладуцца роўна полi,

Таму не будзе ураджай абы якi,

Бо спее ён заўжды па Боскай волi.

 

Кладуцца словы песняй звонкаю ў радок,

Ў iм слова – як цудоўны спелы колас,

Бо нi адно не адхiляецца убок,

Матыў гучыць, бо чую неба голас.

 

Бясконца вершы таму хочацца спяваць,

На музыку ў душы яны кладуцца,

Язык нiколi не прыходзiцца ламаць,

Заўсёды вершы песняй адгукнуцца.

 

Прыгожых песень шмат дагэтуль напiсаў,

Ды ўсе ляжаць у шафе, вельмi шкода,

Надрукаваць калi б iх, каб народ спяваў,

Бо творчасць – цэнны скарб ўсяго народа.

 

14.02.1995

 

Home Page

 

561     ГIМН ЖЫЦЦЮ

 

Вясна iдзе, пара кахаць настала,

Яшчэ адзiн цудоўны цыкл жыцця!

Мiнула вёсен радасных нямала

Ад iснавання на Зямлi быцця.

 

Каханне – дзiўны цуд i захапленне,

Каб на зямлi мог род бясконца жыць,

Каб ў свет прыйшло другое пакаленне,

I месца каб пад сонцам не згубiць.

 

Жыццё не праiснуе без кахання,

Дарога род прадоўжыць ёсць адна:

Прыходзiць час чароўнага прызнання,

Штуршок каханню надае вясна.

 

Вясна iдзе, i ўсё пахарашэла,

Вясна – ўрачысты светлы гiмн жыццю!

Прырода веснавы убор надзела,

Каб цалкам аддавацца пачуццю.

 

Душа вясны з надзеяю чакае,

Бо шчасце – моцна палка пакахаць,

Не пакахаў хто, радасць не пазнае,

Наступную вясну след прычакаць.

 

Але вясна iдзе i асалоду

Красой i дабрынёй ў душу нясе,

Кахаць яна прымусiла прыроду,

Каб мелi шчасце i каханне ўсе!

 

14.02.1995

 

Home Page

 

562     ДЕНЬ РОЖДЕНИЯ

 

День рожденья пришёл, день рожденья!

Гости дружно садятся за стол,

Но берут меня всё же сомненья,

Той дорогой ли в жизни я шёл?

 

Жизнь прожита почти до остатка,

Дни рожденья незримо бегут,

Нет в стране, как и раньше, порядка,

Всем, как нищему, платят за труд.

 

Я всю жизнь отходил на работу,

Каждый день точно, словно часы,

Но имею большую заботу:

Вся зарплата – кусок колбасы.

 

Люди нищими стали в мгновенье,

Ведь инфляция съела весь вклад,

Десять лет проявляем терпенье,

Перестройка идёт, говорят.

 

Управляли небрежно Союзом,

СНГ вновь идёт не туда,

Все с голодным теперь ходим пузом,

Грусть наш спутник по жизни всегда.

 

День рождения свой отмечаю,

Ничего уж от жизни не жду,

Будет хуже, уверенно знаю,

Выпить нужно, забыть суету.

 

15.02.1995

 

Home Page

 

563     ВЫНIКI

 

Прыхозяць розныя жыццёвыя адзнакi,

Ёсць ўсеагульныя i любыя, свае,

Дзень нараджэння лепш, чым iншы усялякi,

Заўжды нагоду для высноў жыцця дае.

 

Настаў, нарэшце, мой ўжо пяцьдзесят дзявяты,

Шмат год мiнула, як прыйшоў на белы свет,

У васемнаццаць адышоў з бацькоўскай хаты,

Я iнжынерам быў раней, цяпер паэт.

 

Належным чынам нашы веды не цанiлi,

Хаця не кожны iнжынер багата знаў,

За веды нам амаль нiчога не плацiлi,

Таму i кожны адпаведна працаваў.

 

Змянiў я справу, доўга грыз гранiт навукi,

Вучыўся шмат, не апускаў бязвольна рук,

Ды аказалiсь цалкам марнымi ўсе мукi,

Зусiм артыкулы мае не бралi ў друк.

 

Хоць ведаў шмат прыдбаў, стаў, як кароль, багаты,

К вяршыням новым каб яны мяне вялi,

Ды гэтай вельмi цяжкай справе зноў не рады,

Бо на палiцу працы ўсе мае ляглi.

 

Каб волю думцы даць, цяпер складаю вершы,

Пiшу iх смела, як iду ў апошнi бой,

Ў друк верш не возьмуць, але я iзгой не першы,

Шукаю выхад, не прапаў каб талент мой.

 

15.02.1995

 

Home Page

 

564     МАРНАЕ ШЧАСЦЕ

 

Дзе шчасце адшукаць, нiкому невядома,

Здаецца, каб па-iншаму зрабiць,

Нiколi не было б Гаморы i Садома,

I ў вабным шчасцi можна вечна жыць.

 

Як вельмі дрэнна, узнiкаюць летуценнi,

Бо так лягчэй на сэрцы ад бяды,

Хоць ў марах цешаць хай шчаслiвыя iмгненнi,

Шчаслiвым ў марах можна быць заўжды.

 

Ў цудоўных марах варыянты ўсе праходзяць,

Бясконцаю iх колькасць можа быць,

Ды нават мары выйсця к шчасцю не знаходзяць,

Таму душа няшчасная балiць.

 

Знiкае хутка мара вабная аб шчасцi,

Ад роспачы яе амаль няма,

I сустракаюць шчодра цяжкiя напасцi,

Здаецца, што жыццё iдзе дарма.

 

Каб суму ў сэрцы не было, не стаў пануры,

Не трэба шчасця марнага шукаць,

Няхай iмчацца мары мiма, як вiхуры,

Што ёсць, мацней патрэбна шанаваць.

 

Каб лёс са шчасцем не расправiўся ганебна,

Па-iншаму яго лепш успрымаць,

У марах ў лёс чужы заходзiць непатрэбна,

Лепш сваё шчасце пiльна зберагаць.

 

16.02.1995

 

Home Page

 

565     РОЗНЫЯ ТВОРЦЫ

 

Прыгожы вельмi свет прырода утварыла,

I лепей нават уявiць нiхто не мог,

Усё навокал выглядае, нiбы дзiва,

Таму што творцам быў адзiн вялiкi Бог.

 

I позiрк вабiць ўсё, што створана прыродна,

Яно сучаснае, ў iм ззяе прыгажосць,

Прыроднае было ва ўсе стагоддзi модна,

Бо толькi Боскае ў яго аснове ёсць.

 

Як чалавек стварае штосьцi сваёй воляй,

I ён у стане цуд дзiвосны учынiць,

Ды лепш прыроднага не атрымаць нiколi,

Хоць прыгажосць ў людскiх тварэннях можа быць.

 

Не толькi прыгажосць рука людзей стварае,

Iснуе кепскага багата на Зямлi,

Зямля начшасная i ад пакут трывае,

Сабе як людзi справу Боскую ўзялi.

 

Зямля ў гармонii жыла багата часу,

Пакуль яшчэ цывiлiзацый не было,

Цывiлiзацыя Зямлi амаль адразу

Чынiць пачала для прыроды Боскай зло.

 

Працяглы час сваю Зямлю руйнуюць людзi,

Ды цi Зямля бясконца можа дараваць?

За Бога творыць хто, шчаслiвы той не будзе,

Цывiлiзацый шлях адзiны – памiраць.

 

16.02.1995

 

Home Page

 

566     ПРАБАЧ!

 

Прабач мяне, дзе быў я вiнаваты,

I там, дзе ты вiноўнiцай была,

Спакой душы здабыць бясконца рады,

Ды хваля неспакою зноў прыйшла.

 

Кахаў цябе усё жыццё аддана,

Ў юнацтве атрымаў кахання дар,

Як моцнае пачуцце, жыць складана,

Няспынна у душы гарыць пажар.

 

Што iншым дараваць мог вельмi проста,

Табе нiколi я не дараваў,

Кахаю да старэчага узросту,

Таму яшчэ спакою не прыдбаў.

 

Як зменiць абыякавасць каханне,

Спаткае, як на могiлках, спакой,

Мiне, як цуд, гарачае жаданне,

Заўжды пяшчотным буду я з табой.

 

Калi кахання высахне крынiца,

Ўраз вельмi безудзельным магу стаць,

Спакой цяпер нам можа толькi снiцца.

Калi кахаеш, як яго спаткаць?

 

Але няхай гарыць ў душы каханне,

Хоць цяжка вельмi ад яго парой,

Прыемней значна сэрцу мiлаванне,

Чым толькi вечны холад i спакой.

 

17.02.1995

 

Home Page

 

567     ЖЫЦЬ З РАДАСЦЮ

 

Як радасць хваляй у душу прыходзiць,

То значна лепей, чым туга i сум,

Душу яна нiколi не пашкодзiць,

Ў жыццi нiколi не сустрэне глум.

 

Не будзе радасць саграваць бясконца,

Яе след цяжкай працаю здабыць,

Каб у душы яскрава ззяла сонца,

I пра нягоды назаўжды забыць.

 

Бо не заўсёды будзе ў жыццi добра,

А надта кепска можа часам быць,

Вялiкай крыўда будзе або дробнай,

Патрэбна сум у сэрца не пусцiць.

 

I не рабiць нiколi крыўды людзям,

Чужую намагацца дараваць,

Тугi у чулым сэрцы меней будзе,

I можна шчасце радасцi пазнаць.

 

Ды дзе знайсцi ў душы такiя сiлы,

На зло каб толькi адказаць дабром,

I нават хтосьцi як табе нямiлы,

Не трэба, каб гучаў у словах гром.

 

Быць лепш бясконца сцiплым i пяшчотным,

Спакоем iншых пiльна даражыць,

Не прыйдзецца стаць сумным i маркотным,

Бо з радасцю у сэрцы можна жыць.

 

18.02.1995

 

Home Page

 

568     ПРОЙДЗЕМ БУРЫ

 

Цi дождж iдзе, цi вецер вые,

Цi завiруха моцна дзьме,

Ў часы маркотныя благiя

З табой заўсёды добра мне.

 

Ты можаш даць супакаенне,

Пяшчотай здатна падтрымаць,

Шчаслiвыя жыцця iмгненнi

Ты здольна шчодра дараваць.

 

Даць здатна добрыя парады,

Каб не здарылася бяды,

I я бясконца лёсу рады,

Што побач ты са мной заўжды.

 

Як ў душах ясная пагода,

Бягуць струменьчыкi дабра,

Падчас спаткаецца нягода,

Калi прыйдзе яе пара.

 

Але прамчыцца навальнiца,

I неба чыстым будзе зноў,

Заўжды, як чыстая крынiца,

Твая надзейная любоў.

 

Цi хмарна, або ззяе сонца,

Заўсёды стала мы ўдваiх,

Хай шчасце доўжыцца бясконца,

Што буры нам, мы пройдзем iх!

 

18.02.1995

 

Home Page

 

569     КРАСА ДУШЫ

 

Краса! Яе прыемна вельмi бачыць,

Яна – як асалода для душы,

I хочацца цуд казачны адзначыць,

Аб ўзнёсласцi складаюцца вершы.

 

Краса чаруе, як глядзець вачамi,

Цудоўней адчуваць душой яе,

Багата надта розных душ мiж намi,

Але iмпэт не кожная дае.

 

Краса жанчын! Яна заўжды адносна,

Бо чалавек i з цела, i з душы,

Пагана, як характарам нязносна,

Хоць целам з эталонам на мяжы.

 

Бясспрэчна, лепш краса душы i цела,

Ды зрэдку разам можна ўсё набыць,

Галоўнае, каб вернай быць умела

I горача магла павек любiць.

 

Ды, як амаль няма красы у цела,

Але душа – прыгожая вясна,

Ўраз долю ёй даверыць можна смела,

Бо самая прыгожая – яна.

 

Мець ад красы цялеснай можна шкоду,

Калi ў душы красы амаль няма,

Надыдзе хутка горкi час разводу,

Надзея шчасце мець мiне дарма.

 

18.02.1995

 

Home Page

 

570     ИНУЮ СУДЬБУ

 

Хочется судьбу совсем иную,

Ведь душою исстрадалась я,

Но она, как куклу заводную,

Не желает отпустить меня.

 

Голову хочу поднять высоко,

С гордостью расправить шире грудь,

Но уж в три погибели до срока

Гнёт меня мой незавидный путь.

 

Хочется одеться, словно паве,

Каждый обернуться был бы рад,

Я в таком отказываю праве,

Прикрывает красоту халат.

 

Ожидала счастья изобилья,

Не имею малости пока,

Ведь душа давно сложила крылья

И лететь не может в облака.

 

Дни и ночи бесконечно серы,

Привыкаю к серости уже,

Нет надежды, даже слабой веры,

Что зажжётся радуга в душе.

 

Я тащу тяжёлый крест упрямо,

Полпути с мученьями прошла,

Ступишь шаг – колдобина иль яма,

Жизнь летит мгновенно, как стрела.

 

19.02.1995

 

Home Page

 

571     ДУАЛIЗМ ЦЫВIЛIЗАЦЫI

 

Як думка моцна не свiдруе, цуд нябачна,

Здаецца: свет такiм для нас павiнен быць,

Прыкласцi толькi намаганне, хоць нязначна,

I можна хутка, без праблем, усё зрабiць.

 

Заўсёды чалавек к найноўшаму iмкнецца,

З часоў, як жыць пачаў, ён новае ствараў,

Што мудры творца чалавек, яму здаецца,

Ды думкi цуд для нас наперад Бог заклаў.

 

Ёсць немагнiтных шмат планет ў сiстэме Сонца,

Зямля зусiм каб немагнiтнаю была,

Страшэнны змрок царыў на ёй тады б бясконца,

Не атрымалi б электрычнага святла.

 

У нетрах ёсць аж сто чатыры элементы,

Каб чалавек праблемы з поспехам рашаў

I мог без цяжкасцей рабiць эксперыменты,

Хутчэй каб шлях да дабрабыту адшукаў.

 

Матэрыялаў надта шмат, яны ўсе зменны,

Ствараць каб новае заўжды мог чалавек,

Хоць многа ёсць, але рэсурс iх незаменны,

Не хопiць цалкам для нашчадкаў iх павек.

 

Цывiлiзацыя нясе дабро заўсёды,

Але i ў будучае шмат нясе бяды,

Яшчэ хоць зараз не прымецiць яўнай шкоды,

Цывiлiзацыя – дарога ў нiкуды.

 

20.02.1995

 

Home Page

 

572     МАРА

 

Цудоўна, як распусцiць крылы мара,

Упарта ўперад па шляху жыцця вядзе,

Каб далягляд не затуляла хмара

I небяспеку пiльна бокам абыдзе.

 

Нялёгкi шлях становiцца лягчэйшым,

Душу больш моцна перашкоды не гнятуць,

Бо ясна, што спатрэбiцца ў далейшым,

Заўсёды мары сiлы шчодра дадаюць.

 

У думках мара дзiўная лунае,

Яна падобна на мiраж або на дым,

Ды цуд вялiкi мара утварае,

Бо зробiць сэрца чалавека маладым.

 

I адгадуе для палёту крылы,

Каб ў вабных думках ў паднябессе узляцець,

Свет навакольны дзiўны стане мiлы,

Каб добрым позiркам з пяшчотаю глядзець.

 

Быць сталым летуценнiкам цiкава,

Хоць нават мара надта марнаю была,

Ў руках гарыць ад мар цудоўных справа,

Без iх у смутак ўраз дарога б пралягла.

 

Пакуль жывы, як хлеб, патрэбны мары,

Ад iх душа пяшчотнай вельмi можа стаць,

Палаюць ў ёй цудоўныя пажары,

Без ўзнёслай мары немагчыма пакахаць.

 

21.02.1995

 

Home Page

 

573     ЛЮБIЦЬ, ШТО ЁСЦЬ

 

Такiм быў чалавек ад самага пачатку,

Яму заўжды здаецца iснае благiм,

Смуткуе, што няма нiдзе нi ў чым парадку,

Незадаволены становiшчам сваiм.

 

Як вельмi горача – бясконца вабiць холад.

Як надта суха, чаму дожджыку няма?

I кволы целам хоча моцным быць, як волат,

Жаданняў шмат, ды мрояць людзi нездарма.

 

Высокi марыць, каб нiжэйшым быць заўсёды,

Бландзiнкай снежнаю брунетка хоча стаць,

Жадаць магчыма, ды iснуюць перашкоды,

Бо запар ўсё амаль няздатны памяняць.

 

Што стала ёсць, не падабаецца нiколi,

Расчараванне цяжкi сум ў душу нясе,

Заўсёды iснага для многiх недаволi.

Чаму да лепшага iмкнуцца амаль ўсе?

 

А, мо, таму, што з'елi вабны плод пазнання

Адам i Ева ў час бiблейскi у раю?

Бясконца новага шукаем адчування,

Душу турбуем без патрэбы зноў сваю.

 

Не мець нiколi каб ў душы благой пагоды,

Патрэбна iснае любiць i зберагаць,

I не шукаць нiколi лiшнiя прыгоды,

Бязглузда надта ад дабра дабра шукаць.

 

22.02.1995

 

Home Page

 

574     СЛУХАЦЬ ДУШУ

 

Душа людзей! Нiхто яе не бачыў,

Ды кожны вельмi тонка адчуваў,

Бо для пачуццяў Бог душу прызначыў,

Духоўнасць для людзей ў яе заклаў.

 

Таму душа галоўная заўсёды,

Быць падуладным трэба целу ёй,

Бо можна нарабiць багата шкоды,

Як ў злагадзе не быць з душой сваёй.

 

Душа наперад ведае падзеi,

Зрабiць як лепей, можа падказаць,

Дзе спёка, дзе зiмовыя завеi

Душу цiхутка трэба папытаць.

 

Ды не заўжды душу паслухаць можна,

Хоць добрую параду ў стане даць,

Прыходзiцца паводзiць асцярожна,

Каб моцным свету праўду не сказаць.

 

Душа бунтуе, праўду казаць трэба,

Праўдзiвыя – не лепшыя шляхi,

Каб жыць, душа таксама хоча хлеба

I згодна пагадзiцца на грахi.

 

Каб вольным, нiбы птушка, было цела,

Душы свабоду ў дзеях трэба даць,

Яна як кажа, след занадта смела

Сумленна праўду горкую казаць.

 

22.02.1995

 

Home Page

 

575     ЧАРОЎНАЯ ВЯСНА

 

Вясною ззяе белы цвет чароўна,

Душа гiмн ўзнёслы радасна пяе,

I сэрца б'ецца гулка i няроўна,

Вясна пачуццяў моцных цуд дае.

 

Пара, калi кахае ўся прырода,

Як хораша увесну пакахаць!

Бо надаецца добрая нагода

Каханых палкiм сэрцам выбiраць.

 

Уважлiва вясну патрэбна слухаць,

I пiльна цуд прыроды назiраць,

Каханне здатна ўсё на свеце рухаць:

Раслiны кветкi сталi распускаць,

 

Кахання цвет раскiнуўся навокал,

Чмялi i пчолы весела гудуць,

Красою наваколле песцiць вока,

I шчасце днi вясновыя даюць.

 

Прыемна летам i зiмой цудоўна,

I восень дае дзiўныя плады,

Ды толькi ўвесну ўзнёсла i чароўна,

Ў час вабны кожны сэрцам малады.

 

Увосень дзiўны цуд пладоў для цела,

Вясною кветкi радуюць душу,

Вясна мяне пяшчотай шчодра грэла,

Таму i вершы аб вясне пiшу.

 

22.02.1995

 

Home Page

 

576     ДОЛЯ

 

Ад данай долi нiкуды не дзецца,

Хоць кожны хоча долi залатой,

Упарта ў марах к лепшаму iмкнецца,

Ды трэба несцi крыж жыццёвы свой.

 

Шлях выбраў лёс, для змены няма сiлы,

Дзiвосны цуд нiхто зрабiць не змог,

I кожны крыж свой цягне да магiлы,

Бо лёс адзiны прызначае Бог.

 

Але чаму Бог дзелiць так няроўна?

Хоць справа толькi Боская – дзялiць,

Ў адных душа пакуты цяжкай поўна,

Другiм дае, каб мог шыкоўна жыць.

 

Але чаму жыццё несправядлiва?

За што людзей бязлiтасна караць?

Чаму жыццё чароўнае, як дзiва,

У маладых бяссэнсна забiраць?

 

Ды з iснасцю змiрыцца толькi трэба,

Бо нельга долю бокам абысцi,

Бо наша доля – пажаданне неба,

I кожны цяжкi крыж нясе ў жыццi.

 

Таму, што ёсць, павiнна быць заўсёды,

Не трэба долю iншую шукаць,

Нiколi не спаткаць такой нагоды,

Няздатны людзi долю выбiраць.

 

23.02.1995

 

Home Page

 

577     ЖАДАННI

 

Жаданнi! Iх заўжды ў душы багата,

Ляцяць яны, як птушак чарада,

Калi ажыццявiць жаданне – свята,

Iначай цiсне на душу бяда.

 

Жаданняў шмат, яны за гарызонтам,

Калi, на шчасце, здзейснiцца адно,

То iншыя iдуць шырокiм фронтам,

Не пусцiш ў дзверы, лезуць у акно.

 

Жаданнi стала рухаюць наперад,

Цiкавасцi працуе пачуццё,

Бо без жадання шлях iдзе у нерат,

Адвечны рух i ёсць само жыццё.

 

Жадання дасягнуць заўжды цудоўна,

Ды новае ўраз стане на парог,

Як лёс не дасць здабыць яго, ўсё роўна

Прайсцi прыемна вабных шмат дарог.

 

Жыццё украсу мае ад жадання,

З жаданнем лёгка i цудоўна жыць,

Галоўнае ў жыццi – знайсцi каханне,

Яго жаданне здатна падарыць.

 

Няхай жаданняў будзе вельмi многа,

Без iх iмпэту – шлях у небыццё,

Прыгожая, як майскi сад, дарога,

Па ёй вядуць жаданнi у жыццё.

 

23.02.1995

 

Home Page

 

578     ЧЫНIМ ЗЛО

 

Заўсёды там, дзе трэба i не трэба,

Аб людзях лепш прыемна гаварыць.

Ды, як яшчэ трымае катаў неба,

Якiя могуць жах другiм рабiць?

 

Гiсторыя народаў паказала,

Што крочыць перманентная вайна,

I ў нашы днi крывi бяжыць нямала,

Заплачана вялiкая цана.

 

Шмат войн ганебных людзi ўжо ўчынiлi,

Цяпер iдзе вайна у свеце зноў,

Бязлiтаснымi людзi к iншым былi,

Хоць кажуць пра празменную любоў.

 

Ваююць беспадстаўна i бясконца,

За што салдат загiне малады?

Заззяе над планетай мiру сонца

Цi войны будуць панаваць заўжды?

 

Такому нават цяжка i паверыць,

Ды людзi не сканчаюць ваяваць,

Змагаюцца ў баях бакi, як зверы,

Але дзяржавы iншыя маўчаць.

 

Навошта дыфiрамбы пяюць людзi?

Упарта трэба праўду гаварыць,

Што захлiснула жорсткасць нашы грудзi,

I зло бясконца будзем зноў чынiць.

 

24.02.1995

 

Home Page

 

579     ВЫРАЙ

 

Спадае жоўты лiст, ў акно грукоча восень,

А ў сiнiм небе жураўлiны клiн,

У вырай жураўлi маю тугу адносяць,

Цяпер я застаюсь амаль адзiн.

 

Пара настала, птушкi ў вырай адлятаюць,

Радзiму пакiдаць нялёгка iм,

З надзеяй палкаю прыход вясны чакаюць,

Трываць не ў змозе беларускiх зiм.

 

З краёў далёкiх, дзе зiмой жыць добра можна,

Дзе корм заўсёды лёгка адшукаць,

Жыццём дзе сытым задаволен шчодра кожны,

Нiколi ў вырай птушкi не ляцяць.

 

З краiн, дзе цяжка жыць, i дзе зiма пашкодзiць,

I людзi ў вырай з радасцю ляцяць,

Але вясна для iх нiколi не прыходзiць,

Радзiму будуць толькi ўспамiнаць.

 

Ляцяць упарта жураўлi, а з iмi гусi,

Ды не хапае сiлы ў вераб'я,

Як адляцяць усе у вырай з Беларусi,

Краiна стане шэрая мая.

 

Ляцяць не захад чарадой к чужому раю,

Бо не дае свой родная зямля,

Калi зязюлю ў лесе буду чуць, спытаю:

Праз колькi год ўжо адлячу i я?

 

25.02.1995

 

Home Page

 

580     АСАЛОДА

 

Асалода жыцця, асалода!

Яна ў сэрцы трывае гады,

Калi знiкне, як дым, перашкода,

Як каханы з табой назаўжды.

 

Асалода жыцця, асалода!

Бо прыемна быць разам павек,

Як не крыўдзiць душу адзiнота,

Адчуваеш, што ты – чалавек.

 

Асалода жыцця, асалода,

Напаўняе душу кожны дзень!

Тым, хто любiць, даруе прырода

Ранкам радасным сонца прамень.

 

Асалода жыцця, асалода,

Я прачнулась, нарэшце, ад сну!

Часу марна мiнулага шкода,

Ды цяпер маю ў сэрцы вясну.

 

Асалода жыцця, асалода,

Б'е крынiцай ў душы цераз край!

Для кахання заўжды ёсць нагода,

Ты кахай, мой каханы, кахай!

 

Асалода жыцця, асалода,

Хай яна для нас радасць нясе!

Шчасце кожнага – шчасце народа,

Хай шчаслiвымi будуць усе!

 

25.02.1995

 

Home Page

 

581     АГУЛЬНЫ ФIНIШ

 

Ў чым iснавання сэнс, i што ў жыццi трымае?

I дзе карэнне фiласофскае ляжыць?

Навуку ўсiх навук хто ўпарта вывучае,

Прад iм пытанне непазбежнае стаiць.

 

Здаецца iншы раз, што ёсць адказ дакладны,

Абявязкова процiлегласць будзе з iм,

Таму абодва тых адказы непрыдатны.

Шукаць не трэба, можа, сэнс жыцця зусiм?

 

Хто мудры, сэнс жыцця нiколi не шукае,

Той лепей ведае, навошта ў свеце жыць,

I асалоду ад жыцця бясконца мае,

Не хоча камень фiласофскi варушыць.

 

Патрэбна факт без сцiплых хiтрыкаў адзначыць:

Чым болей ведаў ёсць, тым меней будзеш знаць,

Не можа ведаў гмах свет Божы перайначыць,

Якiм ён створаны, такiм i след ўспрымаць.

 

Шукаць высокi надта сэнс ў жыццi не трэба,

Фiлосаф кожны прад пытаннем – слабы раб,

Бо сэнс, напэўна, iснаваць пад сiнiм небам,

Прайсцi належна па шляху жыцця этап.

 

Таму, як крочыць да мэты ў жыццi упарта,

Хоць шлях любы прайсцi, ды кажа цыкл Карно,

Ў жыццi ўсё марна, трацiць сiл зусiм няварта,

Агульны фiнiш канчатковы ўсё адно.

 

26.02.1995

 

Home Page

 

582     ЗАЎСЁДЫ РАЗАМ

 

Не трэба адрывацца ад зямлi,

На свет цябе якая нарадзiла,

Мне родныя лясы, лугi, палi,

Нiколi не забыць такое дзiва!

 

Як стала ўсе яны вакол цябе,

То цуд красы не хоча бачыць вока,

Але душа ў трывозе i журбе,

Калi, як зорка, родны край далёка.

 

I лепшыя на свеце ёсць краi,

Край, дзе жыву я зараз, непаганы,

Ды сэрцу не знайсцi мiлей зямлi,

Сум па Радзiме, быццам бы ад раны.

 

У думках зноў вяртаюсь да цябе,

Мой родны Крычаў над чароўным Сожам,

Ты ў радасцi са мною i ў журбе,

I для мяне, як цуд зямны, прыгожы!

 

Дзяцiнства i юнацтва тут прайшлi,

Пазнала сэрца першае каханне,

Ў свет ад цябе дарогi павялi,

Пабачыць родны край жыве жаданне.

 

Не трэба пакiдаць зямлю бацькоў,

Калi здарылась, лепш вярнуцца з часам,

Бо да Радзiмы не прайшла любоў,

Ў чароўных думках з ёй заўсёды разам.

 

27.02.1995

 

Home Page

 

583     РАБ

 

Душою раб свободным не бывает,

Он потерял достоинство и честь,

Свободы вкус совсем не ощущает,

Хотя уже свобода эта есть.

 

Уж если раб, всегда рабом и будет,

Приятно подчиненье для него,

Свобода есть, но рабство не забудет,

Оно ему приятнее всего.

 

Не нужно думать, нет совсем заботы,

Ответ готов на всё всегда один:

«Ведь наше дело выполнять работы,

А думать будет только господин».

 

Живёт раб плохо, но и беззаботно,

О лучшем не желает и мечтать,

Идёт в неволю с радостью охотно,

Причин нет, чтобы от неё страдать.

 

Свободу, что была, не вспоминает,

И той не хочет, что теперь пришла,

Приятно рабство, потому что знает,

Свободен он, не ждут его дела.

 

Такой теперь народ мой белорусский,

Рабом Россия сделала его,

Непомнящий Иван быть хочет русским.

Неужто он не помнит ничего?

 

27.02.1995

 

Home Page

 

584     КРЫЛЫ КАХАННЯ

 

Душа ў палёце радасна спявае,

Гучыць ў ёй хор пяшчотных галасоў,

Яна шырока крылы распраўляе,

Як дзiўны час кахання надышоў.

 

Кахання радасць параўнаць з чым можна:

Нi з чым у свеце нельга параўнаць,

Яе iмпэт адчуць павiнен кожны,

Як радасць не прыйшла, след пачакаць.

 

Каб шчасця цуд мець у жыццi заўсёды,

Ў палёце каб магла душа спяваць,

Рабiць каханню непатрэбна шкоды,

А пiльна ды упарта зберагаць.

 

Бо лёгка падразаць каханню крылы,

Каб не было магчымасцi ўзлятаць,

Тады нячутны голас песнi мiлы,

Каханню нават цяжка размаўляць.

 

Бо без палёту спеў гучаць не будзе,

Не след каханнем смутак называць.

Чаму дар Божы не пiльнуюць людзi?

А як прыемна радасна кахаць!

 

Не вырастуць пасля другiя крылы,

Калi падрэзаў iх або зламаў,

Аддаць без жалю ўсе патрэбна сiлы,

Бясконца каб палёт душы трываў.

 

28.02.1995

 

Home Page

 

585     ПОВТОРЕНИЕ ВЕСНЫ

 

Не нужна мне на сердце прохлада,

Где моя заблудилась любовь?

Меня встретить весною не рада,

Когда сердце встревожится вновь?

 

Всё весной от тепла оживает,

Лишь душа, словно лёд, холодна,

Потому и покоя не знает,

Что осталась я снова одна.

 

Разделяет любовь всех по парам,

Только я бесконечно одна,

Жизнь проходит бессмысленно даром,

Не приносит вновь счастья весна.

 

Где любовь моя? Пусть отзовётся,

Я стремлюсь своё счастье найти,

Может, встретить его мне придётся,

Но оно ещё где-то в пути.

 

Грусть меня одолела без счастья,

Оно нужно не после, сейчас,

Чтоб в душе прекратилось ненастье.

Но пробьёт ли мой радостный час?

 

Пусть промчится весна, будет лето,

Может, летом я встречу любовь?

Сердце греет надежда на это:

Повторится весна летом вновь.

 

28.02.1995

 

Home Page

 

586     ЗОРНЫ ЧАС

 

Зорка кахання, са мною сядзь разам

I пра каханне скажы,

Наша каханне мацней будзе з часам,

Бо не iснуе мяжы.

 

Вочы твае я прымецiў адразу

Ў свелыя дзiўныя днi,

I не знайшлось мне на роздумы часу,

Сэрца гарыць, як ў агнi.

 

Я спадабаўся, i ты пакахала,

Сэрца забiлась хутчэй,

Ты – лепш усiх, хоць прыгожых нямала,

Не адарву я вачэй.

 

Сэрцу майму невымоўна ты мiла,

Буду з надзеяй чакаць,

Каб пра каханне i ты гаварыла,

Лепей з прызнаннем кахаць.

 

Бураю ў сэрца каханне ўварвалась,

Ўвысь паднялось да нябёс,

Я закахаўся i ты закахалась,

Шчасце даруе нам лёс.

 

Мы палац шчасця цудоўны збудуем,

Вынiк залежыць ад нас,

Голас кахання пяшчотнага чуем,

Зорны спаткалi свой час!

 

1.03.1995

 

Home Page

 

587     СВЯТЛО КАХАННЯ

 

Каханне ад святла натхненне мае,

Iскрыцца, як чароўны дыямент,

На сонцы ўраз вясёлкаю заззяе,

У цемразi бляск дзiўны знiкне ўшчэнт.

 

Не можа сэрца пакахаць часткова,

Каханне ёсць або зусiм няма,

Святло душы – цудоўная аснова,

Iмкненне пройдзе без святла дарма.

 

Бо без святла кахання не бывае,

Калi прамень яго не прынясе,

Бо без святла душа не пакахае,

Хаця дзяўчаты, як красунi, ўсе.

 

Для шчасця прадвызначана каханне,

Прамень дзiвосны каб ў душы не згас,

Каб цеменi не ведаць адчуванне,

Пускаць ў душу не трэба хмары ўраз.

 

Хай сонца свецiць радасна заўсёды,

Прыемна, як свiтанак у душы,

Лепш у жыццi не стрэнецца нагоды

Душу напоўнiць шчасцем без мяжы.

 

Няхай ў душы цудоўна ззяе сонца,

Вясёлка каб аздобiла яе,

Каханне будзе доўжыцца бясконца,

Калi душа душы святло дае.

 

1.03.1995

 

Home Page

 

588     ЛЯЖАЧЫ КАМЕНЬ

 

Калi душа збалелая прачнецца?

Чаму працягла сэрца маё спiць?

Калi ўжо на каханне адгукнецца,

Жыццё хутчэй каб шчасцем азарыць?

 

Чаму мяне каханне абыходзiць,

Нiяк не пашанцуе пакахаць?

Як iншыя каханага знаходзяць?

Душы нялёгка любага чакаць.

 

Стаяць пытаннi, цяжкiя пытаннi,

Але адказ на iх хто можа даць?

Замучылi бясконцыя жаданнi,

Але няма каго мне пакахаць.

 

Вада пад камень не бяжыць, вядома,

Магутны камень нельга зварушыць,

Калi ўжо ў сэрцы гаспадарыць стома,

Яно як стала ад тугi балiць.

 

Маё каханне! Я цябе чакаю!

Знайдзiсь хутчэй, каханы любы мой!

Табе наросхрыст сэрца адкрываю.

А, мо, каханне паплыло з вадой?

 

Прыгожых хлопцаў ёсць вакол нямала,

Але каго магу я пакахаць?

Каб шлях вада пад камень адшукала,

Збяруся з сiлай i змагу падняць.

 

1.03.1995

 

Home Page

 

589     ПЕРАШКОДЫ КАХАННЮ

 

Чаму заўжды каханню суд чынiлi

I да кахання жорсткiмi былi?

Шляхоў багата любым зачынiлi

I ў розныя бакi iх развялi.

 

Каханне – пачуццё амаль святое,

Яго пяшчотна трэба калыхаць,

Змагацца палка доўгi час за тое,

Каб без турбот каханую кахаць.

 

Пяшчота рана у душу прыходзiць,

Дабро дзяўчынцы хочацца зрабiць,

Ды, як заўважаць iншыя, нашкодзяць,

Бо пачынаюць здзеклiва дражнiць.

 

Калi юнак пазнаў любвi патолю,

Ад кепiкаў спакою больш няма,

I пакутуе зноў душа ад болю,

Гасцюе ў ёй халодная зiма.

 

Амаль заўжды знявечана каханне,

Бо не даюць яму, як след, саспець.

Мо, замiнаюць вады ў выхаваннi?

Заўсёды трэба далiкатнасць мець.

 

I нiзашто каханне церпiць здзекi,

Але яно павiнна гордым стаць,

Кахання цуд – душы збалелай лекi.

Без перашкод як радасна кахаць!

 

1.03.1995

 

Home Page

 

590     РАДАСЦЬ ТВОРЧАСЦI

 

Не трэба нават лiру браць у рукi,

Калi спявае радасна душа,

Мелодыi чароўнай чую гукi,

Што утвараюць строфы для верша.

 

Гучыць бясконца музыка, дзе ноты –

Прыгожых слоў асобныя склады,

Цудоўней для мяне няма работы,

Шчаслiвы я ад творчасцi заўжды.

 

Жыццё падаравала досыць ведаў,

Душа чужая – мне не цёмны лес,

Багата у жыццi пачуццяў зведаў,

Таму радком ў душу другую ўлез.

 

Камусьцi вершы будуць дапамогай,

Як вопыт iм спатрэбiцца чужы,

Iшлi каб пратаптанаю дарогай,

Знаходзiлi натхненне для душы.

 

Да творчасцi нязгаснае жаданне,

Пiшу пра свет прыроды i жыццё,

Ды больш пра долю, шчасце i каханне,

Не пойдуць мае тэмы ў небыццё.

 

Мне радасна ад творчасцi заўсёды,

Цi зможа верш даць радасць чытачу?

Нiколi не адмоўлюсь ад нагоды

Браць лiру ў рукi, бо спяваць хачу!

 

2.03.1995

 

Home Page

 

591     ПРАМЕННЕ

 

Заззяў прамень цудоўны i пагас,

Здавалась: усмiхнецца шчодра доля,

Але спаткаў зусiм iнакшы час:

Пайшлi надзея, радасць i патоля.

 

Хмурынкi заглянулi мне ў душу,

Хоць толькi ззяння сонейка ахвота,

Прыйшлось трываць халодную iмжу,

Абрыдла вельмi жудасная слота.

 

Хай нават моцны прыпячэ мароз,

I шлях жыццёвы занясе завея,

Што стрэну вабны i цудоўны лёс,

Зноў тлее незгасальная надзея.

 

Але яна мацнее кожны дзень

I распраўляе паступова крылы,

Каб зноў заззяў прываблiвы прамень,

Па сэрцу зноўку прыглянуўся мiлы.

 

Ад роспачы няма начамi сну,

У цяжкiх думах сустракаю ранне,

Хачу спаткаць хутчэй ў душы вясну,

А разам з ёй пяшчотнае каханне.

 

Але пакуль зiмовыя снягi,

Сняжыначак халодных шапаценне,

Хачу, каб любы, сэрцу дарагi

Змог запалiць ў маёй душы праменне.

 

2.03.1995

 

Home Page

 

592     НЕВЯДОМАСЦЬ

 

Мне невядомасць хочацца пазнаць,

Бо таямнiца вельмi моцна вабiць.

Кастру жадання проста запалаць,

Ды спёку як нязносную аслабiць?

 

Мэту патрэбна хутка дасягнуць,

Iнакш нiколi не знайсцi спакою,

Бясконца думкi спелыя iдуць,

Быжыць надзея моцнаю ракою.

 

I абяцае добрае заўжды,

Але адбыцца можа i благое,

Ды смелым пакарацца гарады,

У невядомасць iх штурхае мроя.

 

Iснуюць летуценнiкi ў жыццi,

У невядомасць што шляхi праклалi,

Наперад ўраз гатовыя iсцi

У свет, яшчэ дзе людзi не бывалi.

 

Каб навiны цуд для людзей адкрыць

I шчасця мець ад поспеху без меры,

Каб рэч арыгiнальную стварыць,

Iдуць у невядомасць iнжынеры.

 

Камусьцi невядомасць горш нягод,

I не глядзяць ёй смела у аблiчча,

Шукаць жадаюць iншыя прыгод:

У невядомасць iх натхненне клiча.

 

3.03.1995

 

Home Page

 

593     ТВОЙ КАСЦЁР

 

Касцёр кахання! Ён або палае,

Цi тлее цiха, або зачадзiць,

Ды дроў калi нiхто не падкiдае,

Абавязкова з часам дагарыць.

 

Ды трэба, дровы былi каб сухiя,

Бо мокрыя з iмпэтам не гараць,

Стварыць умовы трэба неблагiя,

Дарма касцёр вадой не палiваць.

 

Ад ветрыку касцёр узнёсласць чуе,

Бяду заўсёды бура зробiць з iм,

Нiхто касцёр ад смерчу не ўратуе,

Ён згасне цi рассыплецца зусiм.

 

Касцёр кахання каб гарэў спакойна,

Яго падчас патрэбна варушыць,

Сябе паводзiць вабна i прыстойна,

Iнакш каханне, як касцёр, згарыць.

 

Бясконца як гарыць касцёр кахання,

Не выядае вочы злосны дым,

Ў душу прыходзiць шчасця адчуванне,

Застацца можна вечна маладым.

 

Кастру кахання не рабiць лепш шкоды,

Хай полымем усё жыццё гарыць,

Ён радасць дасць жаданую заўсёды.

З кастром кахання так цудоўна жыць!

 

4.03.1995

 

Home Page

 

594     ПЕРШАПРАХОДЦЫ

 

Быць летуценнiкам заўжды шукаў нагоды,

Каб марных безлiч нараджаць iдэй,

Дабра ад iх няма, але няма i шкоды,

А проста жыць становiцца лягчэй.

 

Бо, як няма ў жыццi зусiм нiякай мары,

Нябачна сэнсу, для чаго i жыць,

Бо радасцi няма, душу гнятуць цяжары,

Яна ў палёт узнёслы не ляцiць.

 

Любая мара ў першы час амаль пустая,

Яе не здзейснiць за адно жыццё,

Ў далейшым будзе, нiбы жыла залатая,

Яна штурхае людства развiццё.

 

Да смелых мар бярэ напрамак шлях навукi,

Ляцiць за марай думка у палёт,

Ды мара хутка не даецца людзям ў рукi,

Iсцi да мары трэба многа год.

 

Пустая мара, але моцны дасць фундамент,

На iм цывiлiзацыя стаiць,

I летуценнiкаў паставяць на пастамент,

Першапраходцам вельмi добра быць.

 

Прыемна надта на душы ад вабнай мары,

Душа у летуценнiкаў пяе,

Заўсёды радасць ў ёй, i не гасцююць хмары,

Бо мара сiлы для жыцця дае.

 

4.03.1995

 

Home Page

 

595     ФIЛАСОФСКI ПАДЫХОД

 

Спаткае гора, сэрца цяжка ные,

Душа смуткуе, льюцца кроплi слёз,

Здараюцца абставiны такiя,

Што дараваць няздатны выйсця лёс.

 

Як радасць ёсць, з ёй гора быць павiнна,

Яго нiяк не ўнiкнуць у жыццi,

Пачуццяў негатыўных палавiна,

Iм след таксама праз душу прайсцi.

 

Заўсёды процiлегласць ходзiць поруч,

I радасцi без гора не спаткаць,

Калi ў жыццi пазнаць здарыцца горыч,

Лягчэй i радасць можна адчуваць.

 

Калi бяда раскрые жаху крылы,

Знайсці лепш фiласофскi падыход,

Ў кулак сабраць хутчэй патрэбна сiлы

I быць гатовым да любых нягод.

 

Заўжды былi нягоды, далей будуць,

Але i радасць шчодра дасць жыццё,

Хай сэрца i душа бяду забудуць,

Каб светлае спаткалась пачуццё.

 

Спаткае радасць – трэба быць спакойным,

I не ўпадаць у роспач ад бяды,

Каб шлях жыцця быў вабным i дастойным,

Каб доўжылісь шчаслiвыя гады.

 

4.03.1995

 

Home Page

 

596     ШТО ТРЭБА?

 

Хай будзе муж хоць залаты,

Не трэба жонцы i нагоды,

Хоць ён стараецца заўжды,

Незадаволена заўсёды.

 

Хоць зарабляе многа ён,

Але няма зусiм спакою,

Хай атрымае хоць мiльён,

Не стане жонка залатою.

 

Няхай не курыць i не п'е,

Не будзе мiру i павагi,

Няма спакою у яе,

Бо раздражняе крок ўсялякi.

 

Хай даглядае муж дзяцей,

У хаце ёй дапамагае,

За помач ён, ўсяго хутчэй,

Пяшчоты зноў не атрымае.

 

Магчыма быць, што курыць, п'е,

I не стараецца нiколi,

I грошы ўсе не аддае,

Ды не пазнае горкай долi.

 

Бо ў хаце будзе мiр тады,

Для сварак прападзе прычына,

Як будзе муж ўвесь час, заўжды

Не толькi муж, яшчэ мужчына.

 

5.03.1995

 

Home Page

 

597     ЗНАЙСЦI СЯБРА

 

Заўжды нялёгка сябра адшукаць,

Ды не для лiку толькi, а фактычна,

Каб моцнае сяброўства утвараць,

Павiнна быць ментальнасць iдэнтычна.

 

Як сябра можна зразумець заўжды,

I ён цябе адразу зразумее,

Сяброўства будзе сталым на гады,

Бо ад сяброўства радасць ў сэрцах спее.

 

Як разумення любага няма,

Такiх сяброў мець для душы нягожа,

Бо спадзявацца на дабро дарма,

Такi ў бядзе зусiм не дапаможа.

 

Такiм, як сам, павiнен сябра быць,

Патрабаванне будзе як задужа,

То еднасцi нiколi не здабыць,

Паселiцца у душах толькi сцюжа.

 

Ў адносiнах заўжды сумленны я,

Абразы або здрады не дарую,

Такая фiласофiя мая,

Ў сваёй душы я голас праўды чую.

 

Не трэба лепей мець зусiм сяброў,

Што па маралi не адпавядаюць,

Шукаю любых сэрцу зноў i зноў.

Такiя, можа, i мяне чакаюць?

 

5.03.1995

 

Home Page

 

598     НА ЎСЁ ЖЫЦЦЁ

 

Кахаць заўжды не кожнаму даецца,

Агонь кахання згасне у душы,

Камусьцi цуд паўторна усмiхнецца,

Душа у iншых нудзiцца ў цiшы.

 

Кахаць прыемна, ўзнёсла i цудоўна,

Пяе душа ад радасцi ўвесь час,

I жыць, як ў казцы, люба i чароўна,

Калi агонь любвi яшчэ не згас.

 

Як радасна гарыць агонь кахання,

Стае вясёлкай дзiўнаю жыццё,

Бо без кахання – цемра iснавання,

Магутны ўплыў стварае пачуццё.

 

Як цуд кахання распускае крылы,

Знiкае хутка нават цень бяды,

Бо шчасце дадае жыццёвай сiлы,

Калi каханне палкае заўжды.

 

Каханне, як вясна, ў душу прыходзiць,

Яно – усiх пачуццяў пачуццё,

Галоўнае, пачуццю не нашкодзiць,

Кахання вабны цуд – само жыццё.

 

Каб шчасна жыць, след берагчы каханне,

Бо прыйдзецца iначай iснаваць.

Прыемна адчуваць iмпэт прызнання,

Чароўна палка ўсё жыццё кахаць!

 

6.03.1995

 

Home Page

 

599     ПАКАРАЦЬ ВЯРШЫНI?

 

Кароткае жыццё, няма калi iмкнуцца,

Каб дасягнуць найбольшай вышынi,

Бяжыць час хутка, не дазволiць аглянуцца,

Ўраз цалкам у жыццi прабеглi днi.

 

Занадта цяжка пакараць жыцця вяршынi,

Багата вельмi трэба сiл аддаць,

Ў шляху як сэрца ад пакуты не астыне,

I поспех можна ў будучым чакаць.

 

Пераадольваць каб малыя перашкоды,

Павiнна падрыхтоўка добрай быць,

Каб браць вяршынi, трэба ведаць шмат заўсёды,

Гады мiнаюць, няма часу жыць.

 

Нiколi хто ў жыццi вяршынь не пакарае,

Той бачыць сонца, птушак i вясну,

Хто хоча ўвысь ляцець, навукi вывучае,

Чытаць кнiг трэба сотню не адну.

 

Але чакаць якiя вынiкi ад ведаў?

Шмат сiлы вытрачаў на развiццё,

Першапраходнiцкую радасць цалкам зведаў,

Але амаль што вытрацiў жыццё.

 

Хоць можна радасць атрымаць i ад навукi,

I без яе жыццё чароўнае заўжды,

Магчыма ўвогуле кнiг мудрых не браць ў рукi

I мець ў жыццi шчаслiвыя гады.

 

6.03.1995

 

Home Page

 

600     ДЗЯВОЧАЕ КАХАННЕ

 

Зразумець не магу, што здарылась са мной,

Адчуваю, што стала другою,

Я нiколi раней не бывала такой,

Ды змянiлась з сустрэчы з табою.

 

Стала радасным светлым чароўным жыццё,

Першы раз прыйшло ў сэрца каханне,

Быццам крылы дало мне цяпер пачуццё,

Я чакаю з надзеяй прызнання.

 

Ззяе сонца цудоўна ў душы цэлы час,

Я жадаю, каб ты закахаўся,

I каханне ўзаемнае зблiзiла нас,

Каб кахання майго не цураўся.

 

I пачуццi цяпер б'юць ў душы цераз край,

Бо пяшчотнай яна надта стала,

Каб мне шчасце спаткаць, ты мяне пакахай,

Бо адной пакахаць – вельмi мала.

 

Першы раз цуд адчуць i пяшчотна кахаць!

Стрымаць буру ў грудзях няма сiлы,

Ў думках страсна жадаю цябе абдымаць,

Губы шэпчуць бясконца: «Мой мiлы!»

 

Пакахала, вакол свет змянiўся ураз,

Як жыла я раней без кахання!

Ды набыла душа адну з лепшых украс,

I чакаю цяпер мiлавання.

 

6.03.1995

 

Апошні верш     Home Page

 

 

 

Hosted by uCoz